King Crimson

Beat

Info
Uitgekomen in: 1982
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label: EG records 
Website: www.king-crimson.com
MySpace: King Crimson
Progwereld biografie
Tracklist
Neal And Jack And Me (4:22)
Heartbeat (3:54)
Sartori In Tangier (3:54)
Waiting Man (4:27)
Neurotica (4:48)
Two Hands (3:23)
The Howler (4:13)
Requiem (6:48)
Adrian Belew: zang, gitaar
Bill Bruford: drums, percussie
Robert Fripp: gitaren, orgel, Frippertronics
Tony Levin: bas, chapman stik, achtergrondzang
The Condensed 21st Century Guide 1969 - 2003 (2006)
The Collectable King Crimson - Vol. 1. Live In Mainz, 1974 - Live In Asbury Park, 1974 [Live] (2006)
Neal and Jack And Me dvd (2004)
The Power To Believe (2003)
Eyes Wide Open dvd (2003)
EleKtriK [Live] (2003)
Ladies Of The Road (Live) (2002)
Happy With What You Have To Be Happy With (2002)
Level Five [Live] (2001)
VROOOM VROOOM [Live] (2001)
Heavy ConstruKction [Live] (2000)
The ConstruKction Of Light (2000)
The Projekcts - live (1999)
Deja VROOOM dvd (1999)
CIRKUS - The Young Persons' Guide To King Crimson [Live] (1999)
Absent Lovers - Live In Montreal, 1984 [Live] (1998)
Epitaph, Vol. 3 & 4 [Live] (1997)
The Night Watch [Live] (1997)
Epitaph, Vol. 1 & 2 [Live] (1997)
TRHaKaTTak [Live]
B'Boom Official Bootleg - Live In Argentina [Live] (1995)
THRAK (1995)
Vrooom ep (1994)
The Great Deceiver: Part Two - Live 1973 - 1974 [Live] (1992)
The Great Deceiver: Part One - Live 1973 - 1974 [Live] (1992)
In Japan Video (1984)
Three Of A Perfect Pair (1984)
The Noise - Frejus 1982 video (1984)
Beat (1982)
Discipline (1981)
USA [Live] (1975)
Red (1974)
Starless And Bible Black (1974)
Larks' Tongues In Aspic (1973)
Earthbound [Live] (1972)
Islands (1971)
Lizard (1970)
In The Wake Of Poseidon (1970)
In The Court Of The Crimson King (1969)

Het zou mij niet verbazen dat de zaterdaghulp van een platenzaak in een willekeurig dorp anno 1982 de lp van King Crimson genaamd “Beat” in het dancevak weggezet heeft. Met de fluoriserende blauwe hoes met roze muzieknoot en dan ook nog met de naam “Beat” kan ik mij deze verwarring best voorstellen. Sterker nog, het is niet eens zo raar gedacht want voor King Crimson begrippen is deze plaat best dansbaar. Welliswaar ligt de nadruk dan niet op de discobeat maar eerder op het funky gehalte van deze interessante plaat, maar toch.

Dit album, welke gebaseerd is op het boek “On The Road” over de beatgeneratie van schrijver Jack Kerouac, kwam er niet zonder slag of stoot. Na het comeback album “Discipline”, welke met dezelfde personele bezetting als op “Beat” werd opgenomen, vond zanger en gitarist Adrian Belew het de hoogste tijd worden om zelf meer in de belangstelling te staan. Hij eiste als tekstschrijver min of meer de rol van bandleider voor zich op en dat was uiteraard tegen het zere been van King Crimson oprichter Robert “Bob” Fripp. De opnames van “Beat” duren dan ook langer dan vooraf was ingecalculeerd. De reden hiervoor is het feit dat de spanningen tussen beide kemphanen zo hoog waren opgelopen dat Fripp op een dag op hoge poten de opnamestudio verlaat en een aantal dagen niets van zich laat horen. Omdat Fripp zich na een paar dagen toch bedenkt en zich al morrend weer bij het resterende trio aansluit wordt het opnameproces toch afgerond. Al zal Fripp zich in tegenstelling tot eerdere platen niet met de productie bemoeien.

Toch is de muzikale switch van gecompliceerde symfonische rock naar een wat meer funky stijl zeer zeker voor een groot deel terug te voeren naar de aanwezigheid van Belew. Door middel van zijn zeer op David Byrne gelijkende stem en zijn funkgerelateerde slaggitaarwerk is de link naar de Talking Heads groot. Tel daar bij op dat Belew in het verleden ook wat werk gedaan heeft voor de Talking Heads en de circel is rond. De link naar de band met hits als Road To Nowhere en Slippery People komt het sterkst tot uitdrukking wat meer makkelijk in het gehoor liggende tracks zoals daar zijn Neal And Jack And Me en vooral Heartbeat.

Hoewel de mellotron door Fripp en zijn maatjes inmiddels naar het grofvuil was gereden staan er toch ook aantal wat typische progressieve (in beide betekenissen van het woord) Fripperiaanse werkjes op “Beat”. De vorm is welliswaar wat anders (geen epic-achtige tijden) en het basspel van basgigant Tony Levin (bekend van dé snor en zijn werk bij Peter Gabriel) ligt vaak vooraan in de mix maar er is toch nog genoeg ruimte voor Fripp om zijn gitaargeluid te laten gelden. Vooral tijdens Waiting Man, het nerveuze Neurotica (met een praatzingende Belew) en album afsluiter Requiem hoor je de genialiteit door je speakers naar buiten stromen. Hoewel Fripp zelf “Beat” niet tot zijn persoonlijk favoriet zal bestempelen kan hij toch trots zijn op het eindresultaat.

Ik kan best begrijpen dat de liefhebbers van het jaren ’70 werk van King Crimson moeite kunnen hebben met de veranderde stijl welke te horen is op “Beat” en de kort daarna uitgegeven opvolger “Three Of A Perfect Pair”. Doch “Beat” is zeker geen standaard popalbum en is er ook nog genoeg ruimte voor de typische gitaarsound van Robert Fripp. Derhalve is “Beat” niet enkel voor de liefhebber die wel houdt van wat funky experimenteringsdrift en ook de Talking Heads wel kan waarderen verplichte kost.

Sander Kok
Koop bij bol.com

Send this to a friend