Lunatic SoulAlbum

Muziek om een persoonlijk verlies te verwerken. Iedereen kent dit en ook bij muzikanten komen tragedies voor. “Fractured” of ‘gebroken’ is het middel waarop Mariusz Duda de tragische gebeurtenissen uit zijn leven in 2016 probeert te verwerken. In dat jaar verloor hij zijn vader en zijn goede vriend en bandgenoot Piotr Grudzinski. Elk nummer gaat over dit verlies. Zo handelt Anymore over het gemis van het delen van dingen en het feit dat iemand geen feedback meer kan geven, niet meer trots op je kan zijn. Een zoon die aan zijn vader wil laten zien wat hij heeft gedaan, wat hij heeft bereikt, maar de ander praat niet meer terug…

Duda geeft aan dat “Fractured het meest originele, emotionele en persoonlijke album is uit de Lunatic Soul discografie. En inderdaad, dit album is een statement op zichzelf dat het diepste uit zijn ziel haalt. Geen duidelijk onderscheid tussen wat hij met Riverside wordt verwacht te maken en hetgeen daarbuiten zou moeten worden gemaakt, maar gewoon de muziek die weergeeft wat hij voelt, wat hij wil spelen en die troost moet geven. Het titelnummer is wellicht het sterkste voorbeeld hiervan. Zonder – of slechts enkele – woorden wordt de sterkste compositie neergezet die het verdriet, het onbegrip en de woede ijzersterk neerzet. Het nummer heeft een strakke bas-loop, mooi synthesizerwerk en een opzwepend ritme dat tot een uitbarsting komen in de enkele zinnen tekst van dit nummer.

Crumbling Teeth And The Owl Eyes is een ander zeer emotioneel nummer, dat beschrijft waaruit iemand troost kan halen. Vermoedelijk aan het bed zittend bij zijn dochtertje heeft hij dit nummer geschreven. Het nummer vangt aan met akoestische gitaar en rustige zang van Duda. Het nummer bouwt langzaam op met zachte drums en mooie orkestrale composities. Duda wordt op dit nummer bijgestaan door het Sinfonietta Consonus Orchestra waardoor een uiterst gevoelige sfeer wordt neergezet. In het laatste deel wordt de akoestische gitaar vervangen door de elektrische en ook de strijkers zijn steviger aanwezig waardoor het nummer intenser wordt, zonder overigens tot uitbarsting te komen. Deze ingetogen opbouw is kenmerkend voor Lunatic Soul.

Ook op A Thousand Shards Of Heaven is het Sinfonietta Consonus Orchestra, onder leiding van Michał Mierzejewski, aanwezig. Dit orkest uit Gdansk is vooral bekend om zijn vertolkingen van progmetal muziek. In 2013 brachten ze onder andere een tribute aan Dream Theater met het album “Symphonic Theater Of Dreams” en namen ze samen met Jordan Rudess het album “Explorations For Keyboard And Orchestra” op. Dat Pools grootste progmetal muzikant dus juist voor dit orkest kiest is geen toeval. A Thousand Shards Of Heaven is overigens met zijn ruim twaalf minuten het langste nummer, waarin tevens ook het meeste gebeurt. Een rustig begin met wederom akoestische gitaar en de zuivere zang van Duda. We horen overigens de stem van Duda in meerdere lagen, waardoor het lijkt alsof hij een duet met zichzelf zingt. Het nummer kent verder een aantal sfeerwisselingen, die prachtig de stemmingswisselingen weergeven die bij rouwverwerking horen. Naast het genoemde orkest horen we aan het eind ook Marcin Odyniec op saxofoon, een instrument dat ik nog steeds weet te waarderen en ook bijzonder goed past in dit nummer.

Op meerdere plekken ontdek ik duidelijke links naar Duda’s andere werk en dan met name naar Riverside. Mariusz Duda heeft met zijn soloproject Lunatic Soul zijn gevoel en zijn muziek weergegeven op dit album. Daarmee is dit zijn meest persoonlijke album geworden dat hij ooit heeft gemaakt. Een poging om zijn verdriet in het voorgaande jaar te verwerken. Het album sluit af met Moving On, waarin de boodschap van ‘het leven gaat door’ is verwerkt. We moeten door en het verdriet een plekje geven. Op naar het volgende album.

Mario van Os