Lunatic SoulAlbum

Op naar het volgende album schreef mijn collega Mario van Os over het vorige album “Fractured” van Lunatic Soul. Nou, sneller dan verwacht is er krap een jaar na dato al het volgende album van het soloproject van Riverside voorman Mariusz Duda.

Normaliter zit er gemiddeld twee jaar tussen een nieuwe Lunatic Soul album dus ‘wats kebeurt’? De albumtitel is ontleend aan de tekst uit A Thousand Shards Of Heaven, dus de eerste aanwijzing is er al. Met het beluisteren van het eerste nummer komt voor mij al snel de aap uit de mouw. Dit herken ik als een interpretatie van een ander nummer van “Fractured”. Gezien het ontwerp, kleurstelling en stijl van de albumhoes en het feit dat dit album werd opgenomen tijdens de “Fractured” sessies in de Serakos Studio, Warschau van 16 tot 17 juni is het al snel duidelijk dat we te maken hebben met de leftovers van “Fractured”. De nummers zijn qua productie en arrangementen ook kaler dan het vorige album en met ruim 35 minuten aan muziek kun je spreken van een uit de hand gelopen ep dan wel een ouderwetse lp volume. In de vorige eeuw werden namelijk lp’s ook geperst met deze tijdsduur. Aangezien Mariusz Duda zelf over dit album rept dat dit de rode metgezel van “Fractured” is zullen we het als een volwaardig album betitelen.

Is het daarom allemaal wat minder? Ja, er is ten opzichte van “Fractured” veel meer instrumentarium weggelaten en arrangementen niet toegevoegd waarmee dit album qua sound terugvalt naar haar eerste albums, wat overigens geen straf is. Maar nee, de nummers staan nog steeds als een huis. Wat blijft staan is de aangename zangstem van Mariusz en zijn beperkte maar o zo goed geplaatste akkoordjes op akoestisch gitaar. De vocale experimenten komen op dit vervolgalbum sterk naar boven drijven waardoor duidelijk wordt hoe “Fractured” tot stand is gekomen. Het is goed dat de leftovers niet zijn weggegooid maar alsnog gebruikt. Een opgewarmd prakje kan vaak de volgende dag nog lekkerder smaken dan bij de eerste opdiening.

Naast het bekende Lunatic Soul sfeertje dat met wat akoestisch getokkel langzaam een thema krijgt, is vooral het hypnotiserend basloopje het kenmerk van datgeen wat Mariusz Duda neer kan zetten. Ditmaal is het gebruik van jaren ‘70 synthesizer geluiden en arpeggio’s loopjes uit de Duitse school nog opvallender. Er hangt in een paar nummers een zweem van Krautrock lucht rond Lunatic Soul. En dat in combinatie met die bezwerende stem van Mariusz is het een geslaagde mix.

Alleen het begin van The Art Of Repairing roept voor mij vraagtekens op. Heb ik een corrupte afgeschermde cd ontvangen? Het orgeltje valt hierin af en toe versnipperd weg. Of is dit een niet al te geslaagd experiment? Als recensent ben ik bevoorrecht om vers van de pers de nieuwe albums te beluisteren, maar heb nu helaas geen vergelijkingsmateriaal om te verifiëren of dit wel correct is.
Door de lichte trance- en triphop invloeden die voorbij komen vraag ik me af wat de dance scène met een stevige beat eronder met dit album zou kunnen doen. Maar mocht dit gebeuren dan hoort dat album niet op deze site.

De subtiele Tangerine Dream en Kraftwerk deuntjes doen geen afbreuk aan dit album, het geeft juist weer een nieuwe dimensie aan het oeuvre van Lunatic Soul. Over oeuvre gesproken. Bij mij rijst de vraag of Mariusz met Riverside nog wel doorgaat. Sec genomen zijn er zes studioalbums uitgekomen van Riverside en met het trieste heengaan van Piotr Grudzinksi moeten we nog afwachten wat er gaat komen. Met Lunatic Soul scoort hij al weer zijn vijfde album in tien jaar tijd. Maar ja, wat is vieren in zijn situatie? In navolging van het materiaal van vorig jaar, dat inhoudelijk gaat over rouw, hoop en een gebroken samenleving, blijft ook hier nog steeds deze schaduw hangen over de muziek en tekstfascinaties van Mariusz Duda, Het leven gaat hoe dan ook door ook al blijft het gemis groot en pijnlijk. Op naar het volgende album dus.

Jos Driessen