Machines DreamAlbum

Eerst even over de vertaling van de bandnaam Machines Dream: die betekent niet ‘droom van (of over) de (of een) machine’, maar ‘machines dromen’. Dat zet ons op het spoor van een Canadees vijftal dat zich bewust blijkt van de moderne samenleving die zo doordrenkt is van technologie dat je je wel eens afvraagt wat er nog echt en vrij is aan het menselijk bestaan. Leidt het ideaal van de machinerie van media en commercie zo langzamerhand niet een eigen leven dat ons volgzaamheid en voorspelbaarheid oplegt? Zo’n samenleving werkt vervreemding, eenzaamheid en geestelijke  ziekte in de hand. Tijd voor een maatschappijkritisch geluid over het belang van communicatie en een veilige wereld!

De heren Holmes, Coulter en West  hadden in 2012 al eens de koppen bij elkaar gestoken om hun muzikale ideeën te verkennen en onder de vlag van Machines Dream een gelijknamig debuut op te nemen. Inmiddels zijn de gelederen versterkt door Coleman en Rendell, zodat ieder zijn handen vrij heeft voor zijn eigenlijke instrument. Dat gaf ruimte om een tweede stap te maken in de muzikale ontwikkeling van wat inmiddels was uitgegroeid van een project tot een band. Met het uitbrengen van “Immunity” markeren ze deze tweede stap.

Op hun website maken de leden van de band er geen geheim van liefhebbers te zijn van de groten in de geschiedenis van de symfonische of progressieve rockmuziek. “Immunity” maakt duidelijk dat ze niet zo georiënteerd zijn op melodie als, zeg, Genesis en Marillion, of op ritme als, zeg, King Crimson en Tool. De muziek is het best te typeren als atmosferisch, beeldend en verhalend. Als je er een etiketje op moet plakken dan zijn ze het meest van het type middenperiode van Pink Floyd of vroege Porcupine Tree: lang aangehouden akkoorden van toetsen en gitaren, geluidseffecten en soundclips, met lage, vlakke zang. Geen virtuoze hoogstandjes of pakkende stukken, en dat is waarschijnlijk met opzet. Het nummer My Ocean Electric blijft het meest in je hoofd zitten. Misschien is het niet de meest veelzeggende vergelijking, maar het geheel deed me nog het meest denken aan Greylevel, interessant genoeg ook een Canadese band. Sommigen zullen het gezapig vinden, anderen sfeervol, net afhankelijk van je smaak. De uitvoering en de opname zijn prima. Met name het toetsenwerk van Brian Holmes is hoogstaand.

De cd bestaat uit vijf nummers (voor de fijnproevers is er een ep met bonustracks in omloop), waarvan er drie a la “Wish You Were Here” ingeklemd zitten tussen de twee samenhangende titelstukken. Het artwork met de vijf muzikanten in een grijs stadslandschap is niet het meest fantasierijke wat we ooit gezien hebben, maar het past bij het thematische imago dat de heren gekozen hebben. Na de wisselende bezetting en verkennende stappen kan de opvolger van “Immunity” een geoliede machine worden die droomt van een eigentijds geluid.

Bart Cusveller