MolesomeAlbum

Catharsis is een raar beestje. Een compositie voert gewoonlijk de druk steeds verder op, waarna een geluidstorm losbarst. Hoewel de muziek dan wild om zich heen slaat, zorgt dit juist voor een gevoel van opluchting. Wat gebeurt er echter als je de luisteraar deze climax doelbewust ontzegt. Creëer je dan niet een ander soort spanning?

Die vraag lijkt Mattias Olsson zich te stellen. Het album is dan ook geboren uit frustratie ten gevolge van het tergend langzame opnameproces. Het radiomotief hangt hiermee samen. Het is een soort escapisme. Stemmen doemen bijvoorbeeld ver achter in de mix op, alsof de FM-naald tussen twee radiostations staat. Bepaalde verhandelingen worden voorts als een zender weggedraaid. Evenals de muzikant die zwoegt om een album te voltooien, wordt de muziek zo tussen twee stadia gevangen. De muziek lijkt te verlangen naar een ontlading, maar die wordt nou juist geweigerd.

Een interessant concept, maar we hebben gelukkig niet met de minste artiest van doen. Olssen kennen we onder andere van Änglagärd en zijn sessiewerk bij White Willow. Als Molesome levert deze Zweed ook kwaliteit af. Zo stond het debuut al vol met mooie sfeerschetsen, waarbij electronic en symfo werden vermengd met een vleugje noise. Het eindresultaat doet met name denken aan Matmos. Op dit debuut bleek al dat Mattias het experiment niet schuwt en daarenboven overwegend de nagel op de kop slaat.

Op ‘Dial’ is dit niet anders. Deze plaat bestaat, in tegenstelling tot het debuut, niet uit korte nummers, maar biedt ons enkel één lange trip. Dit pakt positief uit, aangezien de muziek meer ademruimte bevat. Dit album klinkt niettemin intens en toch ietwat ondoordringbaar. Olssen weet goed een ietwat eenzame, paranoïde sfeer te creëren die evenals een psychologische horrorfilm de toeschouwer geheel opslokt. Eigenlijk wel mooi dat een artiest het ongemak durft op te zoeken. Gelukkig blijft het daar niet bij. Deze plaat geeft namelijk na verloop van tijd zijn geheimen prijs. Zo zijn de ambientachtige openingspassages heerlijk desolaat en bedrukkend. Langzaamaan worden verscheidene klanken, waaronder een prachtige trompetachtige partij, geïntroduceerd. Deze compositie heeft voorts veel interessante details. Zo horen we rond de 25ste minuut een prachtig subtiele Mellotronmelodie. De subtiliteit en gebrek aan catharsis vergen gewenning, maar het is duidelijk dat dit nummer goed in elkaar steekt.

Olsson heeft kortom een geweldig album afgeleverd. Een lange trip met spaarzame partijen en mooie details. Deze muziek laat zich nochtans niet gelijk doorgronden. Wie echter de tijd neemt, zou maar zo in “Dial” een meesterwerk kunnen herkennen.

Luke Peerdeman