Moongarden

Voyeur

Info
Uitgekomen in 2014
Land van herkomst: Italie
Label: Maracash Records
Website: www.moongardenband.com
Beluisteren kan hier: https://www.youtube.com/watch?x-yt-cl=84924572&v=WBy6z5PnW1Q&x-yt-ts=1422411861
Tracklist
Vickey Goes to the Skyscraper Basement (1:10)
Voyeur Part one (2:16)
Vickey Mouse (5:14)
Barbiturates Gentleman (7:14)
Mr. Moore (7:02)
The Usurper (5:20)
Shiny Eyes (5:30)
TV Queen (6:52)
The Queen Goes to Bed (2:18)
Message from the Last Floor (7:08)
Voyeur Part Two (4:25)
Simone Baldini Tosi: zang, viool
David Cremoni: gitaar
Cristiano Roversi: toetsen
Dimitri SardiniL gitaar
Mattia Scolfaro: drums
Mirko Tagliasacchi: basgitaar, baspedalen

De geschiedenis van deze band is fascinerend. Als ik een biografie over deze Italiaanse band rondom Christiano Roversi zou moeten schrijven, dan zou de kop luiden: ‘De opkomst En Ondergang Van Moongarden’. Het debuut “Moonsadness” is een mooi traditioneel symfonisch album, waarmee de band direct de aandacht trekt. Echt indruk maakt de band met het tweeluik “The Gates Of Omega”. Prachtig symfonisch met heel veel ruimte voor sfeer, mede door de veelvuldige ambient invloeden. De echte doorbraak volgt in 2004 met het prachtige “Round Midnight”. Stuk voor stuk sterke nummers met een eigen smoel. Pakkend, intens en met schitterende melodieën. In april 2005 geeft de band een indrukwekkend optreden in De Boerderij in Zoetermeer. De toekomst ligt open voor de band.

Dan worden totaal onverwachts zanger Luca Palleschi en drummer Max Sorrentini uit de band gezet. Zanger Simone Baldini Tosi, die op het debuut te horen was, keert terug op het oude nest. Het album “Songs From The Lighthouse” is een onevenwichtig, zoutloos en ongeïnspireerd album. In 2009 dondert de band definitief van haar voetstuk met het gedrocht “A Vulgar Display Of Prog”. Collega Markwin Meeuws laat, terecht, geen spaander heel van het album.

En nu, bijna vijf jaar later is daar het album “Voyeur”. Gelukkig maakt de band op dit werkje heel veel goed. Bij vlagen hoor ik het Moongarden dat ik zo graag hoorde. Belangrijkste is dat de melodie en de sfeer grotendeels terug zijn. Voyeurisme is tevens een spannend thema voor een album. Want zit in ons allen niet een voyeur verborgen?

Na de wat zinloze opener Vickey Goes To The Skyscraper Basement geeft de band met  Voyeur Part One meteen een nieuw visitekaartje af. Stuwende drums, heerlijk gitaarspel en een mooie spanningsopbouw. Het loopt naadloos over in het meer elektronische Vickey Mouse. De zang van Simone Baldini Tosi klinkt prima met de rauwe randje. Ook zijn Engels klinkt beter. Maar o, wat mis ik nog altijd de stem van Luca Palleschi! De eerder opgebouwde spanning weet de band uitstekend vast te houden. Een heerlijk nummer mede door het swingende drumspel van nieuwkomer Mattia Scolfaro.

Barbiturates Gentleman opent een tikje flauw en simplistisch, maar het ontpopt zich tot een sterk nummer. De melodie is prettig en het bevat voldoende afwisseling. Het snorrende basspel van Mirko Tagliasacchi is heerlijk. Wanneer hij flink zijn baspedalen aan het werk zet, geeft dat een aangename ronk in je onderbuik. Ook het gebruik van de viool is erg mooi, net als de vervormde zang. Maar wanneer David Cremoni zijn gitaarsolo inzet gaan mijn mondhoeken pas echt volledig omhoog. De man heeft het niet verleerd! Zalig.

Mr. Moore is een stuk steviger met zware gitaarrifs. De sfeervolle toetsentapijten van Christiano Roversi komen hier uitstekend uit de verf. Een ook hier strooit Cremoni weer met melodieuze gitaarsolo’s. The Usurper klinkt erg elektronisch met een zware beat en futuristisch toetsenspel. En zo hebben alle songs wel iets dat aanspreekt. Niet alles is even sterk. Zo vind ik Shiny Eyes matig uit de verf komen. De beat is wat ongepast en de melodie niet erg pakkend. In TV Queen vliegt de band wat uit de bocht doordat het teveel wil. Het doet te druk en te vol aan. Tenslotte vind ik Voyeur Part Two een beetje een laffe afsluiter.

Maar, ik moet eerlijk zeggen dat Moongarden echt de weg terug weer gevonden lijkt te hebben. Alles bij elkaar opgeteld komt de band tot een prima voldoende. Dit lijkt op een nieuwe start die, met wat meer vertrouwen, naar de toekomst doet uitkijken.

Maarten Goossensen


Send this to a friend