NightwishAlbum

Toegeven. Ik ben gekleurd. Behoorlijk gekleurd zelfs. Totaal niet representatief om deze recensie te schrijven, want onpartijdigheid inzake deze band is mij vreemd. Lyrische teksten zullen u ook om de oren vliegen, want ik als ik deze recensie begin te schrijven, zit ik nog maar in de tweede luisterbeurt van het album “Imaginaerum”.

Nightwish heeft natuurlijk geen introductie nodig. Ieder die zich een beetje heeft verdiept in de progressieve rock of metal weet waar de band toe in staat is. Symfonische bombast die zowat uit zijn voegen barst. De band heeft een speciaal plekje in mij hart veroverd, aangezien het met zijn bombastische fundamenten mijn loopbaan als recensent op weg heeft geholpen. Mijn toelating tot het selecte groepje recensenten van Progwereld kwam een paar jaar geleden tot stand door de recensies van “Once” en “Dark Passion Play” als proefschrift in te leveren. Blijkbaar waren die goed genoeg, want drie jaar later mag ik nog steeds mijn stukjes inleveren.

Behoorlijk lang (vijf jaar) hebben de fans moeten wachten op het nieuwe album van Nightwish. Zoals bij veel grote namen in de muziekwereld gaat de financiële gesteldheid van sommige bands nog steeds niet gebukt onder het downloadterrorisme. Immers, als je zo lang kan wachten met het uitbrengen van nieuw werk, zullen de inkomsten wat indrogen, maar hoef je blijkbaar nog geen medelijden te hebben met artiesten. Niet helemaal eerlijk gesteld natuurlijk, want Nightwish heeft lang getoerd na de vorige release, overigens niet helemaal zonder kleerscheuren, want vooral zangeres Anette Olzon ging op een cruciaal moment gebukt onder de stress en vermoeidheid. Kwade tongen beweren zelfs dat haar functie zelfs aan een zijden draadje hing. Overigens ging de toer ook de andere bandleden niet in de koude kleren zitten, want bassist Marco Hietala kampte met een klein drankprobleem na afloop van het intensieve reizen. Het is maar goed dat toetsenist Tuomas Holopainen het contract van Olzon heeft gehandhaafd, want zij heeft op “Imaginaerum” een puike prestatie neergezet, hoewel de composities natuurlijk het meeste werk verrichten binnen Nightwish.

De tijd die de band heeft genomen is niet alleen van toepassing op dit album. Naast het muzikale concept zal Nightwish namelijk ook een kleine vier miljoen Euro verslindende uitgeven aan een film. Deze vergde ook de nodige inspanning, hoewel die op moment van schrijven van deze recensie nog steeds niet klaar is. De verwachting is dat die in april 2012 het levenslicht zal zien. Daarnaast kost het natuurlijk ook veel tijd een volledig orkest als het London Philharmonic Orchestra te laten arrangeren. En het is maar goed dat het orkest de tijd heeft kunnen nemen, want dat is een belangrijk deel van het succes van dit album.

Voor het eerst in de bands historie beginnen we met een intro. Niet geheel zinloos, want deze was  ook nodig voor de film. Storytime begint als een typisch Nightwish nummer en zal ook de eerste single van het album zijn. Een stevig begin met akkoorden en drums zoals we ze wel vaker hebben gehoord van Nightwish. De zang van Olzon maakt het geheel echter spannend. Een Abba- achtige benadering van de zang maakt de up-tempo track een tikkeltje apart, waardoor hij lekker in je systeem gaat zitten. Knipoogje van Olzon naar haar geboorteland?

Een vleugje horror is te vinden in Ghost River, waar duozanger Marco Hietala op voortreffelijke wijze het nummer met een luguber toontje inzingt. Daardoor wordt de zang van Olzon al snel engelachtig en ontstaat er een mooi contrast. Het jazzy Slow, Love, Slow is een rustig vervolg waarin, ik val in herhaling, Olzon een geweldige prestatie neerzet. De Broadwaysound in jaren dertig stijl wordt op voortreffelijke manier neergezet met behulp van een trompet op de achtergrond en een subtiele solo van Erno ‘Emppu’ Vuorinen. Het doorsnee I Want My Tears Back is weer op en top vertrouwd Nightwish met duozang van Olzon en Hietala. Opvallend is dat de zang goed op elkaar is afgestemd op dit album. En waarom bevalt mij de zang van Marco Hietala bij Nightwish zo vele malen beter dan bij Tarot?

En dan Scaretale. De titel suggereert al iets bijzonders. En dat is het ook geworden! Ik ga niet veel vertellen, maar de woorden kermis, circus en theater zijn hier volledig op zijn plaats. De teksten gaan over nachtmerries die je als kind (en volwassene) kan hebben. En, ik val hopeloos in herhaling, wederom mooie prestaties van Olzon en Hietala. Dan is er nog de epic van het album, Song Of Myself. Dit nummer, geïnspireerd door de Amerikaanse schrijver en dichter Walt Whitman is een waar symfonisch spektakel met aan het eind een gesproken tekst die natuurlijk filmisch overkomt.

Is het allemaal koek en ei? Nou, een paar kleinigheden dan. Om het predicaat “essentieel” te krijgen moet mijns inziens elke track een potentiële klassieker in de dop zijn. En dat zijn namelijk niet alle nummers. Zo is Rest Calm aardig, maar een beetje saai ten opzichte van de andere nummers, daar verandert het fantastisch klinkende kinderkoor niets aan. De akkoorden, de ritmes, de solo’s, het is het allemaal nét niet top in dit nummer, hoewel dit bij een willekeurig album van een willekeurige band zo maar als beste nummer kan uitvallen. Sommige elementen zijn al wel heel lang te vinden in de muziek van Nightwish, en zijn storend voor de vernieuwing. De koortjes, bepaalde akkoorden, de aanzetten; een vaardig componist als Holopainen zou toch in staat moeten zijn om iets progressievers te ontwikkelen, hoe geweldig en indrukwekkend het ook nu weer wordt gebracht.

De eindconclusie  is gevormd na vele luisterbeurten. Waarom veel progliefhebbers er liever niet voor uitkomen dat ze deze muziek mooi vinden, is mij gedeeltelijk een raadsel. Natuurlijk, dit bombardement van bombast en muzikaal geweld moet zeker in je straatje liggen. Maar het biedt zoveel moois, bijvoorbeeld ook als je van klassieke muziek houdt. Zo hier en daar verdienen enkele ingrediënten een likje verf maar mastermind achter de band Tuomas Holopainen bewijst ook hier weer dat hij een groot componist is met een voorliefde voor klassieke en soundtrackachtige muziek. Het mooie is dat Holopainen in staat is om de zangers Olzon en Hietala boven zichzelf uit te laten stijgen en dat dit duo hun beste zangprestatie ooit neerzetten. Het was het wachten waard!

Ruard Veltmaat

CD:

LP: