NosoundAlbum

Het is inmiddels een goede tien jaar geleden dat Nosound debuteerde met “Sol29”. Het verstrijken van een decennium is een goed moment om eens terug te kijken naar de ontwikkeling van een artiest. Heeft de band een eigen geluid ontwikkeld en zit er een stijgende lijn in hun oeuvre? Beide vragen kan ik hier bevestigend beantwoorden. “Scintilla” blijkt namelijk een van hun beste albums te zijn.

De muziek van Nosound is in de afgelopen tien jaar een stuk puntiger geworden. De band wilde vroeger nog wel eens verzanden in saaie passages, maar op dit album klinken de composities erg gefocust. Al was dat op de vorige plaat, “Afterthoughts”, al enigszins het geval. Hier is de muziek echter ook nog eens een stuk intenser en het geluid van deze Italianen is bovenal een stuk organischer geworden. De nadruk lijkt tevens wat meer te liggen op het piano- en cellospel, waardoor “Scintilla” warm en kleurrijk klinkt. De stijl van de band doet nog altijd wat denken aan die van No-Man, maar inmiddels hebben ze een eigen, herkenbaar geluid ontwikkeld.

Het stemgeluid van Giancarlo Erra is wel een ietwat polariserend element. Een accent kan de muziek wat charme meegeven, maar hier werkt het als een stoorzender. Ik zou het daarom helemaal geen gek idee vinden als de band helemaal op het Italiaans zou overstappen. Zo mag een nummer als Sogno E Incendio best navolging krijgen. De zang wordt hier namelijk in het Italiaans verzorgd door Andrea Chimenti. Daarnaast valt hier het prachtige, herfstachtige gitaarspel op.

Een ander hoogtepunt is het nostalgische Last Lunch. Een nummer dat haast als een waaier ontvouwt. Het is erg verrassend dat deze compositie niet eindigt met een grote knal, maar met een subtiele ontknoping. Dit nummer wordt op uitstekende wijze opgevolgd door Little Man, waar met name het akoestische gitaarspel opvalt. Daarnaast bevat deze compositie een erg pakkende zanglijn.

Desondanks ontbreekt op deze plaat wel een echte knaller. Dat is deels te danken aan het karakter van de muziek van Nosound. De heren lijken meer gericht te zijn op een consequente sfeerzetting dan op de adrenalineboost van een opbouw naar een climax. Die houding pakt op Last Lunch erg goed uit, maar toch verwacht ik aan het eind van het album een soort ontlading. Het net iets ruigere The Perfect Wife komt daarbij het dichtst in de buurt, maar het is nog niet afdoende. Met het nummer zelf mankeert overigens niks. Het is dan ook maar een klein kritiekpunt, aangezien dit album zeer consequent de aandacht weet vast te houden.

“Scintilla” blijkt kortom een heerlijke plaat te zijn waarmee Nosound laat zien dat ze zich steeds verder ontwikkelen. De band lijkt zich zelfs te ontpoppen als een laatbloeier. Ik zou bijna vermoeden dat de heren(en dame) nog eens met een echt meesterwerk zullen komen. Dit album behaalt dat niveau nog niet, maar de band zet hier wel een buitengewoon prettige plaat neer die ik menig progliefhebber zou kunnen aanraden.

Luke Peerdeman