OltenAlbum

Logheid heeft zo zijn eigen spanningsboog. Het is een beetje als een film waarin geleidelijk duidelijk wordt dat het uiteindelijk helemaal fout zal gaan. Zo’n laag, tragisch tempo zet de luisteraar aan tot knarsetanden. Olten tracht een zelfde soort ambiance te creëren, maar slaagt hier maar half in.

De muziek van deze Zwitserse artiesten doet, door het kleine instrumentarium, soms denken aan bands als Giant Gutter From Outer Space. Trage, langzame muziek die zich richt op de interactie tussen gitaar en drums. Op zich valt – op dit tweede album van Olten – het logge geluid in positieve zin op. Het dreigende gitaarwerk klinkt aangenaam en springt dikwijls uit de band om een vernietigende mokerslag af te leveren. De luisteraar wordt murw geslagen. Dat heeft zo zijn charme. Niettemin werkt zo’n verschroeiende, loodzware sound enkel als de band zijn composities wat ademruimte gunt, al was het maar om enige dynamiek te creëren. Dit doen ze onvoldoende. Het is maar goed dat de nummers niet al te lang duren, aangezien ze deswege dikwijls dreinend en oninteressant aanvoelen, waardoor het einde arriveert als een verzuchting.

Klark is bijvoorbeeld zo’n nummer dat niet lang interessant blijft. De lekker vieze groove die na gewichtig drumwerk wordt geïntroduceerd, is aanvankelijk erg sterk. De opbouw naar de conclusie is daarentegen veel te voorspelbaar. Het voelt flauw aan. Igelkott is eveneens log, zwaar en heftig. Een langzame malaise met donderend vuurwerk die de luisteraar gelijk bij de lurven moet pakken; lanterfanten is niet langer mogelijk, luisteren zal je! Alweer zie je echter dat de opgebouwde anticipatie resulteert in een tegenvallende pay-off. Gover blijft nog het meest bij, door een interessante klankcombinatie. Het zangerige, ietwat Arabische gitaardeuntje biedt uitstekend tegengewicht aan het dreinende baswerk, hetgeen resulteert in een heerlijk meeslepende, woestijnachtige sfeer. Erg sterk! Het is het enige nummer dat echt geslaagd is, hoewel ook hier weer de climax te gemakkelijk aanvoelt.

Vergeleken met het vorige album, “’Mode”, zijn de nummers wel iets puntiger geworden, en dat lijkt me een goede ontwikkeling. Ook voelt het geluid voller en meeslepender. “Ambiance” is daarmee een stap in de goede richting. Deze drie heren moeten echter nog een stuk groeien, willen ze in de toekomst hun slag slaan.

De luidheid verbloemd dus maar mondjesmaat dat dit album eigenlijk ietwat saai is. Er gebeurt weinig. Zo komt de band zelden met een beklijvende melodie op de proppen en hoewel de composities wel interessante stukken bevatten, voelen ze toch te veel aan als een boel schetsen. Deze plaat is kortom niet slecht, maar is ook verre van memorabel.

Luke Peerdeman