OverheadAlbum

De Finse band Overhead is sinds zijn oprichting in 1999 flink in de weer met hun bijdrage aan het progidioom. Het is aanstekelijke artrock wat de heren maken, progressief en schommelend tussen heftig, rauw, tintelend en melancholiek.

Het zit ergens in tussen Jethro Tull en Carptree met op het gehoor het milder zingende broertje van James Hetfield(Metallica) als zanger. Eerst brengt het Franse musea-label drie studioalbums van de band uit en daaropvolgend verschijnt in 2012 “Of Sun And Moon” bij het Duitse Progressive Promotion Records. Ondertussen zien ook nog twee dvd’s het levenslicht hetgeen allemaal maar aangeeft dat Overhead een min of meer gevestigde naam is binnen de progscene en dat schept verwachtingen. Het hier besproken “Haydenspark”, album nummer vijf, wordt weliswaar als eigenbeheer product de wereld ingeschopt, kwalitatief is er echter niks dat daar op duidt. Dit is wederom een sterk album en toch valt er ook wat anders te ervaren.

Het krachtige bandgeluid dat Overhead zo kenmerkt klinkt op “Haydenspark” strakker en compacter dan ooit en het is op z’n minst meer gitaargericht. Ook kan je goed horen dat de composities bedacht zijn vanuit een zessnarig brein. Luister wat dat betreft even naar de hakkende opener Animation For The Poor Man dat een uitbundige gitaarsolo heeft of beluister het pakkende Count Your Blessings en hoor het verschil met voorheen. Een blik op de bezetting maakt onverbiddelijk duidelijk hoe de vork in de steel zit. Toetsenist Tarmo Simonen is niet meer van de partij, al is hij in één nummer nog aanwezig. Het gaat dan om het al enkele jaren oude Last Generation waarin hij vooral tegen het eind leuke dingen doet.

De vrijheid die gitarist Jaakko Kettunen op het album geniet is erg groot en daar komt bij dat hij ook de meeste toetsen voor zijn rekening heeft genomen. Toch zijn de composities, die hij samen met zanger, fluitist en bandleider Alex Keskitalo geschreven heeft, gericht op de zang en de gitaariffjes . Doorgaans heeft Overhead een nogal weelderig totaalgeluid, op het flamboyante af. Op “Haydenspark” is dat beduidend minder en dat kan je op positieve en negatieve manier uitleggen. De stroomlijn die in de muziek zit is behoorlijk fijn en dan is daar ineens als verrassingseffect de wervelende intro van het titelnummer waar bassist Janne Pylkkönnen zich onsterfelijk maakt met heerlijk synthesizerspel en uiteraard bevlogen baswerk. Het is Genesis met vervormde gitaarakkoorden. Als het ruim negen minuten durende nummer zich daarna ontvouwt passeert één van de hoogtepunten op dit album de revue, een vlot, gedreven stukje á la Jethro Tull en Kansas. Het album is dan goed op dreef. Vervolgens komen er vier nummers voorbij die de variatie van het album nog eens duiden waarvan het zwierige Across The Nation met z’n virtuoze gitaarsolo het meeste grind zal doen opspatten. The Fall heeft ook iets noemenswaardigs, vooral omdat dit relatief korte rustpuntje nogal veel weg heeft van Creepshow van Twelfth Night. Je wilt ze daar niet op pakken. Het album eindigt met een formidabel nummer, het in Quidam-sferen gehulde Gone Too Far. Dit is echt Overhead op z’n allerbest, het is alleen jammer dat het de allure mist een fantastische finale te zijn. Hier komt in alle eerlijkheid het pijnpunt van de cd.

“Haydenspark” laat je vanaf de eerste tot de laatste byte hunkeren naar meer en dat kan je positief of negatief zien.

Dick van der Heijde