OvertureAlbum

Overture is een leuke, nieuwe progband uit Italië die met het hier besproken gelijknamige album debuteert. De band zal zich ongetwijfeld in de kijker weten te spelen met alleen al de prent op de voorkant van het hoesje. We zien een foto van een lavendelveld onder een onheilspellende lucht. Deze afbeelding is qua kleur flink bewerkt tot een bont geheel met heldere tinten. Ik heb al mensen zeer positief horen zijn over deze nieuwsgierigmakende voorkant, ik echter zie er vooral een uit de hand gelopen bureaubladafbeelding van Windows 10 in. Maar goed, het draait uiteindelijk om de inhoud en deze is op zijn minst bloemrijk te noemen. In slechts een korte intro en vijf nummers komt de hele olieverfcollectie van Talens aan bod.

De bandleden, vijf heren in de traditionele samenstelling en een dame op dwarsfluit, komen hier met een mengeling van retro- en neoprog. De eerste twee nummers worden in het Italiaans gezongen en als je dat optelt bij de toetsengerichtheid van de muziek komt al gauw de naam Locanda Delle Fate bij je op.

Na een donker zweverig intro is daar Lux Et Ombra. Het nummer gaat met een lekker ronkend orgel van start en niet veel later is het de Moog die kwettert. Na dit gedreven begin volgt de rest van het nummer, een op- en neergaan van sprankelende lichtvoetigheid en intense partijen. We horen mooie piano, volle strings, weelderige gitaarberoeringen en dromerig maar ook accentrijk spel op de dwarsfluit. Altijd is Fiorella Piras daar met haar niet uit de muziek weg te denken gave geblaas. Dit is typisch zo’n album dat een moment bevat dat de hemel goud zal doen kleuren en je hoeft er niet eens lang  op te wachten. De sterk opgebouwde ballade Il Mendicante is de ‘boosdoener’ en dan met name de overheerlijke gitaarsolo aan het eind. We praten hier wel over subtoppersniveau. Wat dat betreft hoor je in de drie nummers die volgen dat de band een jammerlijk verkeerde keuze maakt. De zang is er Engelstalig en dat haalt een hoop magie weg. Waarom, waarom? Muzikaal gaat het gelukkig onverminderd door. Je mag alleen nu ook de Duitse band Ulyssus op je lijstje bijschrijven. Er is prachtig klassiek gitaarspel in het epische A Deer In The River en in Crop Circles ronken de synthbassen er lustig op los. In het afsluitende Ephesia’s Chime horen we dat de bandleden duidelijk ook door zeg maar King Crimson en Van Der Graaf Generator zijn geïnspireerd. Het is prettig luisteren naar dit album.

Tot slot: zo bont als op het hoesje heeft Overture het niet gemaakt. Hoewel elke tube zo plat is als een dubbeltje is het toch niet overdadig vol of druk op de schijf.

Dick van der Heijde