PBIIAlbum

Wubbo Ockels was een bevlogen astronaut en wetenschapper die in 2014 overleden is aan kanker. Tijdens een ruimtereis kijkt hij vanuit de ruimte neer op de aarde en zag de kwetsbaarheid van onze planeet. Hij zette zich in voor technologische ontwikkelingen, vooral op het gebied van schone energie. Op zijn sterfbed sprak hij ons aan op onze verantwoordelijkheden: red de aarde, en wel nu! Deze oproep is in muzikale zin opgepakt door PBII. Deze in 1977 opgerichte formatie onder de naam Plackband uit Den Haag speelde symfonische rock wat hen de eretitel ‘Haagse Genesis’ opleverde, om maar duidelijk te maken in welke hoek we de band van toen moeten plaatsen. Het moderne PBII staat bekend om zijn maatschappelijk engagement. Het debuut uit 2010 “Plastic Soup” sneed het grote maatschappelijke thema van mondiale vervuiling aan. Hun tweede schijf was de megaproductie “1000Wishes” en ging over kinderkanker, waar de stichting Kika zich sterk voor maakt.

En nu dus “ROCKET”. PBII wil zijn publiek inderdaad een boodschap meegeven door het ervan te doordringen van de noodzaak om anders met de aarde om te gaan, maar ook om hoop te geven en mensen te stimuleren zelf aan de slag te gaan. De ideeën van professor Ockels worden kundig verpakt in twaalf pakkende rocksongs. Sommige zinnen uit redes van Ockels zijn letterlijk terug te horen in de teksten. Net als bij “1000Wishes” pakt PBII het nu ook weer groots aan. Een theatershow is in voorbereiding. Medio 2018 zal deze onder de naam Future – Wubbo Ockels door het land trekken in zo’n dertig theaters. Zie voor het hele verhaal achter ROCKET een uitgebreide artikelenreeks op onze website: https://www.progwereld.org/pbii-rockett/

We zouden bijna vergeten dat dit een cd-bespreking is. PBII heeft zijn wortels in de symfonische rock en dat horen we ook op ROCKET goed terug. Michel van Wassem (toetsen) en Ronald Brautigam (gitaar) vormen het motorblok van het melodieuze geluid van de band. De smeuïge solo’s van Brautigam smaken steeds naar meer. Van Wassem speelt kundig zonder de intentie te hebben de boventoon te willen voeren, in dienst van de muziek zogezegd. Verder zet Ruud Slakhorst met zijn karakteristieke stemgeluid aanvullend nadrukkelijk de toon. Zeker in de hogere regionen is er enige gelijkenis met Jon Anderson van Yes te horen. Hij heeft er geen problemen de microfoon ook eens af te staan. In het aangrijpende Trapped horen we als verrassende zanger Nad Sylvan, bekend van zijn optredens met Steve Hackett. Nathalie Mees zorgt met haar fraaie sopraan op het gevoelige Happy Energy voor nog wat extra afwisseling in de zang.

Het woord symfonisch is zeker op zijn plaats als we in ogenschouw nemen dat het klassieke instrumentarium van een rockband wordt aangevuld met violen en een cello. Doorlopend maken deze echt klassieke instrumenten hun opwachting in de uitgebalanceerde composities en zorgen zij voor een duidelijke meerwaarde. Dat gebeurt al direct bij de aftrap, in het titelnummer, dat in drie delen is uitgesmeerd over het album.  Ook dragen zij bij aan het karakter van de cd. Het is een rockopera en bij het componeren van de nummers zal er al aan gedacht zijn dat dit werk ook in de theaters goed op de planken moet kunnen komen. Dat heeft zijn weerslag op de zangpartijen. De Haagse band wil een uitgebreid verhaal vertellen en doet dat doorgaans op een theatrale, bijna opera-achtige wijze en dat is iets waar je van moet houden.  Wel vlecht de band steeds precies op het juiste moment wat smakelijk toetsenwerk of heerlijk gitaarwerk in de nummers, zodat voortdurend duidelijk blijft dat we wel naar progressieve rock zitten te luisteren.

“ROCKET” is typisch zo’n cd die je vaker moet horen. Het duurt even voordat de klanken zich goed in je hoofd gaan nestelen. De nummers klokken bijna allemaal rond de vijf minuten. Verwacht dus geen uitgesponnen, complexe thema’s met veel tempo- en sfeerwisselingen. De compacte nummers vertellen elk hun eigen verhaal en samen het grote verhaal.

PBII is er wederom in geslaagd een gedurfd avontuur om te zetten in een muzikaal huzarenstukje. De muziek rijpt bij elke luisterbeurt en als je het rockopera-gehalte op juiste waarde weet te schatten en te waarderen ben je verzekerd van een uurtje verfijnd luistergenot. Als je ook nog iets meekrijgt van de boodschap die PBII de luisteraar wil meegeven kan het niet anders dat “ROCKET – The Dreams Of Wubbo Ockels” een goed en heerlijk gevoel achterlaat.

Fred Nieuwesteeg