PiniolAlbum

Wat is leuker dan één powertrio? Twee powertrio’s natuurlijk! Sinds ik het ik het Crimson Projekct live zag – wat de samenvoeging van de band van Adrian Belew en de Stick Men van Tony Levin is – weet ik het zeker: tegen de energie van een dubbel powertrio kan niets op. De Franse bands Ni en PoiL zullen wellicht het zelfde gedacht hebben en dus ontstond PinioL, waar overigens als zevende lid een toetsenist aan toegevoegd is. Beide bands zijn mij verder volkomen onbekend, dus ik kan slechts afgaan op hun eerste gezamenlijke worp: “Bran Coucou”. En dat is me toch een fijn plaatje…

Had ik het over energie? “Bran Coucou” bevat genoeg om een middelgrote stad een stad een week  van stroom te voorzien. Hmm, dubbele powertrio’s als duurzame bron van energie, ik denk dat ik het idee maar eens ga patenteren… Afijn, Opener Pilon Bran Coucou schiet uit de startblokken en racet vervolgens veertien minuten door. En daarna doet Pogne hetzelfde, en daarna Mimolle. Er is wel eens een rustpunt, maar als geheel is het toch vooral fel en snel. Uitzondering hierop vormt afsluiter Orbite, waar het geluid van de vorige nummers toegevoegd wordt aan een compositie die toch vooral als doom metal bestempeld kan worden, met een bijbehorend lager tempo.
De afzonderlijke nummers doen dus niet voor elkaar onder in pit, maar daarmee is het niet gezegd dat de nummers te veel op elkaar lijken. Eerder het tegendeel, “Bran Coucou” kent een prettige verscheidenheid, met naast de eerdergenoemde doom metal ook bijvoorbeeld invloeden uit de spacerock, uit de krautrock, uit de Zeuhl en op Shô Shin lijkt zelfs een ode te worden gebracht aan de jaren ’90 mix van hip-hop en rock die bands als de Urban Dance Squad maakten. Het blijven echter invloeden, de hoofdmoot bestaat toch uit een sterk funkende muzikale basis van een vierkoppige ritmesectie met daaroverheen hoofdzakelijk staccato gitaarspel. De beste referentie is dan ook niet geheel verrassend King Crimson.

“Bran Coucou” is pas het debuut van PinioL, maar zeker een album dat nieuwsgierig maakt naar meer. In het begeleidende promosheet wordt de band bovendien neergezet als een podiumsensatie en dat geloof ik graag, dus ik hoop dat we in de toekomst nog eens in de gelegenheid zijn om deze band in de buurt te aanschouwen. Voor nu hebben we in elk geval een album dat zijn rondjes voorlopig nog wel even zal blijven maken en dat mijn jaarlijstje naar alle waarschijnlijkheid ook wel zal gaan halen.

Wouter Brunner