AnathemaAlbum

De Britse band Anathema is alweer toe aan hun 6e CD. Ooit begonnen als een doommetalband, met albums als “The Crestfallen” en “Serenades”, heeft de band halverwege de jaren negentig met de komst van het album “The Silent Enigma” het muzikale stuur omgegooid richting gothic metal. In eerste instantie in de lijn van een band als Paradise Lost (met grunter) en later bij het album “Eternity” uit 1997 werd de muziek van Anathema nog verder uitgediept met prachtige akoestische passages en heerlijk mistroostige zangpartijen. Het album “Eternity” is dan ook de perfecte soundtrack voor een natte herfstige namiddag. In 1998 verscheen het steviger “Alternative 4” waarmee Anathema naar een groter rockpubliek doorbrak. De artistieke doorbraak kwam met het sterke album “Judgement” in 1999. Dit album bevat veel Pink Floyd referenties en kent een magnifieke spanningsopbouw.

Al deze zelfde elementen zijn nu in een iets steviger vorm terug te horen op dit nieuwe album. Negen juweeltjes krijgen we hier voorgeschoteld waarin het complete oeuvre van Anathema op fraaie wijze de revue passeert. Het openingsstuk Pressure heeft al direct die herkenbare, fraaie opbouw. Beginnend met rustig pianospel groeit het nummer naar een climax waarbij Pink Floyd nooit ver weg is. Met name de zang doet erg aan die van David Gilmour denken. Release is een wat steviger nummer waarbij de afwisseling in dynamiek opvalt. Rustig beginnend en met een lichte versnelling en fraaie samenzang eindigend. Looking Outside Inside is ook weer zo’n heerlijke wegdromer. Subtiel gitaargetokkel en mooi aanvullende toetsen op de achtergrond refereren weer aan de zeventiger jaren Floyd. Ook dit nummer kent halverwege een eruptie waardoor er een stevig eind aan het nummer komt. Leave No Trace en Barriers zijn ook weer lekkere nummers om je ogen bij te sluiten en weg te dromen op de pathos van Anathema. Ook de stevigere songs worden niet vergeten. Panic zal het goed doen tijdens concerten en heeft wat weg van Empty van het album “Alternative 4”. Het titelnummer is tevens het prijsnummer van de CD. Wonderschoon en met een emotie gebracht waar je u tegen zegt. Dit nummer had evenals Temporary Peace zo op “Judgement” kunnen staan. In dit laatstgenoemde stuk hoor je de voortkabbelende zee voor je. Mistroostige, bijna depressieve zang en fraaie gitaarstukken kleuren dit nummer in.

Is dit album dan beter als “Judgement”? Dit is aan de luisteraar om te beoordelen maar feit is dat de band er wederom in is geslaagd om een meesterwerk te maken waarbij met name het schitterende Leave No Trace zowaar hitpotentie heeft. Kortom met de albums van Opeth, Evergrey en Tool als geweldige concurrenten mag Anathema bij ondergetekende voorlopig rekenen op een plaats bij de beste vijf albums van 2001.