Pink FloydAlbum

“More” is een vroege film van de in Teheran geboren Duitser Barbet Schroeder, waarin een Duitse jongen Stefan, gespeeld door Klaus Grünberg, de eveneens jonge Amerikaanse Estelle, gespeeld door Mimsey Farmer, ontmoet. Ze worden verliefd, reizen een beetje rond, hebben wat sex en het belangrijkste is wel dat Estelle Stefan kennis laat maken met de geneugten van heroïne. In zichzelf kan de film gezien worden zowel als een aanklacht naar het gebruik van drugs, als een promotie daarvan, daar het leven zélf toch nauwelijks doel heeft. Hoe het ook geïnterpreteerd dient te worden, de film zelf is best goed, doch niet briljant. Het heeft als werkstuk op zichzelf iets studentikoos, iets onafhankelijks en vangt vrij sterk een bepaalde tijdsgeest. Het is echter bepaald geen meesterwerk, en als een stel jonge Engelsen onder de naam Pink Floyd er niet voor had gekozen de muziek bij deze film te componeren, dan hadden we er waarschijnlijk nooit van gehoord. Laat staan gezién.

The Pink Floyd, zoals ze in de credits van de film nog steeds vermeld staan, had nou bepaald geen gemakkelijke tijd achter de rug. Ze hadden zojuist hun componist, zanger, aanjager en bandleider (naast drugsleverancier) Syd Barrett verloren aan – tja, drugs. Dat had gezorgd voor een danige dobberkoers, welke merkbaar is op de feitelijke voorganger “A Saucerful Of Secrets” (1968), een samenraapsel van stukken van de toen inmiddels vertrokken Barrett, aangevuld met stukken van de overige bandleden, inmiddels hagelnieuwe componisten uit nood. Van een briljant uitgedacht ‘masterplan’ moet bepaald geen sprake zijn geweest, want het wachten op een nieuwe koers werd doodleuk gevuld door het uiterst fragmentarische “Ummagumma” (1969) en deze nauwelijks vijf maanden daarvóór uitgekomen “Soundtrack From The Film More”. Logischerwijs zal de beoordeling van de muziek van deze plaat anno nu gekleurd zijn door deze gegevens.

Bij het kijken van de film viel me allereerst één ding goed op. De volgorde waar we reeds jaren vertrouwd mee zijn geraakt is niet de volgorde van de film. Zonder verder in detail te treden kan ik stellen dat men de boel flink door elkaar heeft gehusseld. Aangezien ik in andere recensies op deze site vaker heb gesteld dat de volgorde van de nummers van groot belang is voor de waardering ervan, durf ik onomwonden te zeggen dat ze er zootje van gemaakt hebben. Ik prefereer dan ook duidelijk de volgorde van de film zelf. Had dan op zijn minst Main Theme naar voren gehaald.

“More”, zoals de plaat in de volksmond is gaan heten, is als plaat op zichzelf terecht de geschiedenis ingegaan als niet één van Pink Floyd’s meest heldere momenten. In lijn van de titel, en het thema van de film, voelt de luisteraar telkens alsof hier veel meer in gezeten had. De plaat bevat een zestal gezongen composities, voor het overgrote deel op naam gezet van Roger Waters. Daarvan zijn met name The Nile Song en Ibiza Bar ver beneden de maat. Het zijn schreeuwerige nummers met een typisch jaren ’60-sfeertje en bovendien nog erg slecht opgenomen. De overige vier zijn een stuk rustiger van karakter en daarin valt dan ook gelijk een stuk meer te genieten. De vogelgeluiden door Cirrus Minor, raar genoeg als openingsnummer van de plaat geplaatst, geven de track in kwestie wat diepte mee. Het einde, waarin het orgel van Wright een hoofdrol opeist, en heel subtiel het basspel van Waters te horen is, is mooi vormgegeven. Green Is The Colour is weinig opvallend, behalve dan voor wat betreft het fluitaandeel van Cindy Mason (Nick Mason’s vrouw trouwens), en dat geldt eveneens voor het akoestische Crying Song. Hoewel geen van de rustige stukken zoals hier genoemd erg veel indruk maken, hebben met name Crying Song en Cirrus Minor wél dat sinistere sfeertje dat op latere platen nog veel beter zou worden uitgewerkt.

Het enige gezongen nummer dat enigszins aankondigt waartoe het nieuwe Pink Floyd in staat zou moeten zijn is Cymbaline. Alhoewel feitelijk een eenvoudig popliedje, is het een prachtig nummer met een sterk refrein en voortreffelijk gearrangeerd. Het is een nummer met structuur en houvast, iets waarnaar in de rest van de composities ver te zoeken is.

De overige zeven tracks zijn instrumentaal, behoudens de rare, vervormde stem in het verder vreselijke A Spanish Piece. De overige stukken zijn slechts bedoeld om een bepaalde sfeer uit te drukken in de film zelf, en daarom zijn ze op de plaat niet echt bijzonder. Evenwel is Main Theme wel knap gedaan, en geeft als één van de weinige nummers al een voorbode op wat komen gaat. Dit nummer is gestoeld op een pakkende basloop van Waters, en kent middels de spaarzame toetsenaanslagen van Wright, de gitaaraccenten van Gilmour en het warempel sterke drumspel van Mason een soepel verloop. Het was mooi geweest als men dit nummer had gekoppeld aan het lange, uit psychedelisch geneuzel bestaande Quicksilver en aan het op Main Theme gelijkende Dramatic Theme. Dat had warempel een indrukwekkende lange track kunnen opleveren.

“Soundtrack From The Film More” is vast de best verkochte soundtrack in de lijst van films-die-niemand-heeft-gezien. Ik heb hem ook ooit gekocht, maar niet omdat ik wist dat het zo’n goede plaat was. Ik kocht hem om de verzameling Pink Floyd in mijn kast compleet te maken. Ik vermoed dat ik geen andere reden kan bedenken om deze matige plaat tot je collectie toe te voegen. Laat staan beluisteren. Laat staan bekijken.

Markwin Meeuws