Waters, Roger

Is This The Life We Really Want?

Info
Uitgekomen in: 2017
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Columbia / Sony Music
Website: www.rogerwaters.com
Tracklist
When We Were Young (1:09)
Déjà Vu (4:28)
The Last Refugee (4:15)
Picture That (6:48)
Broken Bones (4:57)
Is This The Life We Really Want (5:53)
Bird In A Gale (5:32)
The Most Beautiful Girl (6:09)
Smell The Roses (5:18)
Wait For Her (4:56)
Oceans Apart (1:08)
Part Of Me Died (3:13)
Nigel Godrich: toetsen, gitaar, effecten
Lucius (Jess Wolfe & Holly Laessig): zang
Roger Manning: toetsen
Lee Pardini: toetsen
Gus Seyffert: basgitaar, gitaar, toetsen
Joey Waronker: drums
Roger Waters: zang, gitaar, basgitaar
Jonathan Wilson: gitaar, toetsen
Is This The Life We Really Want? (2017)
Roger Waters – The Wall (2015, live)
Flickering Flame – The Solo Years Volume 1 (2002, verzamel)
In The Flesh (2000, live)
Amused To Death (1992)
The Wall – Live In Berlin (1990, live)
Radio K.A.O.S. (1987)
When The Wind Blows (1986, OST)
The Pros And Cons Of Hitchhiking (1984)
Music From The Body (1970, met Ron Geesin)

Je moet er eigenlijk niet te lang bij stilstaan, maar het is inmiddels een kwart eeuw geleden dat Roger Waters zijn vorige soloplaat uitbracht. “Amused To Death” verscheen in 1992 en kreeg twee jaar geleden zelfs nog een licht gewijzigde heruitgave. Het moet niet veel gekker worden: een reissue vóórdat überhaupt een nieuwe plaat is uitgebracht.

Waters’ output is sinds de “In The Flesh”-tour in 1999 – een paar losse nieuwe tracks uitgezonderd – een typisch gevalletje ‘oude wijn in nieuwe zakken’. Veel terugkijken en recyclen. Nu is met ‘Is This The Life We Really Want’ zijn langverwachte vierde ei écht gelegd, met een groep nieuwe musici en producer Nigel Godrich aan boord.

Dit album zet de singer-songwriter Roger Waters in de schijnwerpers. Twaalf liedjes gehuld in sombere, overwegend kale arrangementen. Kenners weten dat de ‘liedjesman Waters’ als een muzikale rode draad door zijn oeuvre loopt, zowel tijdens als na Pink Floyd. If, Money, Brain Damage, Welcome To The Machine, Southampton Dock, It’s a Miracle, het zijn voorbeelden van songs die ook zeggingskracht houden als ze slechts met een akoestische gitaar worden gespeeld.

Was Isolation van John Lennon Waters’ inspiratie voor “The Wall” en “The Final Cut”, op zijn nieuwe album klinken Neil Young en folkzanger John Prine door. Het resultaat is Waters’ militantste plaat tot nu toe. Scherp cynisme – met hier en daar een lichte verzuchting – drukt een flinke stempel op alle teksten. Muzikaal zijn de knipogen naar zijn Pink Floyd-periode niet op één hand te tellen. Ze roepen een gevoel van herkenning op, maar soms ook voorspelbaarheid.

In Picture That voel je de onderhuidse spanning van Sheep, terwijl in Smell The Roses, Have A Cigar er erg dik op ligt, met die korte notenreeks als direct citaat uit eigen werk. Over terugkijken gesproken. In The Last Refugee komt de associatie met David Bowie’s Five Years ineens bovendrijven. Die drumpartij, de piano-akkoorden, die opzwellende strijkers en blazers. Het zijn frappante overeenkomsten. Een muzikale ode aan Bowie?

Oorspronkelijk wilde Waters van dit album een soort hoorspel maken, maar daarvan zag hij uiteindelijk af. Met producer Godrich koos hij voor, naar eigen zeggen, ‘een ouderwets rock ’n roll-album’. Godrich produceerde eerder de soundtrack van Waters’ eigen versie van “The Wall” en zat sinds “OK Computer” (1997) achter de knoppen bij Radiohead. Nu zorgt hij voor een compromisloos, fijnzinnig en warm geluid. De finesses van de analoog opgenomen plaat zitten ‘m in de details, met dank aan Godrich: neem de mixage van de drums en de toetsen als beste voorbeelden. Zo doet de grote hoeveelheid analoge synths – inclusief Mellotron – in Bird In A Gale de oren flink spitsen. Ook opvallend: geen leidende rol voor een sologitarist, zoals Eric Clapton of Jeff Beck.

De groep musici voert zijn dienende rol prima uit en de strijkers en blazers kleuren het diepe, soms wat moeilijk verstaanbare stemgeluid van Waters in. Sommige fans zullen de muzikale diepgang van zijn eerdere soloplaten missen. Toegegeven: de impact van een “Amused To Death” of Waters’ conceptalbums met Pink Floyd ontbreekt grotendeels, maar in die afwezigheid schuilt juist de stille kracht van dit album. De compacte vorm accentueert een artistieke zijde van Roger Waters die sinds “The Pros And Cons Of Hitchhiking” (1984) niet meer zo uitdrukkelijk naar voren is gekomen.

Tekstueel ligt de plaat in het verlengde van de rest van zijn oeuvre. Waters’ commentaar op de huidige onzekere tijden is doorspekt met thema’s als angst, isolatie, liefde (Wait For Her – met de tekstregel ‘Let her breathe in the air’) en natuurlijk macht en machtsmisbruik. Al zijn stokpaardjes liggen er dik bovenop, met Part Of Me Died als treffend slotparabel. Waters gaat weer ouderwets tekeer, vergelijkbaar met de venijnige momenten van “Animals”, “The Final Cut” of “Amused to Death”.

Aan zijn stem is te horen dat de jaren wel gaan tellen. De klankballen zijn wat gezakt en het gaat een tandje langzamer, maar het past allemaal prima in het kader van dit album. ‘Opa vertelt dat de wereld er somber uitziet. Vroeger was alles beter.’ Geen gebalde vuist, maar een opgeheven vingertje en heel stiekem toch weten dat het vechten tegen de bierkaai is. Dat is Roger Waters op 73-jarige leeftijd ten voeten uit. Voor de luisteraar is het prima food for thought.

‘Is This The Life We Really Want’ is een retrospectief album dat op alle fronten helemaal van deze tijd is. Het hoge niveau van tekst en muziek houdt de plaat in evenwicht. De eenheid dringt pas na een paar luisterbeurten echt door. Bij vlagen luistert deze plaat weg als een breed uiteengezet politiek commentaar in een ochtendkrant. Je zou er een prachtige spotprent over kunnen maken. En toch: Roger Waters kan weer een fraai epos op zijn cv bijschrijven. Goede wijn behoeft geen krans.

Wouter Bessels
Koop bij bol.com

Send this to a friend