Roz VitalisAlbum

Roz Vitalis is het kindje van de Russische toetsenist en componist Ivan Rozmainsky. Jarenlang bestond de band alleen in de studio, maar sinds enige tijd is er sprake van een echte band, met optredens en zo. Dat wil niet zeggen van Rozmainsky een minder zwaar stempel drukt. Nog steeds bedenkt hij het concept achter de muziek waarvan hij het merendeel schrijft. Dat geeft de band in elk geval een zeer identificeerbaar geluid.

Ergens tussen Univers Zero en Gentle Giant, met een heleboel Italiaanse invloeden en de fluit van Jethro Tull, daar beweert Rozmainsky zich het meest senang te voelen. Hoewel senang? De meeste muziek van dit album geeft me een onaangenaam gevoel dat ik niet meer zo ervaren heb sinds ik – nu toch wel 20 jaar geleden – de computerspelletjes “7th Guest” en “The 11th Hour” speelde. De muziek achter die spelletjes, van die vervreemdende, licht pesterige, wat goedkoop klinkende muziek, daar doet deze plaat me het meeste aan denken.

Daarmee is niet gezegd dat Roz Vitalis ook zo pesterig en goedkoop klinkt, al vind ik dat Rozmainsky geen al te fraaie klanken uit zijn uitgebreide toetsenarsenaal weet te goochelen. Gelukkig arrangeert hij veel akoestische instrumenten in de nummers, gitaren en allerhande blaasgerij, waardoor de plaat toch goed klinkt.

Instrumentale muziek, dus, veel circusmuziekjes met net iets meer gekte dan een normaal mens prettig vindt, maar waar wij zieke geesten vaak ons plezier uit halen. Hier en daar hoor ik wat folk-elementen en zeker wie bekend is met Isildur’s Bane zal hier wat in herkennen, maar voor het overgrote deel bedient Rozmainsky zich toch van een soort filmmuziek zonder film. Dit is geen muziek voor tijdens de afwas, daarvoor zitten er teveel tegendraadse melodietjes in die in elk geval bij mij af en toe voorbij de irritatiegrens pieken. Gedoe om het gedoe, zoals in La Combattimento Spirituale, een buitengewoon druk nummer vol aaneengesloten stukjes muziek die alleen die vervreemding en ‘dar gejen’ gemeen hebben. Het schuurt een beetje tegen de binnenkant van mijn hoofd, deze net-niet muziek. Het is knap gemaakt, maar ik krijg het ervan op mijn zenuwen. Persecuted spant wat dat betreft de kroon. Een klavecimbel, een fluit, een fagot en een gitaar spelen een wedstrijdje vage-melodietjes-spelen, waarbij een kerkorgel probeert er enige lijn in te houden met een gedragen themaatje dat nogal Middeleeuws aandoet. Dat mislukt natuurlijk jammerlijk als er onderwijl een kat over de toetsen van een valse piano heen en weer springt.

Licht krankzinnige muziek dus, de soundtrack van een psychedelische film uit de jaren ’70 of – inderdaad – een hels computerspelletje. Toen ik deze plaat drie keer beluisterd had, was ik zo de weg kwijt dat ik ter compensatie de nieuwste van Marco Borsato heb opgezet. Ja, mensen, dát doet muziek met je! Als je pech hebt.

Erik Groeneweg