SagaAlbum

‘My dear Watson kerel! Vertel me het verhaal van de Time Bomb, waar de hele stad het over heeft. Jij was naar mijn weten als eerste op de plaats van delict?’ ‘Ja, Holmes dat was ik zeer zeker. Ik begon juist aan het negende hoofdstuk van de Saga “Full Circle”, dat de titel Remember When draagt. Ik hoorde een stevig gitaargeluid dat klonk alsof een kettingzaag door het hout van een boom raasde. Natuurlijk was mijn nieuwsgierigheid onmiddellijk gewekt…

Ik legde mijn boek weg en liep op een draf naar buiten, waar ik toen één van de lekkerste gitaarsolo’s ooit hoorde. Toen ik nader onderzoek wilde plegen zag ik dat er een man heel hard wegliep en ‘Don’t be late’ schreeuwde. Ik dacht dat ik die kreet in het verleden al eerder gehoord had, maar voordat ik daar verder over na kon denken werd opnieuw mijn aandacht getrokken, ditmaal door een onophoudelijk tikken.’

‘Hierna hoorde ik wederom het geluid van die op drift geraakte zaag in combinatie met dat van metaal dat onder grote druk staat. Instinctief wist ik dat ik heel hard moest gaan rennen en was maar net een paar meter verwijderd van de plek waar het getik vandaan kwam, toen ik een luide knal hoorde. De bom was tot ontploffing gekomen! Ik voelde de hitte, de buitengewone kracht ervan en mijn lichaam kon het maar nauwelijks aan.’

‘Juist ja, merkwaardig verhaal, maar heb je al een verdachte?’ ‘Je kent me toch Holmes? Ik dacht dat het The One zou kunnen zijn, maar die is tegenwoordig zelf zijn grootste vijand. Hij kan het maar niet verkroppen dat zij degene is die bij hem wegliep. Toch denk ik niet aan een Crime Passionele. Do you Follow Me Holmes?’

Heerlijk om het verkeerde been gezet te worden, vind je niet? Don’t Say Goodbye is een nummer dat dergelijk specialisme in haar volle glorie laat horen. De stemmigheid van keyboards wordt snel doorbroken door een uit de voegen gesprongen gitaar, wier geluid dan weer wegsterft en wederom verandert de song als een kameleon. Heel ingetogen met een mysterieus toetsen intermezzo en uitlopend in (uiteraard) een fraaie gitaarsolo. Dan wordt op een beslissend moment de boel weggedraaid. Wat is dat toch? Zomaar een song van dit kaliber in het grote niets laten verdwijnen?

Home had voor mij nogal wat luisterbeurten nodig om het op waarde te schatten. Er zit in het begin maar weinig peper in en wellicht is dit zo bedoeld, zodat het refrein je echt doet opschrikken. Maar daarna sukkel ik weer vrolijk in slaap. Ja, als dit hét is, laten we dan maar naar huis gaan, misschien dat het een Night To Remember wordt. En geloof me, het schuim zal er vanaf spatten. De snareninstrumenten roeren zich in het bijzonder. Als een heipaal wordt de opgebouwde frustratie de grond ingeboord. Als je nu nog niets in je maag voelt dan twijfel ik eraan of deze Canadese band iets voor je is. Met de emotie overgoten ballad Follow Me krijgt dit verhaal een andere wending. Een kinderkoor schroeft de gevoeligheid op tot een hoogtepunt en samen met de zoetgevooisde Sadler (hij kan werkelijk alle kanten op met zijn veelzijdige stem) wordt dit een eerlijk en gedenkwaardig monument op “Full Circle”. Aan het eind horen we zelfs een korte keyboardsolo die ook heel goed van Ton Scherpenzeel (Kayak) afkomstig had kunnen zijn.

Uncle Albert’s Eyes vertellen je de waarheid. Hij mag je nu en dan voor de gek houden, maar hij zou nooit tegen je liegen. Het lijkt erop dat dit hoofdstuk het nét niet heeft. Je kunt de vermoeidheid in de stem van Sadler horen als hij het hoge refrein naar buiten perst. Pas als de jongens zich instrumentaal te buiten mogen gaan, wordt het alsnog een feest. En toegegeven, dat maakt een hoop goed. De gitaar kreunt en steunt onder de virtuoze behandeling van zijn bespeler. De cd bevat maar liefst drie nieuwe ‘chapters’. Not This Way (een door Jim Gilmour gezongen juweeltje en ja hoor: meteen komt de oude Saga weer eventjes om de hoek kijken) is het tiende hoofdstuk en zoals al aangegeven: Remember When het negende. Goodbye is het slotakkoord. Chrichton experimenteert er weer op los, de gevoelige snaar wordt perfect geraakt en als je op zo’n prachtige manier afscheid kunt nemen dan ben je voor mij een grote. De cirkel is weer rond en na wat minder tot de verbeelding sprekende platen kan ik weer met een gerust hart vierkant achter de groep staan. Vooral de mensen die het aantrekkelijk vinden dat de groep met een regelmaat flink uit haar slof schiet (met name de gitaar) en dus van het wat stevigere Saga houden, zullen in hun element zijn. Zonder dat het nou betekent dat de groep zich alleen maar van zijn harde kant laat zien, want er staan ook heel wat rustpunten op de cd. Ik ben in elk geval wakker geschud! Overdrijf ik als ik dit de beste poging van de jaren negentig voor Michael Sadler en de zijnen noem? Nog een aparte vermelding voor het fabelachtige artwork van Fabian Kraus en we kunnen deze zaak sluiten.

Ton Veldhuis