SagaAlbum

Saga (1978) vs. Full Circle (1999)
Images At Twilight (1979) vs. House Of Cards (2001)
Silent Knight (1980) vs. Marathon (2003)
Worlds Apart (1981) vs. Network (2004)
Heads Or Tales (1983) vs. ?

Er kan een opmerkelijke vergelijking getrokken worden tussen de eerste vier platen van Saga met de cd’s vanaf hun wedergeboorte met “Full Circle”. Want toen Saga in 1999 “Full Circle” afleverde, haalde de progwereld opgelucht adem. De band groef zijn eigen wortels op en bracht ons een plaat die zich kon meten met genoemde klassiekers. De ‘chapters’ waren weer van stal gehaald en de bekende duels tussen gitaar en toetsen werden optimaal benut. Ook uit de opvolgers “House Of Cards” (2001) en “Marathon” (2003) bleek dat de Canadese band zichzelf opnieuw had uitgevonden.

Ondanks de hoge kwaliteit van genoemde platen kroop bij mij het gevoel dat de herboren band zijn kruit wel erg snel had verschoten. Niet alleen bleken de drie platen onderling inwisselbaar; er sprak ook geen gevoel van progressie uit. Maar ja, progressie heeft bij Saga in het verleden zelden goede resultaten opgeleverd. Ik hield dan ook mijn hart vast toen ik hoorde dat drummer Steve Negus was opgestapt, om zich meer op produceren te gaan richten (en een solo-cd volgens zijn eigen site). Met in het achterhoofd dat ook het ‘chapter’-hoofdstuk was afgesloten, vreesde ik het ergste.

“New game, are you up for it?” zingt Michael Sadler in I’m Back heel treffend. Ik moest erg wennen aan de analoog opgenomen, donker klinkende drums van nieuwkomer Christian Simpson. Het zorgt ervoor dat “Network” veel wolliger en doffer klinkt dan zijn voorganger “Marathon”. Opmerkelijk, want zoals gewoonlijk is ook deze plaat geproduceerd door bassist Jim Crichton, die normaal gesproken kraakheldere producties ten gehore brengt. Toch is het ook een begrijpelijke keuze om de drums zo anders te laten klinken dan Negus. De veranderende productietechniek is de volgende aanwijzing in de vergelijking zoals boven gesteld; in dit geval met “Worlds Apart”. Ook dat was een cd, waarover de meningen verdeeld waren en waarvan met name de kale productie van Rupert Hine veel kritiek kreeg te verduren. Over “Network” zullen de meningen net zo verdeeld zijn.

Behalve aan “Worlds Apart” doet deze nieuwe Saga mij ook vaak denken aan het onderschatte “The Beginner’s Guide To Throwing Shapes” (1989), voornamelijk vanwege de ‘jaren-tachtig’-benadering van de melodieën. Net als op deze plaat is de kenmerkende Saga-sound van de eerste platen niet op alle liedjes aanwezig, maar levert het geheel wel een fatsoenlijke cd op.

Nummers als If I Were You en Outside Looking In bijvoorbeeld, zijn prima ballades met kop en staart, voorzien van een sterk refrein. Het zullen nooit klassiekers worden, maar evenwel kent met name Outside Looking In wat verrassende wendingen, vooral te danken aan toetsenist Jim Gilmour, die sowieso opvalt op dit album. Het uitermate zoete Believe is ook een ballade, mooi gezongen door Michael Sadler, maar voor de rest niet heel bijzonder.

Zonder meer goeie liedjes zijn het met het luchtalarm opgesierde Keep It Real, een stevige rocker, en het aanstekelijk klinkende I’m Back. Het op het piano-introotje gestoelde Don’t Look Now is echter een vervelend nummer met een saai refrein. Zelfs de solo is niet wat ik van Ian Crichton gewend ben. Live At Five is al net zo vervelend, maar Back Were We Started, gezongen door Jim Gilmour, spreekt me weer wel aan. Deze vijf genoemde nummers – onderling inwisselbaar – kenmerken zich door een hoog meezinggehalte en zullen wellicht in een live-setting groeien.

“Network” kent in de vorm van afsluiter Don’t Make A Sound en de opener On The Air (beide zes minuten lang) wel twee composities die het predikaat ‘klassieker’ kunnen verdienen. Maar dan ook maar net. Don’t Make A Sound begint langzaam als typisch Saga-nummer en kent halverwege een aangename tempowisseling met een welhaast Arena-achtig tussenstukje. Eindelijk hoor ik hier het gitaarwerk dat ik van een man met het kaliber als een Ian Crichton verwacht. Ook drummer Simpson kan eindelijk ‘los’ gaan. Zeer goed nummer.
Opener On The Air begint alsof men een tv-programma aankondigt, kent de bekende toetsenloopjes van Gilmour, de ‘verstopte’ gitaarrifjes van Crichton en de erg goed klinkende stem van Sadler. Het is een nummer vol tempowisselingen en voor Saga-begrippen opmerkelijk bombastische overgangen. Was de hele plaat maar zo sterk als deze twee nummers.

In het licht van bovenstaande vergelijking bezien is “Network” net als “Worlds Apart” een overgangsplaat. Met “Heads Or Tales” revancheerde Saga zich destijds sterk en we zullen zien of hetzelfde geldt voor de opvolger van deze tegenvallende plaat. Om te beginnen: haal Steve Negus terug graag!

Markwin Meeuws