SagaAlbum

“Worlds Apart” betekende voor Saga wat Jaws betekende voor strandmode: het begin van een moeilijke tijd. De oorzaak van deze malaise lag niet, zoals wel eens wordt geopperd, aan de productie van Rupert Hine, maar aan een ernstig gebrek aan goede liedjes en richting.

De plaat opent redelijk veelbelovend met On The Loose, een ouderwets pittig nummer met die typische Saga-opbouw van het instrumentale deel: even stilvallen, gitaar wat laten reutelen en dan met gitaar en toetsen een vlammende solo opbouwen. Niet vernieuwend en zelfs een beetje vermoeid, maar onmiskenbaar Saga.

Het gaat mis met het tweede nummer, Times Up, dat klinkt als een ontmoeting tussen Phil Collins (In The Air Tonight) en Ultravox (Vienna), zonder de fut. Vooral door de elektronische drums en de synthesizerbas klinkt het nummer heel Europees, de plaat werd niet voor niets in Engeland opgenomen. Misschien klinkt het expres futloos, het nummer gaat immers over een man die achter zijn bureau zit en de wereld aan zich voorbij ziet trekken, maar het is gewoon geen goed liedje.

Met Wind Him Up slaat de Eurodisco ook nog toe. Weer zijn de elektronische drums en bas en het gebrek aan een sterk refrein de grootste boosdoeners. En – als het ware – om mijn punt te bewijzen grijpt Jim Crichton in zijn tekst terug op een op “Saga” al uitvoerig besproken thema: gokverslaving. Alleen de instrumentatie is magistraal: tot twee keer toe de gebruikelijke solo-opbouw (zie hierboven), een stukje synthesizer-tappen en een stevig slotrefrein.

Daarna moet de luisteraar een hele tijd op een houtje bijten. Amnesia, met de reggae-coupletten en het kinderachtige Modern Talking refrein, het superzwakke Framed en de flauwe pomprock van The Interview zijn de treurige producten van een writers block waar je U tegen zegt. De drie liedjes bevatten geen enkel stukje muziek dat beklijft, geen meezingbaar refrein, geen briljante solo’s.

Jim Gilmour zingt deel 5 van de Saga-saga No Regrets, een welkome afwisseling om meerdere redenen. Dit is een fraai rustpunt, filmische muziek die Saga hiervoor nog niet gemaakt had, wat onvast maar wel mooi gezongen. Helaas is Conversations vervolgens een instrumentaal niemandalletje, wel prettig door de interactie tussen toetsen en gitaar, maar niet meer dan een aangeklede jam.

No Stranger (Chapter VIII) tenslotte is een volstrekt waardeloos liedje omarmd door meer mooie toetsen klanken aan het begin en het einde. Dit nummer lijkt veel minder compact gecomponeerd te zijn dan andere liedjes, alsof het niet helemaal af was. Gitarist Crichton riedelt zich met de Franse slag door zijn solo en ook Sadler klinkt niet helemaal op zijn gemak. Geen indrukwekkende afsluiter.Op deze vierde plaat hoor je het zand in de geoliede machine die Saga op de eerste platen was. Je hoort vermoeidheid, gebrek aan ideeën en de invloed van de Eurorock die toen net in opmars was, de invloed van Visage en Ultravox. Geen onlogische ontwikkeling, want net als deze acts is Saga deels beïnvloed door Kraftwerk en Tangerine Dream, maar daarmee maak je nog geen goede plaat. Integendeel!!!

Erik Groeneweg