SalvaAlbum

“Off The Deep End”, het vijfde album van de Zweedse progband Salva, laat onverbloemd horen waar het voorganger “Sigh Of Boreas” uit 2016 aan schort. De nummers op het nieuwe album zijn namelijk beduidend beter qua compositie, daar hoef je geen timmermansoog voor te hebben. De melodielijnen en thema’s pakken meer en de akkoorden en hun schema’s zijn meer to the point. Het materiaal op “Off The Deep End” is bijzonder prettig om naar te luisteren. Niet dat alles even top is maar de verrichtingen van zanger/multi-instrumentalist Per Malmberg en zijn kornuiten hebben ditmaal beslist meer zeggingskracht.

Qua stijl is er hier niet veel veranderd ten opzichte van eerdere albums, zeg maar gerust niets. We horen wederom dat de band z’n symfonische hardrock vermengt met elementen gothic, folk, neoprog, pop en zelfs jazz. Echter, de manier hoe alles in elkaar gezet is door Malmberg, mister Salva, dwingt steeds meer respect af. Het is toetsengerichte muziek waar het orgel lekker huishoudt en de piano het geheel op de juiste momenten laat sprankelen. Tempo en sfeer wisselen vaak en er doemen dan ook regelmatig accordeon en mandoline in het geluidsbeeld op als smaakversterker.

Het gaat direct al helemaal goed met opener King Of Nothing waar negen en een halve minuut lang de overtuigingskracht vanaf spat. Waar je je oor ook te luisteren legt, het is gothic all over the place. Dat de Within Temptation-achtige bombast nergens overdadig klinkt verdient een pluim en daardoor komen ook de  gitaarsolo’s goed uit de verf. Salva laat horen dat men op het gebied van de vocalen stappen heeft gezet door de leadzang van Malmberg en de achtergrondzang dichter bij elkaar te plaatsen. Het gevolg daarvan is dat er een bronstige laag met zang over de muziek heen ligt die door z’n pakkende karakter een toegevoegde waarde heeft op de toegankelijkheid van het materiaal. Salva maakt er goede sier mee. Ondanks de grote variatie is “Off The Deep End” beslist een coherent geheel, of je het nu hebt over de mainstreamrocker Clarity I waar het lekkere geluid van een orgel de sfeer bepaalt of over de ballade Skyclad die ondersteund wordt door dromerige elektronische pianoklanken. Salva creeert een mandaat waarbinnen alles mogelijk is. Zo kent ook Skyclad een uitstekende gitaarsolo, eentje die voorkomt in een stuk dat mede door de prominente loopjes van de basgitaar enigszins doet denken aan Chelsea Monday van Marillion. Dat is het hem juist, de band betreedt weliswaar uitsluitend platgetreden paden, ze blijven er wel op.

Clarity is trouwens een vierluik dat elke keer op de even posities een track laat horen. We nemen ze allemaal even onder de loep, temeer daar er muzikaal niet echt overeenkomsten zijn. Het eerste deel is zo gezegd tamelijk medium, het aanstekelijke tweede deel gaat de band juist de hitlijsten injagen. Het door Malmberg en z’n toetsenspelende maatje Johan Lindqvist gecomponeerde derde deel gaat met z’n dampende jazzblues de kant op van Don Airey (Deep Purple) en het vierde deel brengt dan weer lichtvoetige akoestische gitaar, accordeon en piano op tafel. Het is heel doordacht allemaal.

Het epische The Ghost Of Fives heeft de meeste folk te bieden. Na een duister toetsenintro komt de band in niet al te heftig Ayreon-vaarwater compleet met een door de synthesizer voortgebracht fluitgeluid. Men weet hier wat zwieren is en om de sfeer nog wat groener te maken komt er een accordeon in het arrangement kijken. Halverwege duikt het nummer in tokkelmodus en is het de ingeblikte stem van Malmberg en de fraaie samenzang die je naar de uitgang brengen. Het is een markant stukje muziek.

Under The Fear is het meest veelzijdige stukje vlees van het album. Wel heeft de band hier een beetje last van een oud euvel, namelijk dat het nummer soms klinkt als the beginners guide to Knight Area. Toch moet met nadruk gesteld worden dat dit uitsluitend geldt voor dit nummer, Salva heeft zichzelf met de rest dubbel en dwars ingehaald. Luister wat dat betreft even naar de zo goed als instrumentale afsluiter Brickshort waar Salva van pure wereldklasse is. Hier glorieert de band met magistrale koororkestraties uit de synths die in het begin gecombineerd worden met de achtergrondzang van de heren zelf. Het is zo onbeschrijfelijk mooi en dan heeft je kippenvel ook nog eens te kampen met heerlijk drumwerk en een dito toetsensolo. Hier doe je het allemaal voor.

Al met al heeft Salva zich met “Off The Deep End” ruimschoots overtroffen. Het begin is erg goed, het einde fantastisch en daartussen gebeuren ook al geen verkeerde dingen. Hier in Zeeland zouden we zeggen: a je een lekkere trui wil breie mô je hin stèke léte valle.

Dick v/d Heijde