Shadow GalleryAlbum

Long Live Freddie Mercury!

Dat zijn de laatste woorden in het tekstboekje dat de allereerste cd van het Amerikaanse Shadow Gallery begeleidt. Waarom deze hartenkreet? Welnu, de reden is tweeledig. Freddie Mercury is van grote invloed geweest op de heren van deze band, op bassist, componist en tekstschrijver Carl Cadden-James in het bijzonder en de legende Mercury stierf op 4 November 1991, vlak voordat de groep klaar was met de opnames van hun debuut.

Eigenlijk had deze plaat nooit uit mogen komen op de manier zoals het is gebeurd. Het materiaal is opgenomen met bijzonder primitieve middelen in de kelderstudio van Carl Cadden-James. Kwalitatief acceptabel voor een demo, maar in feite een echte cd onwaardig. Sommige nummers waren zelfs nog niet eens compleet. Er is nog even overwogen om het hele spul opnieuw op te nemen toen de band een deal met label Magna Carta te pakken had, maar de heren platenbazen vonden het goed genoeg. Ze waren erop gebrand om de cd zo snel mogelijk op de markt te slingeren.

Alvorens het songmateriaal aan een vergelijkend warenonderzoek bloot te stellen, is het misschien aardig om de wording van Shadow Gallery in beeld te brengen. Daarvoor moeten we terug naar het jaar 1983. In die tijd spelen bassist Carl Cadden-James en zanger Mike Baker in de metalband Sorcerer. Kort daarna voegt Chris Ingles zich als gitarist bij de groep. In 1987 wordt diezelfde Ingles vervangen door gitarist Brendt Allman. In die periode verlaat ook drummer Kurt Hutchinson de band, om plaats te maken voor John Cooney. Een jaar later, in 1988, keert Chris Ingles terug op het oude nest, ditmaal als toetsenist. In 1991 verdwijnt tweede gitarist Ron Evans van het toneel en wordt het besluit genomen om voortaan als Shadow Gallery door het muzikale leven te gaan. De groep tekent een deal voor vier albums bij Magna Carta en de rest is geschiedenis.

Ondanks de matige geluidskwaliteit wordt bij het beluisteren van “Shadow Gallery” al heel snel duidelijk dat we hier te maken hebben met een progressieve reus in wording. De enige die nogal buiten de boot valt is Ben Timely, maar dat is dan ook geen mens van vlees en bloed. Die naam hebben de heren (bij wijze van grap) gegeven aan de gebruikte drumcomputer. Zijn aandeel draagt niet echt bij aan de feestvreugde. Afijn, dat nemen we maar voor lief. De ‘echte’ muzikanten maken de matige prestaties van Ben meer dan goed met hun voortreffelijke spel. Wat echter de meeste indruk maakt zijn de uitzonderlijk sterke composities. Een waar luisterfestijn voor de oren!

De festiviteiten beginnen al meteen met The Dance Of Fools, een complexe kraker met heerlijke basloopjes, prachtige overgangen en vingervlug gitaarwerk. Hier wordt ook de basis gelegd voor het latere uithangbord van Shadow Gallery: de buitengewoon boeiende meerstemmige zangpartijen. Zeer herkenbaar en uniek. In Darktown komt met het frivole fluitspel van Carl Cadden-James een ander opvallend aspect van de onderscheidende sound van Shadow Gallery aan de oppervlakte. Het navolgende Mystified start als een ballade, maar explodeert gaandeweg met spetterende gitaarsolo’s, om daarna weer weg te zakken in een vredige sereniteit.

Zware noten worden gekraakt in Questions At Hand. De heavy gitaarrifs van Brendt Allman zorgen voor een stevige start. Verderop komen we via een mooi hangbruggetje in een prachtige passage met akoestische gitaar en hemelse koortjes terecht. Tegen het slot perst Chris Ingles nog een ziedende toetsensolo uit zijn instrumentarium. Daarna komen we even tot rust met het kalme begin van The Final Hour. Slechts tijdelijk, want hier kloppen ook al snel de pittige gitaren en temperamentvolle toetsen op de deur. Het is het pakkend refrein dat opmerkzaam maakt op Say Goodbye To The Morning, een uiterst melodieus avontuur, met volop ruimte voor pianoklanken en flitsende gitaarsolo’s. Met nog zeventien minuten te gaan zijn we dan al toe aan het slotstuk The Queen Of The City Of Ice. Dit nummer geeft aanleiding tot enige opbouwende kritiek. Hier wordt te weinig gebracht om echt de volle tijdsduur te kunnen boeien. Aanmerkelijk inkorten had wellicht voor veel meer impact kunnen zorgen. Nu kent deze song slechts een paar passages waar de spanningsboog voldoende op scherp staat.

Je proeft eigenlijk aan alles dat dit debuut van Shadow Gallery een veel beter lot had verdiend. De composities herbergen veel meer potentie dan er nu, met die krakkemikkige productie, uitkomt. Laten we hopen dat we in de nabije toekomst ooit kunnen genieten van een deugdelijke re-release van deze legendarische cd. Geruggensteund door een label als InsideOut zou dit toch geen utopie hoeven te blijven!

Joost Boley