ShylmagoghnarAlbum

Progwereld zou Progwereld niet zijn zolang we niet continu zoeken naar interessante Nederlandse bands met roots in de progressieve rock en alle stijlen die daarmee gerelateerd zijn. Metal is zo’n stroming die een groot gedeelte van onze lezers aanspreekt, dus maken we af en toe ook een uitstapje naar dat genre, zolang het maar niet té heftig is.

De naam Shylmagoghnar zegt eigenlijk al genoeg in welk genre wij deze band moeten plaatsen. De bandleden hadden ten tijde van het overpeinzen naar een pakkende naam marktsegmentatie hoog in het vaandel staan. De naam verwijst namelijk onherroepelijk naar metal, of wellicht zelfs een fantasy-vorm van metal.

In de werkelijkheid staan er twee jonge Nederlanders aan de basis van deze band. In de credits van “Emergence” worden ze genoemd door middel van een pseudoniem: “Nimblkorg” is verantwoordelijk voor alle instrumenten en zang, “Skirge” is toetsenist en zanger. De twee kennen elkaar van de middelbare school en trekken vanaf dat moment muzikaal met elkaar op. Hoewel de plannen voor een cd al jaren klaar liggen, krijgen die plannen pas meer vorm wanneer Nimblkorg chronisch ziek wordt en aan huis gekluisterd raakt. Het debuut is door het duo zelf geproduceerd, van a tot z zijn de mannen volledig verantwoordelijk voor deze uitgave. En het produceren van een album gaat hen niet onverdienstelijk af, dat bewijst dit werkstuk.

De muziek die het duo maakt is vooral gericht op het genre shoegaze en atmosferische black metal, overgoten met een epische aanpak. Hoewel de vergelijkingen niet altijd sluitend zijn, liggen bands als Alcest, Symphony X, Opeth en Dimmu Borgir in het verlengde van deze band. I Am The Abyss is de openingstrack van de cd waar progressieve elementen in zijn verwerkt en is wellicht ook gelijk de meest memorabele song voor ons progheads. Hier vind je nog geen loodzware black metal of shoegaze, maar prima gitaarriffs die melodieus en gevarieerd gebracht worden en drums die prima klinken, hoewel ze uit een drumcomputer lijken te komen. Hoe dan ook; dit is een track die geschreven is op het profiel van symfonische progmetalfans.

Het gaat er heftiger aan toe in de titeltrack Emergence, waar ook de vocalen hun intrede doen. En dat zijn onvervalste grunts. De band schuift ondertussen steeds meer op naar death en black metal in Edin In Ashes, wat wel weer catchy klinkt. Een ijzersterke melodieuze riff ligt aan de grondslag van die track. De vergelijking met een band als Alcest vind je in A New Dawn, heerlijk stevig mijmerende gitaarklanken aangevuld met sfeervolle toetsen. Op de achtergrond maken koorachtige vocalen dit nummer één van de betere op het album. The Sun No Longer is een door toetsen gedomineerd episch sluitstuk en zou niet misstaan in een fantasy game op je playstation of X-box.

Het zijn vooral de melodieuze momenten op dit album die aangenaam kunnen zijn voor de liefhebbers van stevige progmetal. Eerlijkheidshalve is het vervolg op dit album, “Transience”, nog melodieuzer dan dit debuut, maar daar zullen we u in een andere recensie over berichten.

Ruard Veltmaat