Simon SaysAlbum

Ik ben dol op bijrol-acteurs. Zelden kent het grote publiek hun naam, maar als ze op het grote scherm verschijnen stelen ze de show. Ik noem een Sean Bean. Steve Buscemi. Djimon Hounsou. Gary Sinise. John C. Reilly. Christopher Walken. Ed Harris. William H. Macy. Tim Roth. Harvey Keitel. Eric Stoltz. Laurence Fishburn. Don Cheadle. Michael Madsen. Gérard Depardieu. Brian Cox. Ian Holm. En de enige vrouw die ik kan bedenken: Judi Dench. Geef ze geen hoofdrol, alsjeblieft. Ze zijn juist goed in wát ze doen, als versterker van de hoofdrolspeler.

In de prog heb je zulke groepen of artiesten ook. Ze zullen nooit in je top tien verschijnen, ze zullen nooit de jaarlijstjes hoog vullen. Maar als er weer een cd van de groep verschijnt, juicht je onverbeterlijke symfohart. Het Zweedse Simon Says is er zo één. Ze brengen een vorm van symfonische rock die zich in niets stoort aan ook maar enige trend binnen de symfowereld, een beetje hangend tussen old-school symfo a la Genesis en de neoprog uit het Pendragon / IQ-straatje. Van originaliteit is dus weinig sprake, maar – hoewel het begin van Circle’s End verdraaid veel op Entangled lijkt – is van plagiaat ook niet écht sprake. De gitaar- en toetsensolo’s, de thema’s en de flitsende overgangen vliegen je om de oren, zodat je absoluut kan spreken van een behoorlijk over-the-top plaatje.

Het gebrek aan een eigen geluid moge dan de reden zijn dat de band nooit de eredivisie van de prog zal bereiken, aan de andere kant is het verdomd knap wat de heren brengen. Geleid en geheel gecomponeerd door Stefan Renstrom, is voornamelijk het enorm knappe compositorische materiaal de reden dat ik “Tardigrade” voor fans van het genre een onbetwiste aanrader kan noemen. Ondanks de veelheid van melodieën en thema’s – alle even briljant – wordt het nergens vermoeiend. De ruim 70 minuten durende cd is wel een hele zit, maar de trackvolgorde helpt. Zo is het knappe gitaarstukje Moon Mountain een fijn rustpuntje tussen de uit de bocht vliegende The Chosen One en het zwaargewicht As The River Runs.

Een tardigrade is een klein insectachtig beestje van hooguit 1,5 millimeter, dat onder een microscoop op een klein beertje lijkt. Het zal ongetwijfeld een analogie zijn van een diep maatschappelijk concept, en andere recensies wezen me er al op dat het werkje een vervolg blijkt van het al even voortreffelijke “Paradise Square” van vier jaar terug. De site van de band heeft een lang betoog staan over de inhoudelijke boodschap en het verhaal en ik verwijs daar graag naar. Het gaat mij echter voornamelijk om de muziek.

Dat Renstrom een goede componist is, meldde ik al. Tevens is hij heer en meester op de gitaar, brengt enkele opmerkelijke solo’s ten gehore en beroert de bas al even goed (al vind ik Strawberry Jam een wat overbodig etaleren van kunsten). De stem van zanger Daniel Feldt zal niet door iedereen als goed worden omschreven, ik vind zijn aandeel juist prima en zeer passend bij de muziek.

De opener Suddenly The Rain is met zijn 14 minuten het perfecte startschot van een prima tijdje symfo. Halverwege kent het nummer een lang spannend tussenstuk, dat met een pompend ritme en statische Mellotron-achtige geluiden een nieuwe betekenis geeft aan het woord ‘bombastisch’. Maar goed, spekkie naar ons bekkie, niet? Ook het bijna 27 minuten durende Brother Were ‘You Bound kent talrijke van zulke passages, lees: heftige Moog-solo’s over Mellotron-klanken, afgewisseld met spannend gitaarwerk op eenzelfde deken. Toch vind ik de structuur van dat laatste stuk wat te zeer versnipperd om te spreken van een klassieker. Maar het uitgestrekte einde is toch van hoge klasse. Oh, wat is het toch fijn een symfonische rockliefhebber te zijn!

De derde Simon Says kan dus zonder enige schaamte door fans van ouwe, vertrouwde symfo toegevoegd worden aan de uitdijende collectie. Goed, ze mogen éventjes in de spotlight staan. Naast wat Zweedse bijrolacteurs. Naast Stellan Skargård. Of Peter Stormare.

Markwin Meeuws