Soul SecretAlbum

Sinds het begin der tijden heeft de mens met verwondering naar de sterren gekeken. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat de kunst eveneens droomt van eindeloze ruimtereizen. Deze fascinatie hoort men ook op het nieuwe album van Soul Secret: “Babel”. Een echte space(metal)-opera.

Dit conceptalbum gaat over twee astronauten die god zoeken in de ruimte. Hoewel het spanningsveld tussen religie en wetenschap kan resulteren in muzikaal vuurwerk, komt het idee hier niet helemaal goed uit de verf. Het verhaal is helaas net iets te overdreven om serieus te nemen. Met name de conclusie, op het einde van In The Hardest Of Times, valt tegen. Ronduit mierzoet! Gelukkig overtuigt de muziek wel en het thema van dit album is daar nochtans debet aan. Het verklaart in elk geval de bedaarde, gewichtsloze tonen op dit album. Welhaast RPWL-achtig! De band laat met deze stijl in wel zien dat men niet bang is om nieuwe werelden te ontdekken.

Sterker nog, de muziek van Soul Secret is eigenlijk al sinds 2008 in beweging. Toentertijd werden de heren nog overduidelijk beïnvloed door Dream Theater. Hoewel de invloed van die Amerikaanse grootmeesters nog steeds merkbaar is, heeft de band stilaan verschillende muziekstijlen geïncorporeerd. Op deze plaat hebben de Italianen inspiratie gehaald uit elektronische muziek. Deze toevoeging werpt zeer zeker zijn vruchten af: zo heeft What We’re All About door de pompende danceritmes een aangename snelheid. Het album wordt welhaast gelanceerd. Het memorabele refrein van dit nummer geeft de compositie bovendien een popachtige pakkendheid. Entering The City Of Gods profiteert eveneens van de dance-invloeden. Het is hierdoor een geweldig nummer dat bovendien vol zit met aangename melodieën. Daarenboven geeft Antonio Vitozzi ons hier een welhaast Guthrie Goven-achtige gitaarsolo. Prachtig! Een ander soort dansinvloed hoort men ten slotte op afsluiter In The Hardest Of Times. De Latinachtige ritmes zijn goed gekozen, zelfs ietwat inventief, en zorgen ervoor dat deze plaat met een prettige compositie eindigt.

“Babel” luistert kortom lekker weg. Desalniettemin vallen bepaalde aspecten van deze plaat wat tegen. Zo blijken de stukjes ‘spoken word’, zeker na verschillen luisterbeurten, enigszins irritant. Gesproken tekst kan een goede toevoeging zijn, maar dan moet het wel onderdeel uitmaken van de compositie. De soundbytes staan te vaak los van de rest van het arrangement. Daarnaast mist dit album de intensiteit van de vorige drie platen. Het is de keerzijde van de grotere nadruk op zweverige klankkleuren. Hoewel deze twee nadelen opvallen, zijn ze niet ingrijpend genoeg om het luisterplezier te bederven. Het idee van een muzikale ruimtereis is niet slecht, maar wellicht moet de band deze stijl in de toekomst nog beter uitwerken. Een kort, gefocust album zal wellicht beter werken dan zo’n ambitieus concept.

Wie een portie sfeervolle progmetal lust, kan echter nog steeds met een gerust hart bij “Babel” aanschuiven. De band creëert steeds meer eigen stijlkenmerken. Het klankenpalet van deze plaat is behoorlijk aangenaam, maar de band moet desalniettemin waken om de intensiteit van de vorige albums niet te verliezen. “Babel” is samenvattend minder sterk dan “4”, maar laat wel duidelijk horen dat de band niet stilstaat.

Luke Peerdeman