starfish64

The Future In Reverse

Info
Uitgekomen in: 2018
Land van herkomst:  Duitsland
Label: Eigen Beheer
Website:  facebook.com/starfish64
Luisteren kan je hier: starfish64.bandcamp.com
Tracklist
Yesterday's Favourite Smile (4:45)
Tomorrow In Dark Water (6:49)
Determination (a. Mankind, b. At Lightspeed, c. Infinite Space) (12:43)
Molehills (4:03)
Charting An Abyss (a. Recurring Dreams, b. Framework, c. Dominoes, d. At Peace) (18:12)
Dieter Hoffmann: zang, toetsen, gitaar
Henrik Kropp: drums
Martin Pownall: basgitaar, gitaar, zang
Dominik Suhl: gitaar
Met medewerking van:
Kass Moody: bas
Julie Pownall: zang
Jan Thiede: gitaar
Simon Triebel: toetsen, gitaar
The Future In Reverse (2018)
An Altered State Of Joy (2016)
Refugees (2015)
The Half-life Of A Gleam (2012)
A Matter Of Gravity (2011)
The Doldrums Of Mr. Richman (2008)

starfish64 (geen typo, bewust zonder hoofdletter) werd in 2006 opgericht door de Duitse singer-songwriter Dieter Hoffmann. Oorspronkelijk bedoeld als vehikel voor zijn solowerk, begon starfish64 aanvankelijk met opnemen en publiceren in het genre van de singer-songwriter. In de loop der jaren verschoven geluid en composities echter steeds meer naar progressieve en new art rock. De albums “Refugees” (2015) en “An Altered State Of Joy” (2016) kregen beide redelijk goede kritieken.

In 2015 werden zowel Henrik Kropp, drums, als Dominik SuhI, gitaar en basgitaar, volledig lid van starfish64. Met Martin Pownall, basgitaar en gitaar, werd de line-up voltooid voor “The Future In Reverse”, het voormalige soloproject veranderde uiteindelijk in een volwaardige band.

Volgens informatie op de hoes van het album werd “The Future In Reverse” opgenomen met minimale apparatuur, een aantal instrumenten en microfoons aangesloten op een laptop. Met aandacht en veel liefde voor detail, dat dan weer wel. Het geluid van de gitaren werd opgenomen in een tuinhuisje, de drumkit onderging hetzelfde lot in de woonkamer. Als je bedenkt dat de leden van de band door het bestuderen van allerlei instructievideo’s op YouTube het opnemen van een goed klinkende stereo mix onder de knie kregen, dan moet je onwillekeurig je petje afnemen. Het geluid is prima, niets meer aan doen mannen. Muzikaal bestrijkt het album veel verschillende muziekstijlen, naar verluid is er geprobeerd om niet vanuit het dogma van een prog-purist te werken. Niet verwonderlijk als je naar de muziek luistert.

Opening track van het nieuwe album is Yesterday’s Favourite Smile. Zang en orkestratie doen me enigszins denken aan Keane’s Everybody’s Changing. Prettig in het gehoor liggende popmuziek zonder al te veel pretentie is mijn eerste indruk. De intro van Tomorrow In Dark Water is van een ander kaliber, donkerder en minimalistisch van aard. Het is een beetje wennen aan de stem van Dieter Hoffmann, maar die is zeker niet onprettig. Hij is bovendien verantwoordelijk voor zowel teksten als muziek, Na de intrigerende intro verzandt dit nummer in een laid-back pop song, hoewel de summiere gitaarsolo niet onvermeld mag blijven. Tot nog toe is het me een raadsel waarom deze muziek als prog wordt gekwalificeerd.

Determination bestaat uit drie delen: Mankind, At Lightspeed en Infinite Space en duurt een kleine dertien minuten daar waar op één uitzondering na, afsluiter Charting An Abyss, de resterende nummers ergens tussen de vier en zeven minuten klokken. De instrumentale intro doet in de verte denken aan Marillion, het ‘waterige’ geluid is daar mede debet aan. Daarna een voice-over en aan The Verve refererende muziek, gekoppeld aan psychedelica en Kraftwerk. Vreemde combinatie van klanken maar desalniettemin niet onaardig, fade out.

Het kortste nummer, Molehills, is een aardige popsong, zou het leuk doen op de radio denk ik. Een prelude voor het al eerder genoemde, ruim achttien minuten durende afsluitende nummer Charting An Abyss. Ook hier weer die suite-achtige structuur met vier delen: Recurring Dreams, Framework, Dominoes, At Peace. Kinderstemmetjes gevolgd door akoestische gitaar en de mannelijke zangstem. starfish64 krijgt voor mij een hoog cijfer als het gaat om de intro’s, helaas wordt dat hoge niveau bij aanvang niet in alle gevallen voortgezet. In dit nummer ligt dat anders, een luie gitaar van het soort waar David Gilmour patent op heeft is de voortzetting, mmm, het wordt nu interessant. Gaat het nu toch de prog kant op? Intrigerende teksten, veel ruimte tussen de noten, een laag tempo, dromerige sfeer, Floydiaans bijna. Het beste nummer van het album zonder twijfel, en bij tijd en wijle absoluut het predicaat ‘Prog’ waardig. Some places are better left at peace, avoid the light, keep it dark. Een uitstekend advies van Hoffmann lijkt me.

Zeker geen onaardig album, wat aan de korte kant misschien, poppy van aard met uitzondering van het afsluitende Charting An Abyss. Wat je allemaal niet kunt bereiken met behulp van een laptop en een tuinhuisje.

Alex Driessen

Send this to a friend