Hackett, Steve

Voyage Of The Acolyte

Info
Uitgekomen in: 1975
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label: Charisma / Virgin
Website: Steve Hackett
MySpace: -
Tracklist
Ace Of Wands (5:25)
Hands Of The Priestess Part 1 (3:28)
A Tower Struck Down (4:53)
Hands Of The Priestess Part 2 (1:34)
The Hermit (4:49)
Star Of Sirius (7:08)
The Lovers (1L50)
Shadow Of The Hierophant (11:45)
Bonustracks:
Ace Of Wands - Live At The Theatre Royal, Drury Lane 1979 (5:25)
Shadow Of The Hierophant [Extended Playout Version] (17:00)
Steve Hackett: gitaren, Mellotron, harmonium, klokkenspel, autoharp, zang, effecten
Met medewerking van:
John Acock: Elka Rhapsody, Mellotron, harmonium, piano, techniek
Phil Collins: drums, vibrafoon, percussie, zang
Johnny Gustafson: basgitaar op Star Of Sirius
John Hackett: fluit, Arp synthesizer, klokkenspel
Percy Jones: extra basgitaar op A Tower Struck Down
Robin Miller: hobo, Engelse hoorn
Sally Oldfield: zang op Shadow Of The Hierophant
Mike Rutherford: basgitaar, baspedalen, 12-snarige gitaar
Steve Tobin: 'papagaai', kuchje
Nigel Warren-Green: solo-cello
Wild Orchids (2006)
Live Archive 05 (2005)
Metamorpheus (2005)
Once Above A Time - dvd (2004)
Live Archive 04 (2004)
Live Archive 03 (2004)
Hungarian Horizons (2003)
Somewhere In South America dvd (2003)
To Watch The Storms (2003)
Guitare Classique (2001)
Live Archives 70,80,90s (2000)
Feedback 86 (2000)
Sketches Of Satie (2000)
Darktown (1999)
The Tokyo Tapes (1998)
A Midsummer Night's Dream (1997)
Steve Hackett & Friends / Live In Japan (1996)
Watcher Of The Skies - Genesis Revisited (1996)
Blues With A Feeling (1994)
There Are Many Sides to the Night (1994)
Guitar Noir (1994)
Time Lapse Live (1992)
Unauthorised Biography (1992)
Momentum (1988)
Till We Have Faces (1984)
Bay Of Kings (1983)
Highly Strung (1982)
Cured (1981)
Defector (1980)
Spectral Mornings (1979)
Please Don't Touch! (1978)
Voyage Of The Acolyte (1975)

We schrijven het gedenkwaardige jaar 1975. Uw dienaar had zojuist plaatsgenomen in de schoolbanken van de Pedagogisch Academie en had het jaar daarvoor kennisgemaakt met Genesis middels een bezoek aan hun “The Lamb Lies Down On Broadway” concert in Carré Amsterdam. Het kon me niet echt bekoren en ik had mijn toevlucht weer genomen tot mijn vertrouwde Camel…

Bij klasgenoot Jaap stroomde het symfo bloed ook door de aderen en zo kwamen we te spreken over Genesis. Hij kon zich wel voorstellen dat ik “The Lamb…” niet zo adoreerde, maar, zo sprak hij, hun gitarist, ene Steve Hackett, had zojuist een solo-lp uitgebracht en dat album moest ik zeker eens komen beluisteren. Nou vooruit dan maar; ik op mijn Puch naar Noordwijk en wat ik daar op zijn zolderkamertje hoorde, heeft me nooit meer losgelaten…

Nu de remasters van de eerste vier solo albums van Steve Hackett het daglicht hebben aanschouwd, mag uw dienaar het dankbare evangelie verkondigen en Hackett’s allereerste album “Voyage Of The Acolyte” te voorzien van de onontkoombare palmares. Geachte gelovigen, laat ik u voorstellen aan de misdienaar die zijn eerste schreden zet in de heilige basiliek der 12-snaren, Mellotrons en pastorale dwarsfluit.

Hoe moeten we de muziek van “Voyage Of The Acolyte” plaatsen in vergelijking met de albums van het sacrale Genesis toentertijd, laten we zeggen van 1975 – 1978? Welnu, een grondige analyse leert ons dat Hackett een meer dynamisch, grillig en – zoals u wilt – progressiever geluid liet horen, doch bovendien enkele klassieke componisten niet uit het ‘oor’ verloor.

Hackett heeft voor dit album half Genesis weten te strikken: Collins (die zich alvast warm zingt voor het komende Genesis album “A Trick of The Tail”) en Rutherford zijn behoorlijk prominent aanwezig. Daarnaast mag broertje John Hackett zijn niet geringe (fluit)kunsten etaleren en wordt Sally Oldfield (inderdaad, de zus van…) verzocht haar engelenzang aan de microfoon toe te vertrouwen. Vervolgens wordt een aantal klassieke muzikanten bekeerd en maatje John Acock is ook van de partij; hij draagt zijn steentje bij op extra toetsen, maar daarnaast verzorgt hij ook de productie. Volg uw misdienaar die u voorgaat in de heilige sacristie…

Het album opent met Ace Of Wands, een lekkere up-tempo binnenkomer met een uitgelezen ‘flow’. Collins drumt alsof zijn leven ervan afhangt, Rutherford laat zijn Rickenbacker ‘grooven’ alsof ie wordt achtervolgd door een aangeschoten kapelaan en Hackett zelf die zijn meerstemmige gitaren op zijn bekende manier laat jubelen. Dit smaakt naar een extra kelkje miswijn.

Onder mystieke Mellotrongolven wordt het hoofdthema van het album ingezet, Hands Of The Priestess Part 1. Als vervolgens de dwarsfluit van broeder John zijn intrede doet in de basiliek, ben je volledig bekeerd tot het Hackett geloof. De koude rillingen gaan rechtstreeks van je ruggengraat naar je onderbuik en vice versa. Deze hemelse track hervormt zich in A Tower Struck Down, een typisch agressief Hackett nummer met een stijl die we later ook tegenkomen in onder andere Clocks (“Spectral Mornings”) en Slogans (“Defector”). Vreemde ritmes in een merkwaardig marstempo vullen hier de kapel. Het thema komt weer terug in de vorm van Hands Of The Priestess Part 2, dat na een briljant gitaarstuk met staccato fluit (kon dat niet wat langer aangehouden worden, heren?) het laatste nummer van ‘kant 1’ inluidt: The Hermit. Hier horen we de meester zelf zingen; moet-ie niet doen, kan Phil veel beter! Maar als de kaken weer op elkaar gaan, komt er een stuk muziek langs dat alleen maar in de hemel gespeeld kan worden; wat een sublieme en gevoelige melodie wordt hier door de 12-snaren, de cello, de hobo en de fluit neergevlijd.

Oké dan, nu mag Phil Collins bewijzen dat hij de juiste persoon is om “A Trick Of The Tail”, het Genesis album dat een jaar later verschijnt, te voorzien van vocalen. In Star Of Sirius klink hij echter nog wat iel, enigszins als Max Werner van Kayak. Wellicht dat daarom zijn vocalen hier gedubbeld zijn. Verder een bekoorlijk nummer hoor, maar zeer zeker niet hemelbestormend en ach… de boog kan niet altoos gespannen zijn.

Het lieflijke The Lovers wordt vervolgens als opmaat gebruikt voor de majestueuze epic van dit album: Shadow Of The Hierophant. Op een tabernakel van akoestische gitaar en later Mellotronstrijkers doet Sally Olfield haar aanlokkelijke intrede. Haar hoge folkachtige engelenvocalen doen me linea recta naar de zevende hemel zweven. En als dan de dwarsfluit de zangmelodie charmant gaat ondersteunen, kun je het ternauwernood droog houden… Opborrelend vanuit een fantastische brede gitaar arpeggio eindigt het eerste deel van het nummer wederom met een heerlijke gitaarmelodie uit de toversnaren van Hackett; wat heeft die man toch een lekker eigen, haast tastbaar geluid!

Goed, we ontwaken uit de droom en gaan ons opmaken voor de laatste reis van onze misdienaar. Wat wordt zijn eindbestemming? We moeten het zoeken in de wereld van de aanzwellende bombast en de verrassende akkoordenwisselingen. Gitaren die klinken als oudtestamentische herauten, Mellotrons als een duizendkoppig Byzantijns mannenkoor en het lijkt er verdraaid veel op dat het immense klokkenspel van Mike Oldfield de studio is meegesmokkeld door zuster Sally.

Nou beste parochianen, laat deze goddelijke zegen maar over u heen komen met de volumeknop op tien en als de muziek is weggestorven, komt u tot de conclusie dat “Voyage Of the Acolyte” een klassiek meesterwerk is. Mijn bescheiden mening is dat Steve Hackett dit niveau niet meer zal bereiken in zijn opvolgende albums, maar daar zullen andere prog-akolieten het wellicht niet mee eens zijn…

Er staan twee bonustracks op deze cd: de nooit eerder uitgebrachte live versie van Ace Of Wands, opgenomen in The Drury Lane Theatre 1979 en een lange uitvoering van Shadow of the Hierophant, waardoor met name het eind van dit nummer heerlijk saai is uitgerekt. De website van Steve’s platenmaatschappij vertelt dat de audiotapes hiervan recent zijn terugvonden in de garage van zijn vader… Het zal wel. De geluidskwaliteit is ietwat opgekrikt, maar verwacht hier niet teveel van. Geluidsbanden van 30 jaar oud poets je niet zomaar op met een scheutje wijwater.

O ja, Jaap is nog steeds een vriend me. Hij staat nog altijd voor de klas en vertelde me laatst dat hij regelmatig een oude symfo plaat (ja, ook Hackett!) voor zijn leerlingen draait. Wie zei ook al weer dat het Nederlandse onderwijsbestel zo normloos is…?

Joop Klazinga
Koop bij bol.com

Send this to a friend