Wilson, Steven

To The Bone

Info
Uitgekomen in: 2017
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Caroline International
Website: www.stevenwilsonhq.com
Tracklist
To the Bone (6:41)
Nowhere Now (4:03)
Pariah (4:46)
The Same Asylum as Before (5:14)
Refuge (6:43)
Permanating (3:34)
Blank Tapes (2:08)
People Who Eat Darkness (6:02)
Song of I (5:21)
Detonation (9:19)
Song of Unborn (5:55)
Steven Wilson: zang, gitaar, basgitaar, toetsen, percussie
Met medewerking van:
Nick Beggs: basgitaar
Craig Blundell: drums
Pete Eckford: percussie
Sophie Hunger: zang op Song Of I
Adam Holzman: toetsen
Mark Feltham: mondharmonica
Dave Kilminster: achtergrond zang
David Kollar: gitaar
Robin Mullarkey: basgitaar
Jeremy Stacey: drums
Paul Stacey: gitaar
Ninet Tayeb: zang, voiceover
Jasmine Walkes: stem op To The Bone
London Session Orchestra: orkestraties

Na het op en top progressieve meesterwerk “The Raven That Refused To Sing” en het eveneens zeer sterke “Hand.Cannot.Erase” kondigde Wilson aan om nu een meer pop georiënteerd album te gaan maken. Het moest een ode worden aan de muziek waar hij zelf mee opgroeide. Albums als “The Seeds Of Love” van Tears For Fears, “The Colour Of Spring” van Talk Talk, “So” van Peter Gabriel en “The Hounds Of Love” van Kate Bush. Stuk voor stuk monumenten in de progressieve popmuziek. Bij voorbaat groot respect voor een muzikant die weigert zichzelf te herhalen en steeds weer op zoek gaat naar nieuwe invalshoeken.

Om, zoals Steven Wilson zelf in een interview aangaf, niet in eigen valkuilen te stappen, huurde hij producer Paul Stacey in, die zijn sporen verdiende met bands als The Black Crows en Oasis, om met hem samen te werken. Het resultaat is elf songs die samen een uur muziek van de bovenste plank opleveren. Muziek die zonder twijfel doet denken aan de eerder genoemde namen, maar die ook onmiskenbaar het Steven Wilson geluid hebben. Je zou natuurlijk met de stofkam door het album kunnen gaan, kunnen bepalen welke nummers nu echt ‘progressief’ zijn en op basis daarvan je conclusie trekken, maar dan zou je het album zwaar tekort doen. Als je op deze manier het album zou benaderen dan heb je het echt niet begrepen.

Je moet deze plaat zonder meer als geheel beluisteren (en beoordelen) en zeker niet op ‘shuffle’ beluisteren. De volgorde is zorgvuldig gekozen en het ene nummer versterkt het andere. De singles die Steven Wilson voor release vrijgaf, komen op zichzelf staand wat als los zand over, maar wanneer je ze in het geheel van de plaat plaatst, wordt het totaalplaatje duidelijk en nemen ze aan kracht en intensiteit toe.

Het album opent met het titelnummer en direct vertelt ene Jasmine Walkes ons waar dit album over gaat: waarheid. En hoe iedereen zijn eigen waarheid heeft en hier gevolg aan geeft. Thema’s als extremisme, communicatie, religie en terrorisme komen verder ook nog voorbij net al een aanstekelijk en opvallend vrolijk liedje over geluk, maar daarover later meer. To The Bone kent een zinderende opening met mondharmonicaspel van Mark Feltham die we kennen van Talk Talk. De geest van deze band waart mede daarom door dit nummer. Het kent een aantal geweldige overgangen en zwaait van zalige progressieve rock, naar dromerige Blackkfield– achtige passages. Wat hier, en eigenlijk in alle nummers opvalt, is het ronduit swingende drumspel van Craig Blundell (onder andere Lonely Robot) en Jeremy Stacey (o.a. The Lemon Trees, Sheryl Crow en Noel Gallagher).

Dat is zeker ook het geval bij het aanstekende Nowhere Now dat het Blackfield nummer van het album is. Het loopt over in Pariah, de eerste song die Steven Wilson vrijgaf. Het is een indrukwekkend duet met de uit Israël afkomstige Ninet Tayeb. Dit duet alleen al rechtvaardigt de aanschaf van dit album. Tekstueel prachtig over het thema ‘perceptie’ binnen de context van een relatie. Het heeft heerlijke Mellotron golven, twee geweldige zangstemmen en een overweldigende instrumentale eruptie die zijn weerga niet kent. Wat een emotie!

The Same Asylum As Before Is lekker puntig (met weer dat heerlijke drumspel) en doet naast Prince en Tears For Fears ook zeker aan het oudere werk van Porcupine Tree denken. Het poppy begin wordt later overgenomen door een bak zalige tegendraadse herrie gevolgd door een fijne gitaarsolo. Refuge doet sterk aan het werk van Peter Gabriel denken, maar ook de naam Talk Talk komt hier weer bovendrijven. De teksten zijn hartverscheurend en zetten je aan het denken. De opbouw is hier ongekend mooi met complex drumspel, een heerlijke gitaarsolo en mede door het mondharmonicaspel doet het bij vlagen filmisch aan.

De overgang naar het poppy Permanating kan haast niet groter. Door het nummer na Refuge te plaatsen wordt het contrast tussen de status van een vluchteling en gevoelens van puur geluk (waar Permanating over gaat) levensgroot. Knap gedaan. Aan Permanating, dat zeer aanstekelijk werkt, moet je jezelf gewoon overgeven. Schuif de meubels aan de kant en waag jezelf aan een dansje (net als die geweldige videoclip compleet met Bollywood danseressen en kleurpoeder), wat kan jou het schelen? Abba en ELO zouden maar wat trots zijn met een dergelijk nummer.

Dat je in amper twee minuten tijd een pareltje kunt componeren, bewijst Steven Wilson met het gedragen Blank Tapes, wederom een duet met Ninet Tayeb, met een grote rol voor de piano en de akoestische gitaar. People Who Eat Darkness (met een briljante tekst over het feit dat een terrorist zomaar naast je kan wonen) laat een Steven Wilson in optima forma horen. Lekker fel, met prachtige overgangen naar rustige passages. Wat dat betreft grijpt hij hier ook wel terug naar de Porcupine Tree periode van “Stupid Dream” en “Lightbulb Sun”.

Song Of I is een duet met de Zwitserse jazz-zangeres Sophie Hunger en is het meest elektronische nummer, compleet met beat. Het lijkt de vreemde eend in de bijt, maar in de context van het hele album groeit het steeds meer. De prachtige orkestraties (gearrangeerd door Dave Stewart) die heerlijk aanzwellen maken het geheel bloedje mooi. Detonation is het langste nummer en het meest rauwe. Steven Wilson baseerde de tekst op het bloedbad in de Pulse Nightclub in Orlando waar Omar Mateen 49 mensen doodschoot. Het rauwe gitaarspel is hier van David Kollar die veel filmmuziek maakt. Het geheel doet wel wat denken aan Arriving Somewhere, But Not Here van het Porcupine Tree album “Deadwing”.

Wilson sluit positief af met Song Of Unborn, dat ook niet misstaan had op een Blackfield album. Zijn slotconclusie is kort maar krachtig: ‘don’t be afraid’. Een prachtig en warm aanvoelend nummer dat zich lekker in je hoofd nestelt en daar nog wel een paar uurtjes blijft rondzingen.

Wat mij betreft is “To The Bone” een album dat zijn weerga niet kent. Ik hoop dat Steven Wilson hier een nog veel groter publiek mee weet te bereiken dat zo ook vanzelf kennis maakt met de progressieve rock. “The Raven That Refused To Sing” was een mijlpaal in de progressieve rock, “To The Bone” is dat voor de progressieve pop.

Maarten Goossensen
CD:
Koop bij bol.com
Vinyl:
Koop bij bol.com
Blu-Ray:
Koop bij bol.com

Send this to a friend