Sun CagedAlbum

Zelden zal er zo reikhalzend en met zoveel verwachting zijn uitgekeken naar het debuutalbum van een Nederlandse band. De roem is de band vooruit gesneld als gevolg van de vele optredens, de medewerking aan diverse projecten en bands (o.a. Star One). Het titelloze album zou in eerste instantie medio 2003 verschijnen, maar als gevolg van een Japanse overeenkomst werd dit verschoven naar eind oktober 2003. De grote vraag is natuurlijk: worden de hooggespannen verwachtingen waargemaakt?

Wilt u mij volgen door de wondere en zeer gevarieerde wereld die Sun Caged heet?

De technische capaciteiten van de bandleden staan buiten kijf, maar het is zaak om die virtuositeit beheersbaar te maken en nummers te schrijven met kop en staart. Men moet zich niet verliezen in capriolen (zoals de laatste albums van Dream Theater) waardoor het beluisteren van de cd een ware kwelling wordt.

De vergelijking met Dream Theater is op basis van Sedation snel gemaakt. De zang van André Vuurboom is qua toonhoogte bijna gelijk aan dat van James LaBrie. Ware het niet dat Vuurboom zich niet bedient van het trucje van LaBrie, namelijk het laten vibreren van zijn stem. Iets wat me bij James LaBrie steeds meer gaat tegenstaan. Het nadeel is echter dat Vuurboom in eerste instantie nauwelijks verstaanbaar was (ik moest het tekstboekje erbij pakken). Waarschijnlijk als gevolg van de toonhoogte en de geluidsmuur zoals die door de rest van de band wordt opgetrokken. Hierdoor is er ook op muzikaal gebied een parallel met  Dream Theater te trekken. Het nummer staat bol van de sfeer- en tempowisselingen, heerlijk gitaarwerk, gevarieerd toetsentapijt en een uiterst afwisselende ritmesectie. Natuurlijk zijn er de nodige instrumentale uitspattingen, maar nergens raak je als luisteraar de draad kwijt. Sun Caged start weer op verbluffende wijze. Ook nu ik dit album al diverse keren heb beluisterd blijven er steeds weer nieuwe dingen opduiken. De zang is in dit nummer licht vervormd. Gelukkig is Sun Caged zo slim om een rustpuntje in te bouwen, zodat je kan bijkomen en je voorbereiden op de dingen die nog komen gaan.

Home start heerlijk rustig met relaxed getokkel van Marcel en sferische, bijna symfonische geluiden van Joost van den Broek. Zanger André Vuurboom blijkt dit rustige werk goed te beheersen. Natuurlijk slaat dit nummer ook om. Het sferische, spacy geluid van Van den Broek blijft en het gitaarwerk verandert in korte afgemeten riffs. Het rustige gedeelte van het begin van het nummer keert nog een aantal maal terug, waardoor er met een beetje goede wil sprake kan zijn van een progressieve ballade. Een van de meest gejaagde nummers van de cd is het opvolgende Soil. Die gejaagde stukken staan lekker in contrast met de korte iets rustigere gedeelten.

Het begin van Hollow biedt je de gelegenheid om even weg te dromen bij de toetsen van Van den Broek. Sun Caged neemt in dit nummer gas terug, maar het blijft een nummer met ruggengraat. Closing In kent een zeer aanstekelijk deuntje, waarbij het nagenoeg onmogelijk is om niet het je hoofd te gaan schudden. Het nummer gaat bijna naadloos over in The Eighth Day. Aan het begin van Secrets Of Flight mag toetsenist Van den Broek zich helemaal uitleven. Ook in dit nummer weer die afwisseling tussen rustig en bijna ‘over the top’ gedeelten, waardoor het geheel voor de luisteraar te behappen blijft.

Het afsluitende Unchanging is het kortste nummer van de cd, maar duurt toch iets meer dan vijf minuten. Het vereist de nodige durf om met een ballade af te sluiten. Er zullen mensen zijn die het nummer liever halverwege de cd hadden gehoord om zodoende wat rust te brengen. Het nummer wijkt echter dermate af van het overige materiaal dat ik het een goede zet vind om het aan het einde van de cd te zetten. Verdwenen zijn namelijk de talloze breaks, het instrumentale machtsvertoon. Unchanging heeft een traditionele opbouw en is voorzien van weer een heerlijke gitaarsolo van Marcel Coenen.

Sun Caged is een band van internationale allure die er op hun debuut in geslaagd is het ‘surplus’ aan technische kwaliteit in beheersbare nummers op cd te zetten. De cd is een absolute must voor elke progmetalliefhebber.

Rob van Oosten