Sunrise AuranautAlbum

Sunrise Auranaut is een Russisch studioproject, geleid door multi-instrumentalist en componist Vitaly Kiselev, die muziek maakt op het snijvlak van progressieve-, art-, crossover- en symfonische  rock, geïnspireerd door de klassieke 70’er jaren prog school. Kiselev noemt de creativiteit van Genesis, Yes, ELP, Camel, Uriah Heep, Eloy en Hawkwind als zijn belangrijkste invloeden.

Tussen 2009 en 2012 produceerde hij drie demo albums, “Childhood’s End?”, “Way Of The King” en “The First Cosmic”. Het duurt even voordat ze ontdekt worden, door het Franse Musea Records, ze worden uiteindelijk pas in respectievelijk 2013 en 2015 officieel uitgebracht. Het zijn in alle gevallen instrumentale albums, volledig door Kiselev geschreven en uitgevoerd, met als thema’s, niet verrassend getuige de titels, de vroege jeugd, het leven van een koning en de ruimte. Dat laatste is een vaker terugkerend thema in het werk van de muzikale duizendpoot, hij geeft in interviews ook aan sterk geïnspireerd te zijn door alles wat met science fiction en astronomie te maken heeft.

De studiosessies voor “The First Cosmic” begonnen in maart 2014, alle instrumenten werden door hem zelf opgenomen, van elektrische gitaar, akoestische gitaar tot synthesizers gespeeld, terwijl bas en drums digitaal tot stand kwamen. Zelfs de album cover wordt door het multi-talent ontworpen, daarnaast nam hij ook de productie ter hand.

“The Ocean Of Unspoken Words” is al weer het vierde studioalbum van Vitaly Kiselev alias Sunrise Auranaut. Het is wederom volledig instrumentaal en opgenomen in zijn eigen bescheiden thuisstudio. Zoals altijd gebruikte Kiselev een aantal van zijn oude ideeën, die in een embryonale staat waren en transformeerde ze naar complexe muzikale vormen. Ook invloeden van klassieke muziek, zoals Peter Tchaikovsky en Edward Grieg, zijn waarneembaar. Er wordt gebruik gemaakt van orkestraties, de geluiden van klassieke vleugels en orgels, verpakt in een 70’s retro stijl, gecombineerd met zware gitaarriffs en een verscheidenheid aan moderne (en ouderwetse) synthesizer geluiden. Vitaly Kiselev heeft alle partijen voor elektrische en akoestische gitaren en bas wederom zelf uitgevoerd en heeft, volledig in lijn met zijn eerdere werk, zowel de rol van producent, opnameleider en hoesontwerper voor zijn rekening genomen. Opvallend is dat alle synthesizerpartijen op het nieuwe album zijn gespeeld door Alexander Malakhov, daar heeft Kiselev zich dus niet aan gewaagd deze keer. De opnames duurden ongeveer twee jaar, het album werd in mei uitgebracht en bevat in totaal negen stukken die gezamenlijk net iets meer dan vijftig minuten duren.

Een soort one-man band dus, de Russische Mike Oldfield, maar dan anders. Maar hoe klinkt dat dan allemaal, net zo goed als de biografie ons wil doen denken? Laten we maar eens gaan luisteren.

Openingsnummer Perseids kent een interessant aan Sky refererend geluid, orkestraal met Oldfield-achtige gitaarriff, zeker geen slechte kennismaking. In A Room With Many Mirrors is een relatief kort nummer met piano en mini-Moog, behoorlijke zware orkestratie, hij gaat soms een beetje overboord. Ook dienen zich associaties met Barock Project aan. Kerkorgel bombast met veel solowerk op de mini-Moog, zo zou je The Last Meeting het best kunnen omschrijven. Daarentegen kent Who Is There? weer een vreemdsoortige reeks klanken en invloeden van Mike Oldfield, vooral qua gitaargeluid. Een kerkorgel hier, een Prophet daar, beetje een samenraapsel van geluiden, de consistentie is soms zoek, behoorlijk abrupt einde ook.

Titelnummer The Ocean Of Unspoken Words start behoorlijk atmosferisch en in een laag tempo, dat laatste verandert al snel. Interessant nummer met klassieke invloeden in een pastorale sfeer, klokkend op ruim zeven minuten. Daar heb je ze weer, die mini-Moog en ingeblikte drums, kerkorgel en klassiek aandoende orkestratie op Free Wind And Home Draft, het begint nu een beetje te vervelen eerlijk gezegd. The Secrets Of Nightlife is een ballade in laag tempo met fusion-achtige intonaties, Kiselev etaleert hier een paar aardige ideeën. The Great Dumb (Cinema) is waarschijnlijk de meest proggy song qua ritme en instrumentatie. Een duel van gitaar versus Hammond en, daar is ie weer, de onvermijdelijke mini-Moog, nooit gedacht dat ik nog eens allergisch zou worden voor dit iconische instrument. De drumcomputer slaat alle gaatjes dicht, helaas.

Het slotnummer, Late Night Is Early Morning (After The Holiday), ook het langste met acht en een halve minuut, is direct het meest interessante nummer van het album. Hackett/Oldfield gitaarwerk domineert hier, misschien is dit wel de toekomst, het beste stuk van het album wat mij betreft. Een betere verhouding tussen gitaar en toetsen ook, veelbelovend in elk geval.

Vitaly Kiselev heeft met zijn vierde album een behoorlijk stuk huisvlijt geproduceerd, een aardige verzameling leuke ideetjes en geluiden. Het geheel is helaas te weinig coherent, de composities blijven niet hangen, het ontbreekt een beetje aan herkenbare hooks of riffs en blijft allemaal ietwat in het embryonale stadium. Op sommige momenten interessant en spannend, druk en nerveus stemmend bij tijd en wijle en soms gewoonweg vermoeiend en saai. Het feit dat het allemaal instrumentaal is helpt ook niet bij het onderscheid tussen de diverse nummers.

Het is allemaal nog teveel onsamenhangend, hij is duidelijk nog zoekende naar een eigen stijl. Op zichzelf niet zo vreemd als je alles in je eentje wilt doen, zou goed zijn als er iemand in zijn omgeving af en toe wat tegengas zou geven. Interessante ideeën genoeg, vooral het afsluitende Late Night Is Early Morning (After The Holiday) is veelbelovend. Misschien dat hij hier een startpunt heeft voor het vervolg van zijn muzikale loopbaan.

Alex Driessen