SylviumAlbum

Tell them I got sick

Het nieuwe album van Sylvium is een feit. Nadat we in november vorig jaar al met een select gezelschap getuige mochten zijn van de preview van dit album, hebben we nu eindelijk – zo’n vier maanden later – het eindresultaat in handen. En het is het wachten meer dan waard geworden. Zelden zo’n geweldig album gehoord van een relatief nieuwe band. Een tweede album dat deze band hoog in de progwereld – of moet ik zeggen in prog-heaven – gaat plaatsen.

Na overtuigingskracht en angst heeft Sylvium deze keer gekozen voor het onderwerp dood en de overgang naar een andere zone. In het instrumentale nummer Quietus krijgt de protagonist te horen dat hij ziek is en al meteen in het tweede nummer Signal To Noise merken we dat het ongeneselijk is en dat hij dood gaat: “I’m lost deep in the signal and I’m waiting for the noise”. Het nummer Fade In/Out beeldt in een drie-eenheid de overgang van leven naar dood uit: “It’s cold outside. I lie alone while fading slowly from this zone”. Altered State is het meest gevoelige nummer qua tekst, maar zeker ook wat betreft de muziek. De hoofdpersoon is er zich van bewust dat hij is overleden en is op zoek naar zichzelf en de waarheid. Een beetje vergelijkbaar met de hoofdpersoon Rael in “The Lamb Lies Down On Broadway”, die op zoek was naar zijn alter ego. In het instrumentale Headlong heeft onze hoofdpersoon de weg gevonden, met de op Shakespeare gebaseerde tekst “Step into the light, let’s even the score, cry havoc and let slip the dogs of war”. Fragile geeft het kwetsbare van het leven – zelfs het leven na dood – aan. Het sluitstuk laat ons als luisteraars in zijn waarde en laat ons ieder zijn eigen invulling geven aan het hiernamaals, reïncarnatie of complete stilte: “You’ll see the signals”.

Bovenstaande alinea is mijn interpretatie van het concept dat we op het album “Waiting For The Noise” krijgen voorgeschoteld. Gelukkig heeft Sylvium op zijn website al aangegeven dat er geen foutieve interpretatie is, maar dat ze het graag aan de luisteraar laten om vanuit hun eigen beleving en achtergrond een invulling te geven aan het verhaal. Dus luister vooral naar de muziek en interpreteer de teksten op je eigen wijze. Binnenkort krijg ik de kans om de heren van Sylvium zelf te vragen wat hun bedoeling bij het concept was.

De band is duidelijk hechter geworden en iedereen lijkt zijn plek gevonden te hebben. Sinds het vorige album heeft Fred den Hartog (Profuna Ocean) de plek achter het drumstel overgenomen van Greg Geurtsen en is Antal Nusselder als vaste toetsenist aangesteld en mag alle toetsen beroeren op dit album. Ben van Gastel kan zich dus helemaal toeleggen op zijn gitaar. Eigenlijk dus dezelfde bezetting al die we op 29 november 2014 in de Starsound te Utrecht mochten bewonderen. Speciale gast is Tadjiro Velzel die op Fragile de saxofoon mag laten horen.

En dan de muziek. Het album heeft het voor de liefhebber duidelijk herkenbare Sylvium geluid. Een unieke sound die deze band ondertussen bekend heeft gemaakt bij menig lezer van onze website. Maar het geluid is ook veel meer volwassen geworden. Een complete band die tezamen het album vorm heeft gegeven en professioneel heeft laten mixen en masteren door Dick Heijboer. Quietus opent instrumentaal met hier en daar een gesproken tekst. Een schitterende opening die voortborduurt op het voorgaande werk van Sylvium en zelfs doet terugdenken aan de eerste ep “Purified”. Goed horen we de bijdragen van nieuwkomers den Hartog en Nusselder in dit openingsnummer. Met de tekst “don’t be afraid” komt de angst, het gevoel en het geluid van hun vorige album “The Gift Of Anxiety” weer naar boven in Signal To Noise. De zang van Richard de Geest heeft kunnen rijpen en klinkt op dit album veel beter. Misschien omdat de Geest nu vanaf het begin bij het album is betrokken en het concept en de teksten heeft kunnen maken tegelijkertijd met het creëren van de muziek. Bij het vorige album zijn de teksten toch op een later moment aan de muziek toegevoegd. Nu klinkt het goed en zijn de muziek en zang sterk met elkaar verweven. Prachtig hoe de zang na circa drie minuten in Signal To Noise wordt overgenomen door een adembenemende gitaarsolo. Van Gastel hoeft zich niet meer druk te maken over zijn synthesizers en kan dus vol doortrekken op zijn gitaar. De ondersteuning van Nusselder op de toetsen past hier ook gewoon goed bij. Na anderhalve minuut neemt de Geest het weer over met een uiterst gevoelige tekst: “Nothing left to keep me safe”

Voor mij is het meest in het oog springende nummer het middelste van het album. Altered State verhaalt op een uiterst gevoelige wijze de onzekerheid die de dood met zich meebrengt, het gevoel van onmacht uitgevoerd door prachtige toetsen, gevoelige gitaar met overweldigende solo’s, ritmische drums en meeslepen baspartijen. Het middenstuk is gewoon adembenemend. De zang van De Geest doet hier heel sterk denken aan die van Peter Gabriël. Beelden van In The Cage van het hierboven al genoemde historische album van Genesis schieten mij voorbij.

Het instrumentale Headlong is weer steviger. Een nummer dat voortborduurt op Falling van hun vorige album. De bas en drums vormen hier de stevige basis waarop van Gastel en Nusselder weer helemaal los kunnen. Gijs Koopman laat ook op dit album weer goed van zich horen met zijn basgitaar en meerdere pedalen weet hij toch een specifiek element toe te voegen aan het geluid van Sylvium.

Het kortste nummer – met nog steeds ruim vier minuten – is het laatste nummer. Coda (For A Dream) is een afsluiter die mij erg doet denken aan het album “A Momentary Lapse Of Reason” van Pink Floyd. Nadat in Headlong de titel The Dogs Of War al is aangehaald, lijkt dit ook een kleine stap en de saxofoonsolo in Fragile verraadde dit natuurlijk ook al een beetje. De uitbarsting op het eind is overigens weer typisch Sylvium en vormt een waardige afsluiter voor dit prachtige album.

Fotograaf Bert Treep is mede verantwoordelijk voor het fantastisch artwork van dit album. Treep vertelt hierover “Ben sent me the story behind the lyrics. The nucleus of this whole story, the key to this concept that could not be avoided or unseen, was white noise … By applying several effects on the photo, white noise began to appear. The remaining artwork was designed after this great coincidence, allowing the artwork to become a body of itself.” Oftewel toeval bestaat niet en er zijn soms vreemde krachten die een rol spelen in het leven (of dood).

Ik heb het al vaker gezegd, maar Sylvium is een band om in de gaten te houden. Met het album “Waiting For The Noise” hebben ze de hooggespannen verwachting, die ze zeker na hun preview party hadden opgebouwd,  meer dan waar gemaakt. Een album dat niet alleen muzikaal, maar ook qua concept, tekst en vormgeving perfect is uitgevoerd. Een Nederlandse band waar we trots op mogen zijn.

Mario van Os