TesseracTAlbum

“Op stoom”. Zo kan je de band Tesseract momenteel wel het beste omschrijven. Relatief kort nadat het livealbum Odyssey is uitgekomen, ligt er nu een nieuwe release in de winkels met de titel “Polaris”. Het is duidelijk dat de band het vizier open heeft gezet en naar voren kijkt.

Het Britse K-scope heeft het ‘label stokje’ overgenomen van Century Media, die de band een aantal jaren geleden verwachtingsvol heeft opgepikt. Een opmerkelijke stap die doet vermoeden dat CM het wellicht niet meer zo zag zitten met de band, zoals het deed bij het eerste album “One”. Opmerkelijk is ook dat Kscope nog niet uitgebreid heeft gezeuld met de nieuwe aanwinst; op internet verwijzen de zoekresultaat over de transfer ten tijde van de release naar pagina’s die inmiddels niet meer bestaan. Ook staat de band nog niet tussen de lijst met artiesten die het label onder zijn hoede heeft.

Zoals gemeld in de recensie van Odyssey is zanger Daniel Tompkins teruggekeerd naar het warme nest en zingt hij op dit album meer in de sfeer zoals Ashe O Hara op het voorgaande album Altered State deed. Hij neemt daardoor meer afstand van zijn rauwe kanten zoals die op “One” te horen zijn, want het aantal screams van Tompkins is op één hand te tellen. Eerder meldde ik dat de band nooit veel heeft losgelaten hoe en waarom Daniel Tompkins de band had verlaten, maar nu blijkt dat vooral persoonlijke redenen de grondslag van die scheiding waren. Tompkins stond aan het begin van het stichten van een gezin en in combinatie met zijn baan bleek een intensieve tour en de voorbereidingen daarvan niet in zijn privéschema te passen. Nu blijkt hij daar toch van terug te komen en naast zijn solocarrière richt hij zich volgens eigen zeggen ook weer volledig op TesseracT.

Na een paar draaibeurten kan je stellen dat TesseracT met dit album een muzikale omslag heeft gemaakt. De band heeft meer afstand genomen van de complexe djent structuren en de nummers hebben nog meer atmosfeer gekregen dan er voorheen te horen was. De stevige metal kant die de band in het verleden kende, heeft plaatsgemaakt voor emotie en complexe ritmes maken plaats voor structuren die meer richting de stijl van Pink Floyd en Tool gaan. Homogene composities lijken belangrijker te worden dan de technische riffs, lagen polyritmiek, stuwende ritmes  en bijna wiskundige benadering van een song. Een goed voorbeeld daarvan is het nummer Cages, daarin hoor ik onmiskenbaar de invloed van David Gilmour en consorten en worden de complexe ritmes uit het verleden zelfs helemaal gemeden. Stevig kan de band nog steeds klinken, bijvoorbeeld in Survival, maar tussen de refreinen wordt er toch meer rust genomen en probeert de band minder te imponeren dan in het verleden. Waar ik in een eerdere recensie nog refereerde aan Meshuggah, durf ik dat bij dit album nauwelijks meer te doen.

Nog een voorbeeld waar te horen is dat TesseracT meer nadruk is gaan leggen op catchy composities dan op imponeren, is het nummer Phoenix, waar de pakkende melodie  kippenvelmomenten oplevert. Het is een relatief gangbaar nummer dat waarschijnlijk bij het mainstream publiek meer bewondering oplevert dan het ‘ouderwets’ progressieve Messenger, waar de complexe ritmiek meer naar boven komt dan op de rest van het album. Overigens is hier de zang van Tompkins wel benijdenswaardig, hij levert mijns inziens een topprestatie.

U hoort mij geen doorslaggevend oordeel vellen en dat probeer ik ook (vooralsnog) te vermijden, aangezien een definitief standpunt innemen mij tot op heden niet is gelukt. Aan de ene kant overheerst bewondering voor de sfeervolle slag die de band maakt, aan de andere kant levert die bewondering geen toenemende draaifrequentie op. Het is geen cd die je tot in den treure blijft draaien en niet aanzet tot verslavingsdrang. Het album kent mooie momenten, maar net als “Altered State” ook weer momenten van verveling. In vergelijking met “Altered State” en “One” is het eindproduct sowieso minder  spannend. Desondanks is dit een band om in de gaten te blijven houden. Dit kwintet heeft het in zich een geweldige klassieker te produceren. Dat stempel zal “Polaris” hoogstwaarschijnlijk niet krijgen.

Ep Errai

Een jaar na het verschijnen van bovengenoemde langspeler “Polaris” komt K-scope met een nieuwe uitgave van het album plus een toevoeging van de ep “Errai”, wat op zijn minst opmerkelijk is. Immers, de rechtgeaarde fan heeft “Polaris”al in het bezit en heeft natuurlijk geen behoefte om de cd nogmaals aan te schaffen omdat er een aparte ep aan toe gevoegd is. Dat riekt op zijn minst een beetje naar geldklopperij en alleen de fans die het album nog niet hebben aangeschaft kunnen er hun voordeel mee doen; bij die uitgave van 2016 zit dus alleen de ep “Errai” en niet bij de eerste verschijning uit 2015. Heeft Tesseract en het label nagedacht over hoe de fans van het eerste uur dit opvatten?

Inhoudelijk bestaat de ep uit een nieuwe bewerking van vier bestaande nummers, namelijk Survival, Caged, Tourniquet en Seven Names. De band  heeft het metal jasje op deze nummers uitgedaan en we houden weliswaar sfeervolle, maar op den duur ietwat saaie reproducties van de originele tracks over. De zang van Daniel Tompkins staat prominent in de productie en over de atmosfeer niets  dan lof, maar is de totale som van een geheel nieuwe aanschaf mijn inziens niet waard. Althans, als je de eerste versie al lang en breed in je cd kast hebt staan.

Ruard Veltmaat