Anagram Principle, theAlbum

The Anagram Prinicple is een duo waarin het mij direct opvalt dat Tedd Arnold zijn bijnaam “The Earth Cat” ook zakelijk inzet op zijn eigen platenlabel. Deze in Pittsburgh gevestigde elektronische muzikant, componist, vocalist en tekstdichter heeft drie soloalbums op zijn naam staan. Hij beweert zijn passie voor muziek in combinatie met een meditatie- en yogapraktijk tot een eigen sonische stijl ontwikkeld te hebben. Ik zie hem daarmee vooral als de antroposofische Abraham waarmee wij direct weten waar hij zijn prog mosterd vandaan haalt.

Zijn partner in crime Bob Neft begon op zeer jonge leeftijd met muziek. Piano, gitaar, Franse hoorn alles pakte hij op. Zelfs de sousafoon gooide hij al vroeg over zijn schouder wat best een opgave is om met zo’n log onding in een snel marcherende fanfare rond te paraderen en tegelijkertijd fatsoenlijk in te toeteren. Zijn solo-release beperkt zich nog tot welgeteld één. Samen hadden ze al een geschiedenis met Radian en onder de briljante groepsnaam The Anagram Principle is dit hun derde worp en noemen ze hem onder de minder lekker bekkende naam ‘Odd Martian Equation’. Na een eerste luisterbeurt kan ik het kort samenvatten; de bevalling moet gecompliceerd zijn geweest.

Als duo leveren ze namelijk veel, heel veel. Productioneel zit het geluid in alle gebieden nogal vol en tegelijkertijd ver weg in een ruimtelijke mix. De opbouw van de nummers zijn weinig verheffend en net spannend genoeg om de aandacht vast te houden, want spelen op de zwart witte toetsen kunnen ze wel. Het gitaarwerk is gevarieerd en van een prima niveau. Bij het bijna elf minuten symfonische openingsnummer en tevens ook enige lange nummer van het album krijg ik een flashback naar Area 51 en Vangelis tussen zijn studioalbums van “Heaven & Hell” en “Direct” in. Helaas ontbreken er fraaie gitaarsolo’s. Gelukkig krijgen we wel mooi ondersteunend koperwerk in de vorm van tactisch geplaatste syncopen al komen deze dan wel helaas uit een elektronisch doosje.

Hierna volgen er voornamelijk korte nummers waar Life In Danger als enige strak onder een danceritme gespeeld wordt en vol staat met old fashioned jaren ‘80 synthesizers gebliep van Kraftwerk en Gary Numan. In deze tijd is dat hip en trendy maar klinkt hier toch vooral gedateerd. En dat terwijl het veelbelovend begon met gitaarflageoletten in het new age achtige Reflections On A Cloud totdat ze begonnen te zingen. Zoals in de recensie van Inventor al gememoreerd lijkt de zangstem ergens op en tegelijkertijd ook weer nergens naar. Ik krijg naargelang het zangwerk voortduurt ook hier steeds meer moeite mee. Als ik een vergelijking moet maken zou ik refereren naar een nasaal klinkende Nicklas Flinck van Carptree maar dan zonder enige dynamiek. En als er al een natuurlijke timbre aanwezig was dan is dat in de productie vakkundig om zeep geholpen. Ook het consequent later inzetten van de galmzang gaat als trucje behoorlijk irriteren, hetgeen ook geldt voor het elektronisch drumgeluid waar Phil Collins in de jaren ‘80 nog mee weg kwam. Tekenend is dat ik naast Reflections On A Cloud, Melting In The Rain en The Inner Spacing Sea tot de betere nummers vind behoren, maar die zijn dan ook voornamelijk instrumentaal. Het The Doorsachtige Friend Or Foe en Shallow Wide met Joy Division als invloed zijn aardige meezingnummers, maar van het onsamenhangende slotnummer Silent View (Moon 138) word ik maar niet enthousiast.

Als de heren hun waar in de promo ook nog eens aanprijzen als ‘een intellectuele verkenning van het huidige sociale klimaat en spiritueel ontwaken verteld door de ogen van een dromende vos’ begint het bij mij te jeuken. Het kan wat worden en dan is jeuk leuk maar in dit geval neem ik hun advies: ‘Zet je koptelefoon op en geniet van de reis’ niet over. Het in eigen hand houden van het gehele proces leidt hier tot tunnelvisie. De volgende keer moeten ze echt een andere zanger en een onafhankelijke producer inzetten. Alleen dan kan er iets moois op de wereld gezet worden.

Jos Driessen