Chant, TheAlbum

Eigenlijk is het voor de Finse band The Chant tijd voor een nieuw album, maar opmerkelijk genoeg komt er in 2017 slechts een ep uit, genaamd “The Approacher”. De reden daarvoor is ook begrijpelijk als je weet dat de band uit zeven bandleden bestaat die ook nog eens actief zijn in andere bands zoals The Hanging Garden, Minutian en nog wat minder bekende bands. De bandleden zijn daarnaast natuurlijk ook druk in hun persoonlijke levens, gezin en werk. Dat drukke leven is voor de Finnen dan ook een reden eens wat vaker een ep uit te brengen. Op die manier komen de nieuwe creaties sneller bij de fans terecht. Het produceren van een nieuw album vergt voor dit type bands namelijk enkele jaren en het gezelschap wil voorkomen dat het uit het beeld van de fans verdwijnt.

De eerste indruk van deze “Approacher” is dat de band op zoek is naar een geluid dat geschikt is voor een groter publiek, zonder dat de band echt afstand wil doen van zijn roots die in de progressieve doom metal liggen. Er hangt een typisch jaren tachtig sfeertje over deze ep en dat pakt prima uit op het gebied van melancholie. Dat herkent zich dus in sfeer die voornamelijk gevoed wordt door het gebruik van sequels, toetsen en zanger Ilpo Paasela. Het doom sfeertje wat typerend was op “A Healing Place” en “New Haven”, is meer naar de achtergrond verdwenen, net als het hypnotiserende karakter die het sterkst tot uiting kwam op “New Haven”.

Een vergelijk welke ik nog niet eerder heb gebruikt in de recensies van de albums van The Chant, zijn de overeenkomsten met de legendarische band Japan. Dan heb ik het vooral over de gelijkenissen in de zang van Ilpo Paasela met Japan zanger David Sylvian. Ineens valt het jaren tachtig gevoel tijdens To Surrender weer op zijn plek, een gevoel van herkenning, nostalgie en melancholie naar de jaren van Thatcher, Reagan, koude oorlog en anti kernwapendemonstraties. Maar ook de titeltrack Approacher ademt diezelfde sfeer uit en wordt gebracht met een beproefde formule: meeslepend, repetitieve gitaren, sferisch, een licht stuwende melodie en melancholie. Geheel nieuw is het vergelijk met de jaren tachtig niet, want eerder vergeleek ik de band al met The Cure. Met name de liefhebbers van die band kunnen hun hart waarschijnlijk ophalen met To Be Seen.

The Chant maakt in 2017 nog steeds melancholische muziek en waar je (wanneer je er voor open staat) heerlijk in kunt verzwelgen. De creatieve toenadering tot het grote publiek zorgt er niet voor dat de progger of metalhead gelijk afhaakt. Toch maak ik mij een beetje zorgen over de toekomst. Echte uniciteit van de band ontbreekt na alle releases nog steeds en de band geeft aan niet al te veel moeite te willen steken in echte progressie van de band. Dat is op zijn zwakst gezegd jammer.

Ruard Veltmaat