Urbane, TheAlbum

 The Urbane is de tweede band van Arena-gitarist John Mitchell. Bij The Urbane neemt hij naast het gitaarwerk ook de zang voor zijn rekening, ook zijn de meeste composities en de teksten van zijn hand. In 1999 bracht de band, die toen nog uit drie personen bestond, het debuutalbum “Neon” uit. Inmiddels heeft Paddy Darlington (de vaste keyboardtechnicus van Clive Nolan) de band versterkt en maakte de band de overstap van het Verglas- naar het Insideout label.

De muziek van The Urbane heeft niets met symfo te maken, dus als je alleen in symfo geïnteresseerd bent kan je nu stoppen met lezen. Hou je ook af en toen van lekkere gitaarrock in de trend van Radiohead (oudere werk), Blur, Oasis en in mindere mate The Manic Street Preachers dan kan ik je aanraden om vooral door te lezen.

Chain Smoking A Way To Your Heart opent de cd meteen met volle kracht. De basis wordt gelegd door fel gitaarspel van Mitchell en de ronkende basgitaar van Martin Raggett. De zang in de coupletten is licht vervormd en doet daarbij aan Porcupine Tree en Radiohead denken. In de refreinen echter breekt de zang helemaal open en hoor je de “ware stem” van John Mitchell. Wat een goede stem heeft die man! Lekker krachtig en vol met een licht rauw randje. Het refrein staat als een huis en voor je het weet zit het voor de rest van de dag in je hoofd genesteld. Even gaat het gas eraf en komt de rust terug, maar gelukkig gaat het al snel weer plankgas. Dit nummer is ook het tweede nummer van de single die tegelijk met het album is uitgekomen.

12 en Glitter zijn lekkere rocksongs met beide pakkende melodieën en voldoende afwisseling om te blijven boeien. Het eerste rustpunt van de cd is het mooie Beautiful Sun. Het nummer verloopt mid-tempo met mooie gitaarakkoorden en de rustige stem van Mitchell maakt het helemaal compleet.

De Cindy Lauper-cover Time After Time is als single uitgebracht. Ik kan me voorstellen dat er voor dit nummer is gekozen omdat covers het nog steeds goed doen bij het grote publiek (helaas). Ik had liever Manhattan, Cut The Wire of Missing op single uit zien komen, simpelweg omdat dat gewoon drie ijzersterke nummers zijn. Maar goed, terug naar de cover. Ik ben niet echt een liefhebber van covers, maar deze doet het goed bij me. Het origineel vond ik toch wel een beetje zeikerig overkomen. The Urbane heeft een frisse wind door het nummer laten gaan en met een basis van pittig gitaarspel en prima zang van Mitchell het nummer prima naar eigen hand gezet.

Cut The Wire en Missing blinken uit door de prachtige melodie en de sterke afwisseling binnen het nummer. Missing komt het meest vrolijk over. Dat is te danken aan de stukken waarin de akoestische gitaar met up-tempo spel het beeld bepaald. In de refreinen wordt het zware gitaarspel weer tevoorschijn gehaald om even later weer met de vrolijke akoestische klanken verder te gaan.

Het mooiste nummer op “Glitter” is voor mij het beklemende Manhattan. Het doet in het begin vrij mager aan. Je hoort alleen toetsen, wat samples en de monotone zang van Mitchell. Totdat het refrein aanbreekt en Mitchell zoveel emotie in zijn stem legt dat kippenvel niet meer te onderdrukken is. Op zich gebeurd er weinig in dit nummer en daar ligt ook precies de kracht, de stem van Mitchell draagt het nummer alleen.

“Glitter” is een volwassen album dat zich makkelijk staande zou moeten houden tussen de gevestigde namen. Door de pakkende melodieën, de stem van Mitchell en de no-nonsense-stijl van spelen, blijft het album van het begin tot het eind boeien.

Maarten Goossensen