Windmill, The

Tribus

Info
Uitgekomen in: 2018
Land van herkomst: Noorwegen
Label: Apollon
Website: www.thewindmill.no
Tracklist
The Tree (23:54)
Storm (10:05)
Dendrophenia (4:34)
Make Me Feel (9:39)
Play with Fire (4:34)
Arnfinn Isaksen: basgitaar
Erik Borgen: zang, gitaar
Jean Robert Viita: toetsen, zang
Morten L. Clason: saxofoon, fluit, achtergrondzang
Sam A. Noland: drums, percussie
Stig Andre Clason: gitaar
Tribus (2018)
The Continuation (2013)
To Be Continued (2010)

De invloed van Scandinavische landen in de progmuziek wordt steeds groter. Opvallend is daarbij dat het niveau bijzonder hoog is. Het Noorse The Windmill draait al wat jaartjes mee. Het hier besproken album is hun derde telg. Mijn oud-collega Hans Ravensbergen was erg enthousiast over hun debuutalbum “To Be Continued” uit 2010. Benieuwd hoe deze band zich verder heeft ontwikkeld.

De band pakt direct groots uit en opent het album met een epic van bijna 24 minuten lang, genaamd The Tree. De instrumentale intro duurt dik zes minuten en is meteen het meest indrukwekkende deel van de plaat. Het heeft een schitterende opbouw. Je hoort invloeden van Alquin, maar vooral de geest van Camel waait welig door dit prachtstuk. Daarna is het even switchen. De zangstem van Jean Robert Viita is even wennen. Hij klinkt een beetje als Kai Marckwordt van Martigan. Het hoge niveau van de opening wordt helaas niet het gehele nummer volgehouden. Met de hoge passages heeft Jean Robert Viita overduidelijk wat moeite. Aan de andere kant is de toevoeging van de saxofoon erg gaaf. Het jazzy stuk halverwege is mooi gedaan evenals de a-capella samenzang. De overgangen zijn soms iets te overduidelijk, maar wel soepel. Het Andy Latimer-achtige gitaarspel is mooi gedaan en het einde is bijna net zo mooi als het begin. Een waardige epic.

Op de eerste helft van het album zijn de typische neo-prog invloeden wat minder aanwezig en het is vooral Camel dat als referentie blijft staan. Dat hoor je ook overduidelijk in het prachtige instrumentale Storm. Met hier weer een grote rol voor de fluiten van Morten L. Clason en een zalige gitaarsolo. Vanaf Dendrophenia gaat het wel meer de neo-prog kant op. Dit is een wat meer recht-toe-recht-aan prognummer. Hier moet ik weer sterk aan Martigan en Arena denken. Make Me Feel hoort een beetje in het zelfde straatje. Deze band heeft wel een patent op prachtige intro’s overigens. Deze mag er ook wezen! En ook afsluiter Play With Fire voelt een beetje standaard aan. Wederom is de toevoeging van fluit een meerwaarde.

Liefhebber van de genoemde bands zouden dit album zeker even moeten beluisteren. Al is het dus maar om die geweldige openingsminuten van de meeste nummers. Ik vind zelf de eerste helft van het album bijzonder sterk en het tweede deel voelt wat meer standaard aan. Als de band daar wat meer balans in zou vinden zijn er nog grote dingen mogelijk.

Maarten Goossensen

Send this to a friend