Wrong Object, TheAlbum

Het Belgische gezelschap The Wrong Object maakt progressieve muziek, Jim, but not as we know it. De heren speelden in het verleden onder anderen met Elton Dean en Ed Mann, bekend van Frank Zappa, maar ook met Alex Maguire van Hatfield & The North. Denk aan Isildur’s Bane, denk aan Motorpsycho, denk aan John Coltrane en bedenk je dan eens hoe het zou klinken als die drie samen zouden jammen.

Je eerste gedachte is: “dat wordt een potje.” En daar heb je gelijk in. Je hoort toeterjazz met overstuurde gitaren, rare maatsoorten, trompetsolo’s, Oosterse thema’s, ontoegankelijke herrie en gedoe. Wat heeft dit met symfo te maken? Ze hebben niet eens een toetsenist!

Je tweede gedachte zou kunnen zijn: “hmm, klinkt toch wel lekker.” Je moet er even doorheen, er even aan wennen dat deze mannen geen Genesis of Moody Blues in hun referentiekader hebben, maar King Crimson, Soft Machine, Igor Stravinsky, John Zorn en Charles Mingus.

The Wrong Object grossiert in improvisatie. Met twee blazers binnen de gelederen ontkom je daardoor niet aan heel veel jazzinvloeden, aan honk-piep-kwaak-knor, maar je kunt er ook mooie arrangementen voor maken en daarin zijn Delville en zijn mannen heel goed. Hoezeer de improvisaties ook uit de hand lopen, er staat altijd een sterk thema of een helder arrangement tussen totale chaos en spannende muziek.

Daarmee is niet gezegd dat “Stories From The Shed” makkelijk wegluistert. De veertien korte nummers zijn lang niet allemaal toegankelijk, maar er zitten pareltjes tussen, zoals Malign Siesta, Saturn en het zowel aan Van Der Graaf Generator als aan Herb Albert herinnerende Strangler Fig. Andere stukken, zoals 15/05 en Ripling Stones, vergen wat uithoudingsvermogen van de luisteraar. Dat wordt vergemakkelijkt door de fraaie productie en het feit dat de muzikanten erg goed zijn. Een glansrol is er voor drummer Delchambre, die moeiteloos tussen punk en bebop weet te schakelen.

“Stories From The Shed” is een vreemde eend in onze prog-bijt, maar zeker geen plaat waar je met een wijde boog omheen moet lopen. Zeker als je al wat vaker naar echte jazz hebt geluisterd (en dan bedoel ik niet Norah Jones!), zou dit wel eens een aangename verrassing kunnen zijn.

Erik Groeneweg