Tiger Moth TalesAlbum

Recent bracht Tiger Moth Tales (TMT) zijn derde album, “The Depths Of Winter”, uit op het White Knight label. Het album bevat een gastoptreden van gitarist Luke Machin (Maschine, The Tangent). “The Depths of Winter” is een album gebaseerd op winterse concepten en verhalen die plaatsvinden in het winterseizoen’, legt voorman Jones uit. ‘Er wordt een aantal verschillende thema’s uitgediept op dit album, waaronder winter-volksverhalen en personages zoals de windgeest van Ojibwe, Biboon, de Viking-legendes van Baldr, Loki en Frigga, en de dood van de Engelse volksheld Robin Hood’. Het nieuwe album laat een meer volwassen geluid horen van Tiger Moth Tales, er worden enkele donkere maar minder persoonlijke thema’s aangekaart met als grootste gemene deler het winterseizoen.

Tiger Moth Tales is het geesteskind van de blinde, uiterst talentvolle multi-instrumentalist Pete Jones (37), die ooit zijn bekendheid vergaarde als finalist voor de Engelse versie van X-Factor. Na de goed ontvangen debuut-cd “Cocoon” uit 2014 en opvolger “Story Tellers pt I” uit 2015 is dit het derde album van Jones. Beide albums zijn duidelijk beïnvloed door Jones’ voorliefde voor het Genesis uit de jaren ‘70. Er is niet echt sprake van een ‘band’, maar meer het prog vehikel van zijn bedenker die naast Tiger Moth Tales ook nog een aandeel heeft in Red Bazar. Daarnaast maakt hij sinds 2016 deel uit van de legendarische Engelse symfo band Camel. Met “The Depths of Winter” heeft Tiger Moth Tales wederom een sterk album afgeleverd, dat is van aanvang af wel duidelijk.

Openingsnummer Winter is Coming, een ultra korte prelude, start met een prachtige breekbare dwarsfluit van X-Factor kompaan Emma Friend, en loopt naadloos over in Winter Maker, een van de meer epische nummers met bijna elf minuten, de melancholieke stem van Jones klinkt hier bij tijd en wijle een beetje als Paul Carrack, toch geen slechte vergelijking. De dwarsfluit in combinatie met toetsen refereren aan Big Big Train maar ook Camel. Dat eerste wordt nog eens verder versterkt door het gebruik van een ingetogen kopersectie. En met een uitstekende gitaarbijdrage van Luke Machin (Maschin, The Tangent) die hier heerlijk los gaat, een soort van kruising tussen Andy Latimer en Allan Holdsworth, eindigend met het centrale thema, een prima demonstratie van de songsmid kunsten van supertalent Jones.

Exposure is met ruim dertien minuten het langste nummer op het nieuwe album. Een onheilspellend begin, een traag tempo en een lyrische gitaar, er is goed geluisterd naar zijn nieuwe broodheer Latimer. Je kunt de sneeuw als het ware zien neerdwarrelen. ‘Darkened skies, fully loaded, like the big guns, fully threatening’, prachtige teksten met de Great War als thema, kippenvel. Donker en broeierig qua sfeer, heel anders dan we van hem gewend zijn, maar zeker niet minder mooi. Halverwege verandert het tempo en de instrumentatie en geeft Jones een geweldige toetsensolo weg. Intrigerend nummer en een persoonlijke favoriet. The Ballad Of Longshanks John, met voice-over van vriend en medeauteur Jamie Ambler, is een muzikale setting voor het verhaal over de gebeurtenissen die hebben geleid tot de dood van volksheld Robin Hood. Keltische invloeden, verhalend als in de beste troubadour traditie, super melodieus ook inclusief zware orkestratie, met flarden van Steve Thorne in de solozang.

Migration is een van die droevige songs waar Jones patent op lijkt te hebben, ik denk dan aan het wonderschone, door hem en Luca Zabbini geschreven, Alone op de laatste cd van Barock Project. Slaat gelukkig nèt niet door naar tranen trekkend sentiment, mede door de verrassende bijdrage op klarinet. ‘Who’s there for me now, where’s my winter home’. En de humor natuurlijk, het nummer gaat over een marter en niet een aan hevig zelfmedelijden lijdend persoon. In Take The Memory trekt Jones de lijn door van het vorige nummer, droefheid is troef in deze ballad. Weer die klarinet, wat een mooie toon heeft dat sterk ondergewaardeerde instrument toch. Schitterende melodie om op weg te dromen. Er is nog geen minuut voorbij of je denkt al, onmiskenbaar Hackett, de akoestische gitaar en de fluit. Dan pakt Jones zijn elektrische gitaar erbij en wordt de vergelijking met de ex-Genesis gitarist alleen nog maar sterker. Kortom, Sleigh Ride is een heerlijk en vooral herkenbaar nummer, de Genesis-connectie is er nog steeds, gelukkig maar. Uitstekende drumpartijen, ook al komen ze uit een doosje.

The Tears of Frigga, weer zo’n epische nummer, ditmaal over de Noorse godin, met wederom de verhalende stem van Jamie Ambler. Sterke referenties hier aan Big Big Train, van het tegendraadse ritme tot aan het Hammond orgel, ‘may your tear drops never fall’. Ook op Hygge, Deens voor gezelligheid, demonstreert Jones zijn voorliefde voor de legendarische Britse band, echo’s van Entangled van het iconische “A Trick of the Tail” klinken, het nummer start akoestisch en eindigt met een heerlijke melodieuze Hackett-achtige elektrische solo, Jones op zijn best. En ach, die hemelse klarinet… Slotnummer Winter’s End is het relatief korte instrumentale einde van het winterlandschap van Tiger Moth Tales nieuwste werkje, er wordt teruggekeerd naar het thema van het begin. De fluitende vogeltjes kondigen al weer de start van een nieuw jaargetijde aan.

Een volwassen, donker, af en toe broeierig album, melancholiek van toon. Verhalend ook met oog voor traditie en historie, melodieus en coherent, het terugkerende winterthema maakt het bijna een echt conceptalbum. Gekoppeld aan een solide en transparante productie, TMT’s beste album tot dusverre. Misschien wat minder sterke individuele songs, maar des te meer cohesie en coherentie over de hele lijn. Als ik dan toch een puntje van kritiek moet noemen, dan toch het feit dat sommige songs zich soms op het randje van goedkoop sentiment bevinden, meestal redt zijn talent hem in die gevallen, maar het is wel een potentiële valkuil. En misschien een echte drummer volgende keer.

Er is voor ieder wat wils op het nieuwe album: hints van Big Big Train, echo’s van Camel, flitsen van Hackett en, natuurlijk, Genesis-invloeden. We hebben hier te maken met een origineel supertalent: excellerend als solozanger, gitarist, toetsenist, klarinettist, let ook eens op de (geprogrammeerde) drums. Daarnaast is hij tekstueel sterk, compositorisch top en productioneel idem dito. Wat kan die man eigenlijk niet?! Ik was al enorm onder de indruk van het optreden van Tiger Moth Tales tijdens Progdreams VI dit voorjaar, het absolute hoogtepunt van het festival. Maar met dit album gooien Jones c.s. hoge ogen op weg naar de top tien voor het progjaar 2017, zeker weten.

Onwillekeurig dringt de vraag zich op: hoe zullen al die melancholieke winter nummers klinken op een warme zomeravond tijdens een open lucht optreden op, pakweg, Loreley? Ik wed dat de magiër Jones daar ook wel weer een antwoord op heeft.

Jones zal zich op 17 september 2018 opnieuw aansluiten bij Camel voor hun show in de Royal Albert Hall in Londen. Hij zegt dat het ‘fantastisch’ is om weer met de band samen te werken na zijn optreden met hen in 2016 in Japan. Tijdens dit concert in de zeer prestigieuze zaal zal het klassieke “Moonmadness” album van de band uit 1976 centraal staan. Absoluut iets om naar uit te kijken, voor zowel band, publiek als de multi-instrumentalist zelf.

Alex Driessen