Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

Sexy!

De compact disc is jarig. Vijfentwintig jaar oud maar liefst. Het wordt hierdoor weer pijnlijk duidelijk dat we zelf dan ook al aardig overjarig blijken te worden. Ik weet nog, zo’n kwart eeuw geleden – ik was toen twaalf jaar oud en net in het bezit van een paar felbegeerde langspeelplaten – dat het nieuwtje op tv kwam. De cd werd geïntroduceerd door de heren Philips en Sony met een hoop poeha en bombarie en bracht een weergaloze verschuiving van analoge naar digitale technologie teweeg. In 1979 startten de wetenschappers een ontwikkeling naar een nieuwe muziekdrager, die de lp en het cassettebandje moesten overtreffen qua geluidskwaliteit. De eerste cd die werd gebrand op 17 augustus 1982 was een schijf van Abba “The Visitors”. Wij Nederlanders konden pas in 1985 voor het eerst zo’n schijfje kopen in de winkel, terwijl het in Japan toen zowat al oud nieuws was. Het eerste cd-album dat meer dan een miljoen keer over de toonbank vloog was “Brothers In Arms” van de Dire Straits.

Dus we hadden een feestje op 17 augustus van dit jaar. De verjaardag werd breeduit bemeten in de pers. Zo noemde een of andere hotemetoot der cd’s zo’n schijf enorm sexy. Zou die beste man geen vrouw hebben? Of geen ogen in zijn hoofd? Ik heb een mooie deurknop maar die is niet aantrekkelijk hoor. Mijn man, die is sexy. En Justin Hayward is sexy. Maar voor we hier de discussie krijgen wat er al of niet sexy is, stellen we voor alle duidelijkheid even vast dat een koud, zilverkeurig stukkie plastic NIET Sexy is. Wel wat er op zo’n plaatje staat overigens. Dick van der Heijde, onze Dickie Dik, kan ook van die sexy stukjes schrijven. Zo eentje waar je rillingen van krijgt, weetjewel? Het nummer ‘In Your Bed’ van Wettie is ook enorm sexy. Get, dat ligt ook weer akelig voor de hand niet? Alleen al daarom is het niet smaakverhogend zo, er blijft weinig te raden over. Genoeg over al dat gesex.

En natuurlijk ben ik gek op mijn cd-tjes. En op die dingen, ook een soortgenoot ervan, waar je ik weetniethoeveel muziek op kan zetten zodat je de hele avond niet meer van je gat omhoog hoeft te komen. Makkelijk als je een feestje hebt of gewoon geen zin in beweging ziet zitten. Waarom is heel Nederland te dik? Neem een pick-up en een stel langspeelplaten, wat een naam eigenlijk voor die dingen, wie heeft dat bedacht? Zo rond de twintig minuten moet je al opstaan om hem te keren.

Maar goed, het brengt je wel in beweging reeds. En het brengt een hoop gezelligheid. Neem de krassen die erin zitten voor lief en je hebt een topavond tussen al die oude platen, zonder high-technologie sound en zomeer.

Tijdens een bezoekje aan het Dolfinarium afgelopen zomer, zaten we met de oudste naar een show te kijken. Een zeeleeuw met een lp in zijn bek. “Kijk!” Roept iemand achter me tegen haar zoon in de leeftijd van de mijne, “dat is nou een langspeelplaat!” Die hadden we vroeger, dacht ik er nog achteraan. Nooit gerealiseerd dat mijn knul niet eens zou weten wat zo’n ding is! Maar het is waar, onze kinderen groeien op met zaken die voor ons nieuw zijn, maar voor hen doodnormaal. Ik bedoel maar, hij weet al beter met de computer om te gaan dan zijn mam, en als ik zeg dat ik niet weet wat ‘jumpen’ is, dan kijkt hij me aan of ik achterlijk ben. Tja… Wij zaten gewoon op dansles vroeger. Ik ben opgegroeid thuis met de bandrecorder, zo een met twee tapes, vol muziek, de een spoelde af en de ander stroomde weer vol, kon je ze weer omdraaien. Ramona van The Blue Diamonds was mijn favoriet. De cassetterecorder heb ik meegemaakt, op school wisselden we bandjes uit, en zaten we in de zomer buiten met vriendjes naar de cassetterecorder te luisteren.

Ach ja, nu doen ze dat met een I-pod. Ik klink haast als een overjarige geloof ik. Maar ik ben benieuwd waar mijn kinderen naar luisteren als ze een jaar of veertien zijn. Gelukkig dat de muziek vaak hetzelfde blijft. Wieno Wieno is nog steeds favoriet bij mijn zoon (We Don’t need no other hero…. ‘brick in the wall’ voor een goed verstaander).

Ik ben echt van de oude stempel, merk ik steeds vaker. Ben gek op muziek van voor mijn tijd. Ben ook gek op mijn oude pick-up en platen, hoewel ze onder het stof zitten en ik ze nooit gebruik, ondanks de voornemens. Zelfs mijn oude cassettebandjes heb ik weggegooid in een opruimbui. Zo gek ben ik op oude dingen. Geef mij ook maar een cd. Gemak dient de mens toch? Of ik zet mijn pc aan en laat hem de hele avond mijn muziek de ruimte in gooien. Maar toch… zal ik die bandrecorder van mijn vader eens opzoeken, eens kijken of Ramona nog steeds werkt, en wat dacht je van The Shadows? Samen met mijn langspeelplatendraaier moet het wel een sexy avondje worden. Kan geen cd tegenop, ondanks zijn 25ste verjaardag. Toevallig, is de langspeelplaat uit 1889, eentje uit twee eeuwen geleden, en nog steeds zeer in trek… toevallig!

monique@progwereld.org

terug naar de column pagina