In deze maandelijkse column laat Dick van der Heijde z’n gedachten gaan over symfo en de rol die muziek speelt in z’n leven. Dick is geheel verlamd, kan niet praten, communiceert letter voor letter met z’n ogen maar bovenal is hij, zoals hij zelf zegt, al een kwart eeuw helemaal kierewiet van het genre.

“Er hat Erfarung, er weist, du weist” zong Fish op de gele bootleg van Marillion. Het waren magere jaren voor de symfofan, zo in de eerste helft van de jaren tachtig.

Ik kocht allerlei bootlegs,12-inches en singles van de nieuwe symfo-revelatie, eigenlijk bij gebrek aan iets anders. Het was gewoon honger naar meer. De inferieure kwaliteit van o.a. “Fish Out Of Water” nam ik maar voor lief. Ik ben nooit een groot bootlegliefhebber geweest. Sinds de komst van de cd heb ik er welgeteld één gekocht. Zonde van m’n geld. Ik heb er wel een paar gebrand (als we dan toch illegaal bezig zijn), maar ze doen me weinig. Slechts één cd-tje laat m’n symfonische hart sneller kloppen. Het betreft een opname die een vriend ooit eens van de radio heeft gemaakt. De muziek is schitterend maar het klinkt allerbelabberdst. Het is mono, er zit een constante pieptoon doorheen en op grote delen vallen alle hoge frequenties weg.

We gaan terug naar de kerstvakantie van 1978. In Nijmegen werd het Oostblokfestival gehouden met groepen als Nina Hagen en Lokomotiv. Hilversum 3 zond het uit. Rond het avondeten nam ik een concert op van de mij onbekende Hongaarse symfonische rockband Omega. Ik vond het waanzinnig. Toen ik het er met een vriend over had, vertelde hij me dat er diezelfde avond nòg een geweldige band had opgetreden, SBB uit Polen. De fragmenten die hij me liet horen vond ik wel aardig, maar ook niet meer dan dat . Ze konden niet tippen aan mijn Omegabandje. De lp’s van SBB die ik in de loop der jaren heb gehoord konden me nauwelijks boeien. Terwijl ik m’n Omegabandje al jaren geleden naar de filistijnen had gedraaid brandde mijn vriend zijn goed bewaarde SBB-opnamen op cd. Of ik er ook één wilde? “Alla”, dacht ik, “waarom niet?”.

Vond ik het bandje eerst nog aardig, het cd-tje vind ik weergaloos. Die drie mannen hebben daar de pannen van het dak gespeeld. Ontketend waren ze. Jozef Skrzek op toetsen, bas en zang, Apostolis Antimos op gitaar en Jerzy Piotrowski achter de drums. Van het concert staan drie nummers op de cd; goed voor ongeveer een half uurtje Pink Floyd-achtige muziek.

Opener Walking Around The Stormy Bay is een vlammend instrumentaal stuk. Het heeft veel lekkere moogloopjes en brede strings. Het melancholieke Going Away duurt 25 minuten, die in tweeën zijn gedeeld omdat het bandje omgedraaid moest worden. Het eerste deel bestaat hoofdzakelijk uit flageoletten en Steve Howe-achtig gitaarspel. Ook komt er een passage langs die vier jaar later te horen was in The Web van Marillion. Het tweede deel begint up-tempo. Als de ritmiek omslaat naar een marsroffelende Piotrowski komt er een werkelijk adembenemend mooi deel vol aanzwellende gitaar en strings. Van het volgende nummer is geen titel bekend. Het komt als een ‘jam’ op me over, vandaar waarschijnlijk. Hierna staat de studiotrack Follow My Dream, die echter verbleekt bij het bevlogen concert.

Ik snap niet waarom ik in eerste instantie niet warm ben gelopen voor deze muziek, want dit is helemaal te gek. Mensen die bij het concert zijn geweest hebben een legendarische avond meegemaakt. Mocht er iemand kwalitatief betere opnamen hebben dan ik, dan hou ik me aanbevolen.

Tot slot heb ik nog een anekdote die ik de lezers van deze site niet wil onthouden. Een heikel punt van m’n communicatie is het juist plaatsen van de spaties. Vaak heb ik al toegekeken naar de gefronste wenkbrauwen van iemand die wijs probeert te worden uit het vermeende koeterwaals van mij. Soms is de hilariteit niet van de lucht.

Naar aanleiding van deze column ben ik nog wat gaan surfen naar SBB en Omega. In een zoekmachine gaf ik de titel van een Omega cd op, je weet wel “Csillagok Utjan”. Echter “Csillago Kutjan” zal hij nooit en te nimmer vinden.

Dick
dickmail@zeelandnet.nl