Hoesjes

In deze maandelijkse column laat Dick van der Heijde z’n gedachten gaan over symfo en de rol die muziek speelt in z’n leven. Dick is geheel verlamd, kan niet praten, communiceert letter voor letter met z’n ogen maar bovenal is hij, zoals hij zelf zegt, al een kwart eeuw helemaal kierewiet van het genre.

M’n scanner maakt de laatste tijd overuren. Ik ben bezig om al m’n cd-hoesjes in de computer te zetten, een hele klus. Niet dat ik nostalgisch wil klinken, maar de indrukwekkende uitstraling die de lp-hoes had, behoort tot het verleden. Tegenwoordig mogen we het doen met een pietepeuterig 12 bij 12 centimeter formaat en dat kan ik dus slecht zien. Hou het er maar op dat ik niet kan accomoderen met m’n ogen. De computer biedt uitkomst, want behalve dat hij de afbeelding dubbel zo groot maakt, kan hij ook inzoomen op details. Kan ik eindelijk die mensen op “The Masquerade Overture” van Pendragon eens goed bekijken.

Vaak gaven lp-hoezen een meerwaarde aan de muziek. Kunstenaars als Paul Whitehead (Genesis), Roger Dean  (Yes), Hipgnosis (Pink Floyd, Alan Parsons Project) en  Hugh Syme (Rush) wisten mij altijd  te boeien met hun meestal surrealistisch aandoende werken. Geobsedeerd door hun creaties, ondersteund door de meest fantastische muziek zat ik urenlang op mijn slaapkamer met een hoes in m’n handen. Ik wilde alles weten. Elke vierkante millimeter bestudeerde ik, alsmede alle teksten en zo.

Het waren toch ook de gewone foto’s die mijn aandacht kregen. De live foto’s op de

Kansas-dubbel-lp “Two For The Show” versterkten mijn euforische gevoel, vooral die van de energieke Steve Walsh in zijn gele sportbroek, de dromerige Kerry Livgren die met zijn ogen dicht opging in zijn gitaarspel en de achterovergebogen violist Robby Steinhardt. De illustratie op de voorkant (twee schoonmaaksters die een programmaboekje van Kansas zitten te lezen in de inmiddels verlaten schouwburgstoelen) in combinatie met de toepasselijke titel “Two For The Show”, de muziek en de foto’s maakte van deze dubbel-lp een geweldig geheel.

Toen ik een paar jaar geleden de cd-versie tegenkwam in een bak met aanbiedingen kon ik m’n ogen nauwelijks geloven.Waar was dat geweldige geheel gebleven? De cd stamde uit de tijd van de grote inhaalslag. Lp’s werden snel, snel, snel op cd gezet en dat had tot gevolg dat er de nodige concessies aan moesten gedaan worden.”Two For The Show” was er wel heel karig van af gekomen.De twee lp’s waren op één cd gezet. Hierdoor was het prachtige Closet Chronicles komen te vervallen. Van het artwork was alleen de illustratie van de voorkant nog over.

Hoesontwerpers als Mattias Norén leveren tegenwoordig uitstekende producten af. Het artwork van de cd is door de jaren heen flink ontwikkeld. Desondanks blijft het formaat belachelijk klein. Het verheugt me als ik zie dat een cd-hoesje uitgeklapt kan worden tot een postertje zoals bij “Venus” van Everon. Dat kan ik goed zien, net als de hoesjes in m’n computer.

Terwijl ik deze zinnen schrijf, samen met m’n moeder, vraag ik haar of ze me de Everon-cd wil laten zien. Ze pakt de cd, ontvouwt het hoesje en houdt het postertje op de juiste afstand voor me. Minutenlang staar ik naar het buitenaardse wezentje op de afbeelding. ‘Kijk, daar heb ik nog eens wat aan’.

Dick
dickmail@zeelandnet.nl