In deze maandelijkse column laat Dick van der Heijde z’n gedachten gaan over symfo en de rol die muziek speelt in z’n leven. Dick is geheel verlamd, kan niet praten, communiceert letter voor letter met z’n ogen maar bovenal is hij, zoals hij zelf zegt, al een kwart eeuw helemaal kierewiet van het genre.

De spanning was om te snijden. In die afschuwelijke augustusnacht van 1991 had een ambulance me na mijn herseninfarct naar Rotterdam gebracht voor een hersenscan. In afwachting van de uitslag stonden ze daar: Diana en m’n familie. “Sorry”, zei de arts, “we kunnen niks meer voor hem betekenen.” Met natte ogen volgde de terugrit. Ik zou komen te overlijden, de vraag was alleen hoe snel. De dagen vlogen om zonder dat ik er erg in had. Op mijn intensive care-bed lag ik uitgestrekt ergens tussen bewusteloosheid en coma in. Ondertussen liet Diana haar gedachten gaan over hoe mijn laatste dag er uit moest komen te zien. Dat viel niet zo mee, want ze had nog nooit een crematie of begrafenis meegemaakt. Ooit had ik me wel eens laten ontvallen dat ik iets van “Script” door het crematorium zou willen laten schallen, maar echt expliciet ben ik er nooit mee bezig geweest.

Momenteel is het 2004 en gelukkig ben ik er nog steeds. Ik heb inmiddels heel goed over mijn laatste dag nagedacht en vooral natuurlijk over welke muziek er moet klinken. Ik heb de volgende drie nummers in petto:

1) Song For Al (vocal version) – Don Airy
2) Birdman Of Alcatraz – Rick Wakeman
3) A Spaceman Came Travelling – Chris De Burgh

Hopelijk zorgt de sfeer van deze nummers voor een onuitwisbare indruk zodat m’n nabestaanden de dag zullen herinneren als zijnde een prachtige. Het liefst zou ik hebben dat de dienst plaatsvindt in een donkere, spaarzaam verlichte ruimte. Zo’n aula is een kille bedoening en als je dan ook nog eens de pech hebt dat het die dag regent is het scenario voor een shitdag compleet.

Geweldige muziek is gewoonweg een must. Ik heb bewust voor korte nummers gekozen. Een uitvaartcentrum is een zakelijke instelling en terwijl jou de laatste eer wordt bewezen zitten de volgenden al in de wachtkamer. Het is onmogelijk om een paar lange nummers helemaal te laten horen. Het lijkt me vreselijk als mensen zich gaan afvragen wanneer dat rotnummer nou eindelijk eens klaar is.

Bij binnenkomst van de aula, als iedereen een plaatsje zoekt, wil ik dat A Spaceman Came Traveling van Chris De Burgh klinkt. Niet dat ik zo’n grote fan van hem ben hoor, maar dit nummer vind ik enorm mooi. Het is een eerbetoon aan mijn schoonvader die in 1997 overleden is. Tijdens zijn crematie draaiden we dat nummer ook op precies hetzelfde moment en het effect was geweldig. Met name het stuk met de woordloze zang zette direct de juiste sfeer neer.

Tijdens het volgende nummer, Song For Al van Don Airy’s cd “K2” moet het muis- en muisstil zijn zodat iedereen de muziek goed op zich kan laten inwerken. Ik vind het nummer werkelijk fantastisch. Chris Thompson, de mij meest aansprekende rockzanger aller tijden, zingt over Alan Rouse de bergbeklimmer en expeditieleider die tijdens een sneeuwstorm op de K2 om het leven kwam, terwijl z’n vrouw zwanger was. De emoties gieren er van af: “You are the hope that will remain, the life you lived unchained.”. Het mooiste zit aan het eind, na de killer-gitaarsolo van Gary Moore. “Your love can be released.”. Super-de-luxe. Het is typisch zo’n ‘einde-van-de-plaat’-nummer. Iedere keer als ik het hoor krijg ik de bibbers en dat zal bij mijn nabestaanden niet anders zijn. Zeker weten.

Als de tijd is aangebroken om definitief afscheid van me te nemen en als iedereen naar de condoleancezaal gaat, klinken de fluwelen pianoaanslagen van Rick Wakeman met het nummer Birdman Of Alcatraz. Ondertussen kan een ieder m’n kist bekijken die ik heb laten beplakken met honderden cd-hoesjes (niet de originelen natuurlijk). Zoiets is typisch-des-Dirks. Toen ik het Wakeman-nummer voor het eerst hoorde op “The Legend 2000” (dvd) was ik direct helemaal verkocht. Voor mij straalt er een enorme berusting van uit. Het heeft iets symbolisch, iets bevrijdends. Misschien betekenen die vogelgeluiden voor mij wel de ontsluiting van mijn Locked-in-syndroom? Wie zal het zeggen?

Het samenstellen van een dergelijk lijstje houdt me al twaalf jaar bezig. Om tot deze keus te komen hebben heel wat nummers hun plaats in mijn top drie al moeten verruilen. Jadis met More Than Meets The Eye, The Flower Kings met Church Of Your Heart, Landmarq met Embrace en Moria Falls met The Long Goodbye, maar ook The Crying Machine van Steve Vai of de Jackson Brown-nummers The Load Out en Stay. Het is slechts een momentopname. Alleen Song For Al. Dat zal wel altijd op nummer 1 blijven staan. Wat ben ik blij dat ik dit nummer heb leren kennen en wat vind ik het jammer dat ik het niet zal meemaken als het gedraaid wordt.

Wat zou ik het graag zien.

Dick
dickmail@zeelandnet.nl