Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

Gisteren deed ik het nog. En eergisteren. En de dag daarvoor. Eigenlijk al ruim een week.Tja, en nu weer. Ik denk zo voor de vijfde keer vandaag. Oké. Durf het haast niet hardop te zeggen, kom eens hier met jullie oor? Ik doe het vandaag al voor de negende keer… en ik kan er geen genoeg van krijgen. Zou het tijd worden dat ik euh… naar die jeweetwel dokter moet soms? Die dokter die overal raad op weet, als je last hebt van je repeat-klier of van de zinnetjes-ziekte? Of zou ik al te ver heen zijn? Want ik zie me hier nog niet vanaf komen, zou het eigenlijk niet eens willen ook!

Laatst mocht ik een avondje uit. Naar Tilburg, wist niet eens waar het lag als meid uit de bloemkool, maar sinds ik in de prog zit kom ik wel eens buiten de veilige grenzen van mijn aardappellandje. Op vrijdagmiddag dus… Wat een drama, ben om drie uur vertrokken om daar om half acht mijn entree te mogen maken. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken, ik ging tenslotte naar Marillion dus wie zeurt er hier. Ik heb daar een Fantastic Place ontdekt zoals ik ze niet vaak kan vinden. Kippenvel was er niets bij, wat zeg ik, mijn ruggengraat rammelde aan alle kanten! Zwaar in een roes van zoveel moois heb ik de cd gekocht, “Marbles”. En de dvd, “Marbles On The Road”.

Dus, zo komt het voor dat Monique continu de dvd in de speler heeft zitten, telkens repeterend op het nummer Fantastic Place. Tot het zinnetje: ‘put your arms around my soul and take it dancing’. Dan begin ik weer van voor af aan. Dat regeltje doet het hem, ik wou dat ik het zelf had verzonnen, wat kan een simpel zinnetje je raken! En dan de manier waarop Hoogie het zingt… Nee, ik lijk haast een kwijlende tiener die met open mond zit te wachten tot de woorden weer over zijn zwoele lippen vloeien… Tijdens dat nummer dat is opgenomen bij een concert, zie ik het beeld van een man in het publiek, die met zijn ogen dicht en een expressie op zijn gezicht waar je u tegen zegt, zwaar meezingt. Die man heeft het helemaal begrepen. Ik weet precies wat hij voelt. Prachtig hoe mensen zichzelf kunnen verliezen in onze allemachtig prachtige prog.

Er wordt me vaak gevraagd door lezers van mijn columns wat mij nu eigenlijk trekt aan de prog. Of eigenlijk, waarom een ‘huisvrouwtje’ (welke term ik niet recht ga zetten want ook dat hoort bij mijn taken) nu eigenlijk gek is van mannenmuziek. Heb ik ook een vraag. Waarom is het mannenmuziek? Wie me daar een goede definitie van kan geven krijgt een biertje op het eerstvolgende concert. Gaan we eens lekker in discussie, ik houd wel van een flink robbertje stoeien. Wat mij trekt aan de prog weet ik niet. Ik kan niet anders. Het zit in mijn genen. Zou me niks verbazen als ik ben gemaakt terwijl er op de achtergrond Moody muziek speelde. Mijn favoriete speelgoed op eenjarige leeftijd was dan ook een koptelefoon. Mijn leven is muziek. Is muziek met ballen. Geluid waarvan mijn – om het maar eens grof te zeggen – bek openvalt.

Ik ben denk ik wat meer van de gevoelige kant. Houd van nummers met rake teksten, warme stemmen maar er moet wel pit in zitten. Geen gekweel of slap gitaarspel alstublieft. Hoewel een band als Shadow Gallery me aardig kan bekoren, houd ik meer van de nummers waar ik helemaal van uit mijn panty kan gaan. Zoals bij Fantastic Place. Een dijk van een plaat zo vol gevoel dat ik haast ontplof. Een stuk muziek waarbij ik, als ik voor het podium sta, alles en de hele wereld kan vergeten. Zo op kunnen gaan in de muziek, dat er niets meer belangrijk is. Je mee laten voeren en er geen genoeg van kunnen krijgen tot haast de tranen in je ogen staan. Muziek is voor mij pure emotie. Zo wil er ook haast niemand naast me zitten tijdens een concert, want jouw deel aan het eind van de avond is een flinke blauwe arm en een welhaast doof oor. Wees er maar op bedacht dat je stevig in je schoenen staat, want in mijn enthousiasme kan ik boven op je springen. En denk maar niet dat ik je zo aardig vind dat ik me niet meer in kan houden, het heeft allemaal te maken met mijn grenzeloze overdaad aan ‘hoerahormonen’.

Mijn kinderen worden opgevoed met Pink Floyd, Asia en The Moody Blues. Ik zal me waarschijnlijk diep moeten schamen omdat ik ze geen K3 voorschotel, maar ik kan daar slecht tegen. De oudste kan niet eens Klein Klein Kleutertje zingen, maar gelukkig gaat hij naar school en daar worden hem de nodige kindervitaminen wel bijgebracht. Verder kent hij Another Brick In The Wall uit zijn hoofd. “Vet cool hè mam?” Zo is het, echt een kind van zijn moeder! Want laten we wel wezen, dit is muziek die bij de opvoeding hoort en met een hoofdletter M.

De prog is voor mij dus een gevoel van thuiskomen, muziek die me bij de kladden grijpt en nee, niet omdat het een mannenwereld is zoals velen denken. Mijn vriendje is nog steeds de leukste. Ik kan echt van pret naar beneden vallen als ik Alan Parsons Project hoor spelen, zeker bij een nummer als Limelight. En wat te denken van een gitaarsolo als in For Today van Camel? Daar kan ik zwaar van onder de indruk raken. Kan ook knallen op een nummer als The Story In Your Eyes; de woonkamer is dan regelmatig te klein.

Nou ben ik vrij nieuwsgierig aangelegd. En zeker in een maand als deze hebben de meeste mensen toch wat meer vrije tijd. Gaan er dus ook meer schijven in de speler als anders. Ik zou graag van jullie willen horen wat nu het nummer is waarvan je absoluut van je stoel afsodemietert, wat je de adem beneemt en waar je helemaal plat van gaat. Zo’n nummer waarbij je, als je vrouw je verleidelijk vraagt mee naar boven te gaan, je zegt: “nu even niet schat, ik heb hoofdpijn”. Ik ga er hier geen Wereldse Tien van maken, maar zoek wat meer ‘muzikale munitie’, wat kruit voor een nieuwe ontploffing! Misschien dat ik er nog een leuk collumnpie van kan pielen en anders wat nieuwe nummertjes op kan doen.

Een hele fijne kerst toegewenst namens ons allemaal en een nieuwjaar waarin iedereen zijn of haar Fantastic Place zal vinden!

Monique
monique@progwereld.org