Ik ben totaal geen liefhebber van cd hoesjes. En, als het om de prog gaat zeker niet. Hoe mooier de muziek vaak, hoe lelijker de omslag. Velen zullen het wellicht niet met me eens zijn, maar ik word er koud nog warm van. Ten tijde van het starten als het om mijn columns gaat, kreeg ik een mail. Dat schrijven, ging over de hoes van “Clepsydra”, namelijk de schijf ‘Alone’. Ik zal het nooit meer vergeten, het ging over een kippetje in de hanenwereld, mijn persoon dus, en wat ik zag was een diepgevroren kuikenbeest om zo onder de grill te leggen. Wat een humor.

Die schijf is fantastisch, voor Clepsydra loop ik echt wel warm, maar ik haal hem, net als bij vele plaatjes, zonder te kijken uit het plastic. En ook als we het over mijn Moodies hebben (daar komt ze weer met die overzeese gasten), in de begintijd hadden die ook waardeloze omslagen. Noem maar “In The Search Of The Lost Chord”, echt walgelijk. En “Question Of Balance” is evenmin te pruimen. Ik ben trotser op de krasserijtjes van mijn dochter van anderhalf.

Er zal gerust wel een bom duiten voor die omslagen betaald zijn, er zal zwaar over nagedacht zijn, maar als ik een haan was zou ik echt zeggen dat ‘het me de broek niet bollen kan’. En ik kan niet tekenen. Scheelt ook vast. Maar kijk eens naar Porcupine Tree – “Stupid Dream”, top hoor, maar die omslag is echt stom. Hoe kun je het er bij uitzoeken, het moet ook bij de titel passen ja. Gelukt hoor!

De foto’s, in tegenstelling tot de hoesjes, doen me wel vaak wat. Zeker de plaatjes waarop een zanger staat, diep in zijn nummer verzonken. De totale overgave die je daar soms op ziet, raakt me echt. Het zo intens bezig zijn met je vak dat is zo kicken, daar krijg ik de rillingen van. Laatst was ik naar een redelijk flutconcert, kan er weinig over bieden, maar door te kijken naar de achtergrondheren, die echt met een enthousiasme van heb ik jou daar staan te gitaren, maakte voor mij de hele avond weer goed. Zet dat op je hoes en je bent binnen. Daar breng je wat mee over, voor mij althans.

Maar, er zijn ook juweeltjes bij hoor. Dat zijn de hoesjes waar je over na moet denken. Waar het verhaal oeverloos bij uitgeplozen kan worden. Dat, als je er naar kijkt, je geprikkeld wordt om het hele album te gaan ontdekken. Zo vind ik de hoes van Karmakanic  “Who’s The Boss In the Factory”  echt supergoed. Het daagt je uit om uit te zoeken wie er nu eigenlijk aan de touwtjes trekt daar in die grauwe fabriek. Heb je hem al beluisterd, dan weet je dat. Leuker als een sudokuutje!

Caamora met “She” is ook zijn geld wel waard, kun je uren naar kijken en klinkt nog lekker ook. Wat ik persoonlijk ook echt de topper van de week vind is een oudje, namelijk Asia met “Aqua”.  Wat surrealistisch en zeker uitdagend om hem in de speler te stoppen. De band blijft één van mijn toppers, maar de rest van hun hoesjes zeker niet. Krijg ik nou ruzie met de tekenaars? Maar het zijn oude albums en dus oude mannen, die kan ik wel hebben met mijn zwarte band, ha!

Alle gekheid op een stokkie, een paar jaar geleden heb ik wat foto’s gekregen. Originele, van een concert dat mijn hart heeft gestolen. Het was het laatste concert wat ik met Corlief heb mee mogen maken. Het staat helder in mijn geest gegrift, die hele avond. Kan zelfs de hele setlist nog noemen, knapperd die ik ben! Zulke foto’s mag je van mij op de cd zetten. Succes verzekerd. En, natuurlijk, het zijn plaatjes van plaatjes. In mijn nieuwe huis heb ik de muren in de trapopgang wit laten spuiten. Het tapijt op de trap is haast zwart. Tja, wat zal jullie dat boeien, maar mijn foto’s, de enige echte, zijn zwart-wit. Past goed hoor, lijken haast Jan des Bouvrie hemzelf. En elke dag, als ik naar boven of beneden ga, kom ik ze tegen. En, ja, natuurlijk, het is de falie van Justin Hayward waar ik dan in kijk. En ook de hele band samen. Dat, mensen, is voor mij veel meer dan een hoes. Dat is voor mij waar het om gaat. En dan kan ik voor een keer met Raymond van het Groenewoud spreken: het is liefde… liefde voor muziek.

Monique