Zeg heren, hebben jullie al van haar gehoord? Of beter nog, hebben jullie haar al gehoord? Zal wel weer niet, want vier jaar geleden hadden jullie amper van een vrouwelijke progkip durven dromen! En lezen, alla, maar luisteren naar een gitaar waar wat oestrogeen achter zit, en dan ook nog ‘where ever you are’ speelt, la-me-nie-lache zeg. Wat een bak. Want ja, heb je al es een gitaargriet gezien op het podium? Behalve Emmylou Harris? Ik ook niet. Heb geen enkel proggerijtje meegemaakt waarbij er een dame stond te plectrummen. Maar let op, daar komt verandering in. Kan nog een jaartje duren, maar dan is het ook wel gelukt.

Onverwacht twee weken geleden mijn eerste les gehad. Ik loop al een jaar of drie tegen mijn eerste gepingel aan te hikken. Verhuizing, nog een verhuizing, baby’tjes, werk, er was altijd wel een reden waardoor het niet door kon gaan. Nou worden baby’tjes wat groter en heeft mams soms wel eens een oppas nodig om naar gepingel te luisteren in plaats van er zelf mee aan de slag te gaan. En die oppas heeft een man, speelt in een bandje, zingt wel leuk, gitaart wat en verrek, hij kan nog stemmen ook. Al een aantal keren met die man geboomd over les en geluid, maar die gitaar van mij had nog steeds geen noot gespeeld, laat staan dattie gestemd was.

Dus kwam hij langs, met stemapparaat, het werd tijd dat ik het stof van mijn instrument ging vegen. Kreeg een lijstje met E tot en met mineur, en tot mijn stomme verbazing zag ik dat de mooiste nummers vaak maar uit een paar simpele akkoorden bestaan. Nou dat zal toch een makkie wezen! Tot mijn toppen rood zagen van de snaren, met kramp in mijn pols en vingers die gewoon bleven hangen. En met een vinger op twee snaren klinkt het voor geen meter hoor. Ja, je denkt zeker dat het echt een makkie is, nou vergeet het maar mooi. En mijn vingers zijn dun, dus het is nog een kunst om met een vinger op twee snaren tegelijk te zitten ook, toevallig! En dan moet je ook nog, als je denkt dat je alle mineuren op een rijtje kan zetten, even supersnel wisselen van snaren. Nou is mijn mond puur rap, maar mijn vingers dachten: doe het lekker zelf!

Na al mijn kapsones van tafel te hebben geveegd, ben ik begonnen met ( nee niet lachen!) de nummers waar een 1 achter stond. En nee, dat zijn geen prognummers. Neem een Guus Meeuwis, bah, en zo verder, nog meer bah. Maar het zijn wel de nummers met de meest makkelijke akkoorden, die een simpel iemand toch wel kan pingelen op een gitaar. Maar, ellende, als ik die meest makkelijke akkoorden speelde, kon ik er zowaar echt geen Guus uithalen hoor. En als dan ook mijn dochter met haar dikke derrière weer eens op de gitaardoos ging zitten, was dat ding weer zwaar ontstemd en kon ik weer als een gek naar mijn leraar racen om hem weer een beetje te laten klinken.

Wat mijn feestje ervan maakt, en dat is het echt, is dat ik nu muziek uit die gitaar kan krijgen. Het is nog maar een klein beetje, maar het smoelt wel goed. Zo vals als ik zing, en dan ook gewoon echt niet weten hoe ik het anders moet doen, zo goed hoor ik bij dat instrument hoe het moet klinken. Als er een snaar vals is, voel ik het. Met die gitaar in mijn handen borrelt het naar boven, al mijn gevoel kan ik er in kwijt. Genieten van een paar akkoorden spelen, die nog lang geen liedje vormen, hoe mooi kan het leven zijn. En, hoe geweldig zal het dan wel niet zijn als ik een ‘echt’ prognummer kan spelen?

Jullie horen van me! (als ik heel hard geoefend heb)

Monique