Barock ProjectConcert

Op hun reis over de Alpen, richting Zoetermeer, maakte het Italiaanse Barock Project op Goede Vrijdag een tussenstop in Den Bosch om daar een optreden te verzorgen in het Poppodium van Willem Twee. Dit goed bereikbare poppodium is gevestigd in de oude sigarenfabriek aan de Boschdijkstraat en is omringd met voldoende parkeergelegenheid. In het complex bevinden zich een grote en een kleine concertzaal. Barock Project trad op in de grote zaal en in de kleine zaal trad een andere band op. Omdat beide zalen aan elkaar grenzen werd het optreden van Barock Project tijdens de aankondigingen en de zachtere passages toch meerdere keren ontsierd door geluid dat vanuit de kleine zaal doordrong in de grote ruimte. Dat zal andersom niet anders zijn geweest…

De band ging voortvarend van start en al snel werd duidelijk dat het gezelschap veel beter was voorbereid en ingespeeld dan vorig jaar tijdens Progdreams VI, toen het optreden enigszins onsamenhangend overkwam. Met name frontman Alex Mari maakte nu een zeer overtuigende indruk. Moest hij vorig jaar na een relatief korte voorbereiding, met de nodige zenuwen, de vocale honneurs waarnemen, nu stond er een geweldige zanger die het complexe repertoire uitstekend onder de knie had. Daarnaast bleek hij ook een begenadigd podiumpersoonlijkheid te zijn die het publiek weet op te zwepen en zijn medemuzikanten weet te inspireren. De nodige Freddie Mercury poses passeren daarbij de revue. Daar kan Alex echter niets aan doen, hij is gewoon een beetje Freddie Mercury. Zijn gezicht, vooral in profiel gezien, toont opvallend veel gelijkenis met de zanger van Queen.

Een aantal nummers, zoals My Silent Sea, werden zeer verdienstelijk door bandleider Luca Zabbini gezongen. Maar als het om zeggingskracht gaat moet hij toch zijn meerdere in Alex Mari erkennen. Op toetsen is Zabbini echter een alleskunner. Hammond, piano-klassiek, piano-jazz, violen, lead-synth, hij kan het allemaal. Zijn uitstraling is des Emersons, zijn spel draagt wel de virtuositeit en de flair van de meester, echter niet zijn stijl. Zabbini speelt met een klassiekere inslag.

Aan de afstelling van zijn strijkers-geluiden mag hij overigens wel wat verbeteren. Ze zijn te traag waardoor die partijen in de snelle passages niet te volgen zijn. Hij werd daarbij echter ook niet geholpen door de geluidsafstelling. Vooral op de drums stond een hinderlijk holle galm, waardoor het virtuoze en verfijnde spel van de musici niet zelden verwerd tot een slecht te definiëren brei. Vooral het mooie ‘droge’ geluid van de studioalbums was zo ver te zoeken. Gitarist Giacomo Anselmi moest, ondanks zijn knappe spel, met regelmaat het onderspit delven omdat hij niet prominent genoeg in de mix stond.

Het viel me op dat de band live een stuk heavier klinkt dan op de studioalbums, die vaak een speelse mix van Moon Safari, Jethro Tull, Kansas en barokke symfo bevatten. Het publiek in Den Bosch wist echter waarvoor men gekomen was en begroette, ondanks het matige geluid, de knappe uitvoering van de muziek met groot enthousiasme. Daarom werden we die avond beloond met een extra toegift in de vorm van een nóg betere uitvoering van Roadkill.

Hadden we vorig jaar nog enige twijfels over de vraag of deze band in staat is om met zijn complexe muziek een evenwichtige live-show neer te zetten, mogen we nu wel constateren dat deze jonkies de weg naar muzikale volwassenheid wel hebben gevonden.

Verslag: Math Lemmen
Foto’s: Ron Kraaijkamp