Big Big Train

11 juli, The Anvil, Basingstoke

Locatie
The Anvil, Bastingstoke England
David Longdon: zang, fluit
Greg Spawton: basgitaar, pedalen
Dave Gregory: gitaar
Nick D’Virgilio: drums, zang
Rikard Sjöblom: toetsen, gitaar, zang
Rachel Hall: viool, zang
Danny Manners: toetsen
Robin Armstrong: toetsen, akoestische gitaar, zang
Met medewerking van:
Dave Desmond: trombone
Ben Godfrey: trompet
Nick Stones: Franse hoorn
John Storey: euphonium
Jon Truscott: tuba
The First Rebreather
Folklore
A Mead Hall in Winter
Kingmaker
Summer’s Lease
Brave Captain
Judas Unrepentant
The Transit of Venus Across the Sun
The Permanent Way
East Coast Racer
Toegift:
Wassail

Na het matige optreden van Big Big Train (BBT) op de eerste avond van hun drieluik in Cadogan Hall in London september 2017, mede als gevolg van ernstige problemen met het geluid, was ik enigszins gereserveerd ten aanzien van het bezoeken van een nieuwe show. Desondanks heb ik de uitnodiging van een goede vriend in Engeland om het optreden in The Anvil in Basingstoke in dank aanvaard.

Iedereen heeft recht op een tweede kans, nietwaar. Dus op naar het provincieplaatsje in Hampshire waar de show zou plaatsvinden. Deze stond in het teken van de uiterst eervolle hoofd-act uitnodiging voor de Britten op de eerste avond van het gerenommeerde Night of the Prog festival aan de Loreley in Duitsland. Het optreden zou dienen als generale repetitie voor voornoemd festival participatie. Dat de show zou samenvallen met de halve finale van het Engelse nationale voetbalelftal tijdens het wereldkampioenschap in Rusland was ten tijde van het organiseren nog niet bekend. Een duivels dilemma voor de vele fans van zowel prog als voetbal; een optreden van je favoriete band of de wedstrijd van de eeuw voor het jonge sympathieke elftal van het thuisland. Desalniettemin geen lege plekken in het volledig uitverkochte stadstheater in Basingstoke met zijn goede akoestiek. Een groot deel van de ca.1400 bezoekers was al vroeg in de middag gearriveerd om vooral toch maar niets te missen van de show en hopelijk nog een glimp op te vangen van het nationale elftal.

Big Big Train The Anvil01

Het voorprogramma deze avond zou verzorgd worden door Beatrix Players, een grotendeels uit dames bestaand akoestische kwintet met contrabas, cello, viool en piano rondom een talentvolle zangeres, Amy Birks. Haar stem, in combinatie met de piano, had veel weg van Tori Amos en Kate Bush, een talentje om in de gaten te houden. Na een set van ongeveer een half uur was het om half negen tijd voor het hoofdprogramma. Onder luid applaus van het enthousiaste publiek komen de acht leden van BBT langzaam het podium op, de laatste is zanger David Longdon. De band start vrijwel meteen met een overdonderende versie van The First Rebreather, ik houd even mijn hart vast als het geluid bij aanvang matig tot slecht is, maar de crew weet ditmaal de schade tot het minimum te beperken, het geluid is zelfs uitstekend te noemen. Mijn plek op de vijfde rij voor het podium stelt me in staat de gezichten van de band van zeer nabij te aanschouwen, ondanks de overduidelijk concentratie is er ook veel plezier waar te nemen, de onderlinge sfeer is prima. Longdon is in zijn element hij praat veel en is bezig zijn optreden voor het weekend aan te scherpen, zoveel is wel duidelijk. Voor Folklore wordt het blazersensemble uitgenodigd op het podium, vijf man sterk maken zij het prog/folk nummer tot een absolute topper. Ze blijven nog even zitten voor hun bijdrage aan A Mead Hall In Winter, het al uiterst rijke geluidspalet van de band wordt nog eens verder verrijkt door de kopersectie. De meeste nummers worden op het scherm boven het podium voorzien van een toepasselijk filmpje hetgeen de inhoud van de songs nog verder versterkt. Kingmaker is het volgende nummer van de setlist, gevolgd door het relatief onbekende Summer’s Lease, tot dusverre alleen live gespeeld in semi-akoestische versie en vooral Brave Captain worden met verve uitgevoerd. Het materiaal gaat erin als koek bij de super enthousiaste fans, waarvan velen van ver gekomen zijn om hun favoriete band een hart onder de riem te steken en uit te zwaaien naar het voorlopige hoogtepunt in hun carrière. Vooral Brave Captain, het epische verhaal over de vliegenier en held uit WWI wordt uitstekend ontvangen, het filmpje was al bekend maar de intro van Longdon, ‘proud to be playing this in Germany’ maakt de keuze voor dit nummer extra pikant.

Big Big Train The Anvil03

Zoals gezegd, veel stond in het teken van het aanstaande optreden in Duitsland een paar dagen later. Longdon oefent zijn introducties en grapjes en is zichtbaar op zijn gemak. Zijn mimiek en podium act blijven een beetje houterig, maar het is zonder twijfel een eigen stijl die goed past bij de op inhoud gebaseerde muziek van het octet. Naast Longdon stelen vooral D’Virgilio en Sjöblom de show. De eerste met zijn machtige klappen en relaxte houding achter de transparante drums (he was going commando but we stopped him in time), de tweede met gepassioneerd orgel- en gitaarspel (he has lovely hair). Beide heren verzorgen de meeste achtergrondvocalen. Ook Rachel Hall staat regelmatig in de schijnwerpers met viool en stem. De andere drie verzorgen hun partijen grotendeels in stilte, met als belangrijkste voorbeeld bassist Greg Spawton, helemaal achteraan op het grote podium, omgeven door een imposante partij (bas-)pedalen waar hij dan ook veelvuldig gebruik van maakt. De toetsenpartijen van Danny Manners zijn solide en inventief, hetzelfde kan gezegd worden van gitarist Dave Gregory, afwisselend zijn vintage Gibsons, een Les Paul, SG Special en Firebird III, bespelend. De enige die een beetje uit de toon viel was Cosmograf toetsenist Robin Armstrong, vervanger van medeoprichter Andy Poole die recent de band verliet. Zijn bijdragen op toetsen en akoestische gitaar vielen nauwelijks op en je vraagt je onwillekeurig het nut van een tweede (soms zelfs derde, met Sjöblom) toetsenist.

Zonder pauze wordt doorgespeeld met uitmuntende versies van achtereenvolgens Judas Unrepentant, met prachtig toetsenintro van Manners, The Transit Of Venus Across The Sun met prima zangprestatie van Longdon en Permanent Way. Dit laatste nummer loopt vrijwel naadloos over in het afsluitende nummer van de officiële set, East Coast Racer, een persoonlijke favoriet. Je kunt bijna je ogen niet afhouden van het begeleidende filmpje over de beroemde record brekende stoomtrein. Natuurlijk blijft het hier niet bij, Nick D’Virgilio betreedt het podium voor een drum solo annex introductie van de kopersectie, waarna de volledige band de planken betreedt voor een dampende versie van Wassail, de behoorlijk folky uitsmijter deze avond. Het publiek heeft inmiddels ondanks, of misschien wel dankzij, de hoge temperaturen op deze warme zomeravond, het kookpunt bereikt. Er wordt luidkeels meegezongen en geklapt door de uitzinnige horde fans, daartoe aangemoedigd door voorman Longdon, compleet met masker. Na ruim twee uur komt er een einde aan een uitstekend optreden van de Britten, de vergissing van een jaar geleden is wat mij betreft volledig vergeten en vergeven.

Big Big Train The Anvil04

Een kleine domper voor het publiek was de realisatie achteraf (en voor sommigen al tijdens het optreden) dat hun favoriete team het niet heeft gehaald tot de finale. Dat geldt zeker niet voor de hoofdrolspelers van de avond, zij gaan zeker door naar de finale. Het publiek in het Zuid-Duitse plaatsje heeft er een top attractie bij gekregen. De aankondiging dat er ook een (kleine) tour door het Verenigd Koninkrijk aankomt wordt met gejuich ontvangen. Nu is het alleen nog wachten op een tour door Europa waarbij hopelijk ook ons land aan de beurt komt. Voorlopig moeten we het even doen met een nieuwe live cd, “Merchants Of Light”, een mooie opmaat naar meer, een doorbraak naar een breder publiek zou een verdiende beloning zijn.

Concertverslag en foto’s: Alex Driessen

Send this to a friend