Big Big TrainConcert

Ik moet erkennen dat ik grote verwachtingen had. Een goede vriend in Engeland had de kaarten al ruim een jaar van te voren gekocht, ik maakte dankbaar gebruik van zijn uitnodiging. Ik had er het hele jaar behoorlijk naar uitgekeken, dit zou wel eens hét live prog evenement van het jaar kunnen worden. Dan heb ik het natuurlijk over de unieke serie optredens die Big Big Train (BBT) in hun bloedeigen Londen zou geven, eind september 2017. Ik zou uiteindelijk de show op de openingsavond gaan meemaken.

Het begin is niet helemaal goed; de deuren van het theater gaan relatief laat open, het aanvangstijdstip van het concert blijkt desondanks toch 19.00 uur te zijn. Terwijl op dat tijdstip nog ruim honderd mensen trachten hun plekje te bereiken over smalle trappen richting de hoger gelegen plaatsen. We horen de aanvangstonen van Folklore al terwijl wij ons nog ergens halverwege het trappenhuis bevinden, we worden vergezeld door tientallen lotgenoten. Snel langs de kaartjescontrole en onze plaatsen gezocht op de smalle, naar later blijkt, kerkbankjes. Want Cadogan Hall is eigenlijk een voormalige kerk in zuidwest Londen, mooi gerestaureerd en naar verluid vaker gebruikt als locatie voor (rock-) concerten. Marillion speelde hier zijn “Less is More” show in december 2009. Oké, we zitten dus eindelijk terwijl de band al ruimschoots aan het spelen is. Direct valt op dat het geluid slecht is, afschuwelijk slecht zelfs. Drums en bas staan veel te hard afgesteld terwijl zang en toetsen nauwelijks hoorbaar zijn. Jammer voor een band die het vooral van een goed geluid moet hebben. Dus het is niet zo gek dat de mensen klagen, vooral de ongelukkigen die een plaats hebben op het hoger gelegen deel van het theater. Maar bezoekers die luidkeels hun ongenoegen kenbaar maken tijdens de show in de richting van de band is ongehoord en door mij nog niet eerder ervaren. En bepaald niet onterecht moet ik zeggen, zelden zo’n slecht geluid meegemaakt.

Geen wonder dat het slechte geluid dan ook hét onderwerp van gesprek is tijdens de pauze. Voorman David Longdon geeft direct na de onderbreking, die ruimschoots langer duurt dan de aangekondigde twintig minuten, aan dat het hen ontzettend spijt en dat er hard gewerkt zal worden om het probleem op te lossen. Helaas is daar bij aanvang van de tweede set nog niets van te merken. Weliswaar zien we druk rondrennend personeel van de organisatie die het PA systeem checken en langzaam maar zeker treedt er enige verbetering op. We zijn inmiddels op twee-derde van de show als het geluid iets beter wordt, in elk geval is de zang nu te horen. Het is onduidelijk wie er nu verantwoordelijk is, het zaalmanagement of de band, maar dat doet er weinig toe, het kwaad is inmiddels geschied. Wat een amateuristisch gedoe, schande!

Is er dan niets te zeggen over de show zelf, zult u zeggen. Natuurlijk wel, er was zelfs sprake van een prima optreden voor een uiterst enthousiast publiek, met name het deel wat zo gelukkig was geweest om een plekje te bemachtigen op de begane grond van de zaal. De setlist betrof een mooie balans tussen nieuw en iets ouder werk waarbij opgemerkt dat er geen enkel nummer gespeeld werd van de albums van vóór 2009. We worden onder andere getrakteerd op geweldige versies van Brave Captain, London Plane, Swan Hunter, East Coast Racer en persoonlijke favoriet Victorian Brickwork. Schitterende beelden op een groot scherm achter/boven het podium vormen een prima ondersteuning en voegden ook daadwerkelijk iets toe aan de beleving. Met name de filmpjes tijdens London Plane, Brave Captain en East Coast Racer, met een hoofdrol voor de Mallard-trein, waren zeer indrukwekkend. Daar stond weer een uiterst karige lichtshow tegenover, zonder dat dit als storend werd ervaren.

Zanger David Longdon is deze avond gekleed in een blauw kostuum. Hoewel hij erg zijn best doet komt zijn podiumpresentatie ietwat onwennig op mij over, op zich niet zo gek als je maar drie optredens per jaar verzorgt. Zijn presentatie stak echter met kop en schouders boven de rest uit, met name bassist Greg Spawton en gitarist Dave Gregory blonken niet uit in actie. Meer frequente optredens zullen de soepelheid van de performance zeker ten goede komen. Chapeau ook voor de soms vierstemmige zang. De vijfkoppige blazerssectie had relatief weinig werk deze avond en verliet het podium als er niets van hen verwacht werd. Wat ze moesten doen deden ze echter met veel overtuiging en professionaliteit. De muziek van het gezelschap bleef ondanks het problematische geluid ruimschoots overeind, de melodieuze en bij tijd en wijlen behoorlijk complexe structuren werden feilloos afgeleverd door de uitgebreide groep ras muzikanten. Dat BBT over uiterst capabele muzikanten beschikt mag als bekend worden beschouwd.

Opvallend hoe belangrijk gitarist Dave Gregory is voor het geluid van de band. Regelmatig van instrument wisselend speelde hij zijn partijen solide en vakkundig zoals wij van deze ervaren muzikant gewend zijn. Hetzelfde geldt voor bassist en songschrijver Greg Spawton op zijn rode Rickenbacker. De meest recente aanwinst uit Zweden, Rikard Sjöblom, ex-Beardfish, liet zien een veelzijdig musicus te zijn die, naast zang, akoestische gitaar en een aantal prima solo’s op de elektrische gitaar, ook goed uit de voeten te kunnen op toetsen. De toetsenbijdragen van Danny Manners en met name Andy Poole waren echter nauwelijks te horen, helaas. De viool daarentegen was weer wel goed waarneembaar, vreemd genoeg. Violiste Rachel Hall verraste mij met haar gedegen spel en zangkwaliteiten, terwijl ook zij geplaagd werd door technische onvolkomenheden. Tijdens het optreden trachtte een roadie op het podium de problemen op te lossen, niet fijn voor je concentratie lijkt me. Nick D’Virgilio is een excellente drummer en David Longdon is en blijft een uitstekende zanger. Al met al was er zeker sprake van een prima optreden, zij het dat dit ietwat overschaduwd werd door het slechte geluid. Het enigszins folky Wassail, hoewel zeker niet het beste nummer uit de uitgebreide catalogus van de heren/dame, zorgde voor een zeer effectieve en luidkeels meegezongen toegift.

Na een ultra vroege start en een extra lange pauze duurde het uiteindelijk ongeveer twee uur en een kwartier voordat de band het applaus van het dankbare publiek in ontvangst kon nemen. De trouwe fans, van heinde en verre gekomen voor de unieke serie optredens, hadden een beter lot verdiend. Ik hoop van ganser harte dat de bezoekers van de concerten op de daaropvolgende dagen een beter BBT kunnen aanschouwen en vooral horen. De shows in Kings Place in 2015 hebben bewezen dat de band daar zeker toe in staat is.

Tekst en Foto’s: Alex Driessen