Dream Theater

8 februari 2017, 013 Tilburg

Locatie
Poppodium 013, Tilburg
James LaBrie: zang
Mike Mangini: drums, percussie
John Myung – basgitaar, Taurus pedals
John Petrucci – gitaar en zang
Jordan Rudess – toetsen, continuum fingerboard en seaboard, IOS Devices
Intro: The Colonel (Two Steps From Hell song)

Act 1:
The Dark Eternal Night
The Bigger Picture
Hell's Kitchen
The Gift of Music
Our New World
Portrait of Tracy (Jaco Pastorius cover)
As I Am
Breaking All Illusions

Act 2 (Images and Words):
Happy New Year 1992 - Intro Tape
Pull Me Under
Another Day
Take the Time
Surrounded
Metropolis Pt. 1: The Miracle and the Sleeper
Under a Glass Moon
Wait for Sleep
Learning to Live

Toegift:
A Change of Seasons: I The Crimson Sunrise
A Change of Seasons: II Innocence
A Change of Seasons: III Carpe Diem
A Change of Seasons: IV The Darkest of Winters
A Change of Seasons: V Another World
A Change of Seasons: VI The Inevitable Summer
A Change of Seasons: VII The Crimson Sunset

Perfectie, episch en strak gearrangeerd, dat zijn de woorden die het optreden van Dream Theater in Poppodium 013 te Tilburg omschrijven. Dream Theater laat tijdens dit optreden niets aan het toeval over en alles is tot in de puntjes verzorgd. Het grootste deel van de setlist is al maanden geleden bekend gemaakt, omdat de band het 25-jarige bestaan van het album “Images & Words” willen vieren en dit album dus integraal gaan spelen. Daarnaast is sinds hun eerste optreden tijdens deze tour in Rome, Italië op 30 januari 2017 de setlist niet meer aangepast. Critici zullen opmerken dat dit van weinig afwisseling en spontaniteit getuigt, maar anderzijds is de band in staat om deze nummers optimaal en met de nodige extra’s te spelen. En de meesten van ons zullen slechts eenmaal naar dit optreden gaan, of hebben we massaal besloten om na deze schitterende avond toch ook maar naar AFAS Live af te reizen in april?

Dat er wat speciaals op het programma staat is duidelijk. Het management van 013 heeft vooraf aangekondigd dat het optreden een half uur eerder zal aanvangen omdat de show een langere tijdsduur heeft dan normaal en hierdoor ook (in de meeste gevallen) de laatste trein gehaald kan worden. Goed, eigenlijk weten we al dat deze band ons ruim drie uur kan vermaken en dat gaat dus ook gebeuren. Opvallend is overigens dat de keuze van de zaalmuziek wel erg overeenkomt met de muziek die Dream Theater als inspiratiebron heeft gehad en regelmatig wenst te coveren, zo komen onder andere Deep Purple, Black Sabbath (met Dio), Ozzy Osbourne, Metallica en Rush voorbij.

Maar als dan om klokslag acht uur de lichten doven en de geluiden van de introtape The Colonel klinken is de volledige uitverkochte zaal in spanning voor hetgeen komen gaat. Na het wegebben van dit klassieke nummer van Two Steps From Hell zet John Petrucci zeer sterk in met The Dark Eternal Night. Een ijzersterk begin van deze avond, die na deze eerste tien minuten al niet meer stuk kan.

20170208 - Dream Theater 013 - Petrucci01 20170208 - Dream Theater 013 - Petrucci02

James LaBrie is vanavond redelijk goed bij stem en zoekt al gauw toenadering tot het publiek. Dit hebben we in het verleden wel eens anders meegemaakt. Ik denk bijvoorbeeld aan zijn bijzonder slechte performance op het Bospop festival in 2015. Maar vandaag dus een goede performance, mede met dank aan zijn ‘zuurstof-thermoskan’ en natuurlijk de veelvuldige en langdurige instrumentale stukken, waarbij LaBrie weer op adem kan komen. Wellicht dat bij de keuze van de nummers in de eerste Act daar zeker rekening mee is gehouden, maar je hoort mij – en de rest van het publiek – daarover niet klagen. Prachtige uitvoeringen met lange instrumentale extensies en diverse solo’s. De heren zijn allen rasmuzikanten en maken er een mooie show van. De show moet het overigens alleen hebben van de muziek, een verlicht doek met vakken en een paar bewegende lichtjes aan het plafond. Simpelheid in het decor dat de complexe muziek enigszins compenseert.

20170208 - Dream Theater 013 - LaBrie02 20170208 - Dream Theater 013 - LaBrie03 20170208 - Dream Theater 013 - LaBrie-M01

De vele, complexe en lange instrumentale solo’s zijn een belangrijk kenmerk voor de muziek van Dream Theater en die elementen komen vanavond bijzonder goed uit de verf. Petrucci treedt vaak op de voorgrond met zijn schitterende gitaarspel, waarbij hij met ogenschijnlijk gemak de prachtigste geluiden uit zijn gitaar haalt. Maar ook Rudess achter zijn beweegbare keyboards heeft er zin in, een paar keer zien we hem met zijn draagbare keytar toetsenbord het publiek verder bespelen. Mike Mangini heeft zijn drum- en percussie instrumentarium nog verder uitgebreid en weet dat ook te gebruiken. In zijn solomoment tijdens Metropolis Pt. 1 laat hij horen waarom hij ooit de snelste drummer ter wereld was, maar ook technisch een hoop heeft bijgeleerd. John Myung die op het podium vooral oog heeft voor zijn basgitaar en – pedalen heeft zijn momentje van glorie tijdens Portrait Of Tracy – een cover van in 1987 overleden bassist Jaco Pastorius, die van grote invloed is geweest op het gitaarspel van Myung.

Het is geen geheim dat Metallica een van de grootste voorbeelden is voor Dream Theater. Het is dan ook niet gek dat het eind van As I Am – van het album dat bekend staat als “The Heavy Album” – ongemerkt overgaat in Enter Sandman. Zo is er reeds in de eerste act al een flink aantal hoogtepunten. Een normale band zou na dit eerste uur nog een flinke toegift geven en het voor gezien houden. Maar bij Dream Theater kunnen we meer verwachten, want het vuurwerk moet nog komen na de pauze.

20170208 - Dream Theater 013 -Rudess 20170208 - Dream Theater 013 - Mangini-M02 20170208 - Dream Theater 013 - Rudess-Myung-M01

Act 2 (Images And Words):

We schrijven het jaartal 1992: tussen alle waardeloze muzieksoorten die we aan het begin van de negentiger jaren krijgen voorgeschoteld is er één band die opvalt doordat deze zich niets aantrekt van de populaire massamuziek die op de radio te horen is. De slechte dancemuziek, boybands zoals The New Kids die hun hoogtij vieren, de funk-rap muziek van de Red Hot Chili Peppers, Guns N’ Roses die een nummer-1 hit scoort met een Dylan-cover, The Prodigy die het grote publiek bereikt, en noem zo maar een aantal slechte voorbeelden op, vieren hoogtij en er is weinig ruimte voor andere geluiden. Het is dan ook zeer opmerkelijk dat een relatief jonge band uit Long Island, New York een grote hit scoort met een ruim acht minuten durend nummer. Het nummer Pull Me Under werd veel gedraaid op de radio in Amerika en Dream Theater kreeg zelfs de gelegenheid om een videoclip op te nemen die veel werd getoond op MTV. De rest is geschiedenis.

Direct na de pauze wordt een tape gedraaid die bovenstaand verhaal min of meer verduidelijkt. Als vervolgens LaBrie het publiek bedankt voor de steun in de afgelopen 25 jaar, waardoor ze momenteel op de podiums zoals 013 kunnen staan, waar na de verbouwing van vorig jaar nu 3000 toeschouwers aanwezig kunnen zijn. De zaal is dan ook compleet uitverkocht!

20170208 - Dream Theater 013 - Petrucci-Myung-M03 20170208 - Dream Theater 013 - Publiek 20170208 - Dream Theater 013 - Rudess-M02

Het album “Images And Words” is een regelrechte klassieker te noemen en wordt door Rob van Oosten in zijn recensie niet voor niets “hét progmetal album van de jaren negentig” genoemd. Het album duurt op de oorspronkelijke versie ‘slechts’ 58 minuten, maar Dream Theater heeft na 25 jaar er wel een paar trucjes bijgeleerd en in de huidige liveversie komt daar zo’n 25 minuten aan extra gitaar-, bas-, drum- en toetsen solowerk bij. Het publiek wordt dus verwend met een extra lange, complete versie van het album. Iedereen heeft thuis nog even goed geoefend, want ook het publiek heeft er zin in en 3000 kelen zingen er vol op los.

Eigenlijk kent dit album alleen maar hoogtepunten, van het enerverende Pull Me Under naar het ietwat rustigere Another Day, waar de saxofoonsolo door Jordan Rudess uit zijn indrukwekkende instrumenten wordt gehaald en vervolgens het nummer nog maar eens extra uitbouwt met een toetsensolo. Take The Time is het volgende hoogtepunt, de complexe structuur wordt met extra gitaar- en toetsensolo’s nog eens extra krachtig en episch neergezet. De langere solo’s geven LaBrie ook de mogelijkheid om steeds voldoende te herstellen voor de volgende uithaal. Surrounded geeft dan het eerste emotionele moment om vervolgens direct door te steken naar Metropolis Pt. 1: The Miracle And The Sleeper. Het specifieke toetsenwerk van Rudess aan het begin van dit nummer, het sublieme gitaarwerk van Petrucci en baspartijen van Myung, waarbij de heren het ook nog eens tegen elkaar op nemen, maken dit al tot een schitterend nummer. Als dan het middenstuk ook nog eens wordt opgevuld met een supersnelle en technische uitgebreide drumsolo hebben we het zoveelste hoogtepunt van de avond te pakken. Under A Glass Moon is het volgende hoogtepunt, waarbij de solo’s weer alle kanten opschieten en met name Rudess weer eens opvalt. Voor het nummer Wait For Sleep wordt een barkruk neergezet voor James LaBrie, waar hij allereerst de ‘The incredible wizard on the keys’ voorstelt. En inderdaad, Jordan Rudess is een echte tovenaar op zijn toetsen. Wait For Sleep is een toetsen/zang nummer, dus alleen Rudess en LaBrie op het podium en gelukkig brengt LaBrie dit er zonder kleerscheuren vanaf. Als uitsmijter van het album hebben we dan nog Learning To Live. Dit nummer dat op het album al een nummer is van meer dan tien minuten wordt nog extra verlengd met diverse solo’s, waarbij Jordan Rudess – met zijn keytar toetsenbord om zijn nek – het opneemt tegen John Petrucci. De wedstrijd toetsen/gitaar is onbeslist, maar het publiek is de grote winnaar.

20170208 - Dream Theater 013 - LaBrie-Rudess 20170208 - Dream Theater 013 - Mangini-M03
20170208 - Dream Theater 013 - Petrucci-Myung-Rudess-Mangini 20170208 - Dream Theater 013 - Petrucci-Rudess

Het album “Images And Words” zou oorspronkelijk als dubbelalbum worden uitgebracht, maar het label ATCO wilde dit risico in 1992 niet aan. Verschillende nummers zijn daardoor gesneuveld, maar het nummer A Change Of Seasons is later (in 1995) opnieuw opgenomen en als ep uitgebracht. Het is dus eigenlijk logisch dat dit 23 minuten durende epische nummer ook wordt meegenomen in de setlist. Een mooiere toegift op deze verder al perfecte avond kon ondergetekende zich echter niet wensen.

Na ruim drie uur spelen verlaat de band – na de gebruikelijke buiging, foto’s van het publiek, uitdelen van plectrums en natuurlijk het welverdiende applaus – het podium. De publiek was uitzinnig, de band fenomenaal en de muziek perfect. Ook wil ik nog even een complimentje aan de zaal en de geluidstechnicus van 013 geven. Om een concert goed te laten klinken hoef je dus niet het aantal decibellen flink op te schroeven. Zelfs zonder oordopjes was dit concert perfect en zonder achteraf schade te volgen en het geluid was net als de show perfect.
De band toert nog even rond, dus wie dit heeft gemist krijgt nog een kans, onder andere op 25 april 2017 in AFAS Live te Amsterdam. LET OP: In verband met productionele redenen is de show van Dream Theater verplaatst van AFAS Live naar 013. Gekochte tickets blijven geldig.

20170208 - Dream Theater 013 - 03

N.B. Dit verslag draagt Progwereld op aan Lars Wagner. Lars is iets meer dan een week voor dit optreden op 25-jarige leeftijd overleden. 25 jaar, hoe treffend en wrang!

Verslag: Mario van Os
Foto’s: Jeroen Schortemeijer en Mario van Os

Send this to a friend