Galahad

22 juni 2018, Parktheater, Alphen a/d Rijn

Locatie
Parktheater, Alphen aan den Rijn
Lee Abraham: gitaar
Dean Baker: toetsen, orkestraties, programmering etc.
Spencer Luckman: drums
Stuart Nicholson: zang en tamboerijn
Mark Spencer: basgitaar
Seas of Change (part 1)
Guardian Angel
Painted Lady
Empires Never Last
Sleepers
Termination
Beyond The Barbed Wire
This Life Could Be My Last
Room 801
Seas of Change (part 2)
Seize The Day

Het was alweer een kleine vijf jaar geleden dat ik Galahad voor het laatst zag, toen als onderdeel van het 3rd Serious Music Event in Alphen aan den Rijn en de band promootte toen hun laatste album “Beyond The Realms Of Euphoria”. Inmiddels is er een – waanzinnig goede – nieuwe plaat uit, “Seas Of Change”, dus het werd ook wel weer eens tijd om de band live aan het werk te zien. Het was dus goed nieuws dat de heren organisatoren van Serious Music Alphen de Britten weer naar Nederland hadden gehaald.

In vijf jaar kan er een hoop veranderen en dat gebeurde dan ook. Gitarist en mede-oprichter Roy Keyworth bleek onbenaderbaar en werd vervangen door Lee Abraham, die al eerder de bassnaren beroerde. Bassist Tim Ashton – op “Seas Of Change” weer terug na een lange afwezigheid – vertrok andermaal en werd vervangen door Mark Spencer, die tussen 2012 en 2014 ook al onderdeel van de band was. En zo stond er na drie bezettingswisselingen dus geen enkel echt nieuw bandlid op het podium. Wel stond er een vijftal muzikanten die allen hun sporen ruimschoots verdiend hebben, en die wellicht zelfs de beste line-up vormen die Galahad tot op heden gehad heeft.

Galahad
Galahad

Het begin van het optreden was desondanks wat onwennig, wat er ongetwijfeld mee te maken heeft dat de band niet heel vaak optreedt. Als je dan ook nog eens begint met Seas of Change, een veertig minuten durende tour de force, dan maak je het jezelf niet makkelijk. Toch bracht de band het er, deels wellicht op routine, goed vanaf. Stuart Nicholson zong zijn partijen wat expressiever dan op plaat, Mark Spencer zette de baspartijen wat extra aan en Dean Baker hield de boel muzikaal bij elkaar. Halverwege oogstte de band het verdiende applaus en vervolgde de set met een dwarsdoorsnede van het inmiddels behoorlijk forse oeuvre, variërend van het relatief recente Guardian Angel (2013) tot het stokoude maar inmiddels gereviseerde Painted Lady (1985). Met publieksfavorieten Empires Never Last en Sleepers werd de eerste set besloten.

De tweede set begon met wat technische problemen voor Abraham en Spencer, waardoor een deel van Termination zonder gitaar gespeeld werd. Via het aan de in 2011 overleden Neil Pepper opgedragen Beyond The Barbed Wire, This Life Could Be My Last en Room 801 belandden we ten slotte bij de tweede helft – of Kant B, zo je wilt – van Seas of Change, dat nog beter uit de verf kwam dan het eerste deel. Lee Abraham kreeg hierin ruimschoots de gelegenheid om te tonen wat hij in huis heeft, en dan merk je dat de band er met het vertrek van Keyworth zeker niet op achteruit gegaan is. Wel was Keyworth wat dynamischer op het podium, wat een beter tegenwicht bood voor ‘blij ei’ Mark Spencer, die erg veel aandacht opeist met zijn gestuiter.

Galahad
Galahad

Met het energieke Seize The Day als toegift werd het optreden afgesloten. Een ideaal lied om het publiek mee naar huis te sturen en vermoedelijk zal dit nummer die rol ook de komende jaren nog wel blijven vervullen. Van de vier keer dat de ik de band tot nog toe zag, was dit zeker de beste. Mark Spencer en drummer Spencer Luckman vormen een goede ritmesectie, Lee Abraham is een gitarist die met name in de solo’s glorieert en Dean Baker lijkt af en toe zowat in zijn eentje de melodieën te verzorgen. Stuart Nicholson ten slotte, heeft een goede mimiek en expressie en kan uitstekend overweg met de krachtigere passages.

Het is mij al jaren een raadsel waarom Galahad relatief klein blijft. Een band van dit kaliber zou het sfeervolle Alphense Parktheater met gemak uit moeten kunnen verkopen, in plaatst van de ca. 125 bezoekers die er gisteren waren. Dat die bezoekers ook vanuit Duitsland en Groot-Brittannië waren gekomen, is dan wel weer veelzeggend: Galahad blijft een verborgen juweel. Dat tweede bewezen ze op plaat en nu dus ook weer live, dus aan dat eerste moet ook maar eens een einde komen…

Galahad

Verslag: Wouter Brunner
Foto’s: Arthur Haggenburg (Background Magazine)

Send this to a friend